Regelmaat

Sinds vandaag is de regelmaat terug. Vorige week is ze in gang gezet: manlief werkte halve dagen. Vanaf vrijdag jl. werkt hij weer hele dagen. En weet je... ik vind het nog fijn ook. Natuurlijk ben ik 's avonds helemaal stuk (ik ben nou eenmaal nog steeds niet de oude) maar het is fijn om weer wat 'vastigheid' in huis te hebben. Terug naar de standaard gewoontes en tijden. Ook de peuter des huizes reageert er goed op. Haar gedrag verbetert langzaamaan, wat toch weer eens bevestigt hoe belangrijk de ouderwetse regelmaat is.

Veel mensen hebben de afgelopen tijd geinformeerd naar de ruzie met mijn broertje. Sja, wat kan ik er van zeggen... ze stonden een week geleden spontaan op de stoep. Volgens eigen zeggen, had mijn schoonzusje een zgn 'volgelopen emmertje' en had zij onbedoeld iets heel kleins laten uitgroeien tot deze 'eenzijdige ruzie'. Mijn broertje had haar, zo een goed echtgenoot betaamt, daarin gesteund. Verder wilden ze er niets over kwijt. Hoe ik me nu voel? Sja. Zij noemen het 'bijgelegd'. Ik noem het 'klaar'. Maar het ging zo door mijn ziel, dat ik nooit meer echt hetzelfde naar ze zal kijken. Jammer...

Dan is er nog mijn psyche. Het zijn de bekende ups en downs. De zorg voor de twee (en soms 4) kinders gaat me goed af. Ook weet ik het huishouden weer op te pakken, en soms zelfs kan ik een dagje alles naast me neerleggen en zélf opgeruimd zijn. Tussendoor komen de bekende dalen. De zorgen over de (stief) puberdochter die dreigt te ontsporen, zorgen over de bedrijfsresultaten die toch écht minder worden de laatste tijd, zorgen over mijn lichamelijke gesteldheid en jawel... zélfs zorgen over mijn toekomst met mijn man.
En dat laatste (geen onduidelijkheid daarover alsjeblieft) is écht ongegrond. Hij is lief voor me, steunt me, en geeft me geen énkele reden om aan ons te twijfelen. Deze angst zit in mezelf. Noem het onzekerheid.
Wéér iets om aan te werken, dus.