Komt een vrouw bij de dokter

Alweer bijna een week geleden dat ik hier schreef dat ik een postnatale depressie te pakken had. De tijd gaat snel.

Op maandag heb ik me, zo de weekendarts wilde, gemeld bij mijn eigen huisarts. Oh, wat zag ik dáár tegenop. Toen ik bij de weekendarts kwam, was het 'makkelijk'. Ik kon alleen maar huilen en geen woord uitbrengen. De diagnose was dus snel gesteld. Dit was andere koek: door de medicijnen die ik had gekregen in het weekend, was ik rustig. Nu kwam het dus op woorden aan. En als ik iets is dat ik niét kan, is het hardop uitspreken dat ik me klote voel. Ik ging dus met lood in mijn schoenen naar mijn afspraak met de huisarts.

Daar aangekomen had ik veel verwacht. Vragen als 'zeg het eens' hadden al meerdere malen door mijn hoofd gespookt. Niets bleek mínder waar. Mijn altijd vrij lompe, maar heerlijk zakelijke huisarts, bewees dit keer écht zijn waarde. Na een hand gegeven te hebben, en te zijn gaan zitten, stak de dokter dit keer zélf van wal.
Dit keer echter totáál anders dan elk scenario in mijn hoofd.

"Ik las al in het systeem wat er an de hand is. Hoeveel jaar (?!?) geleden kreeg je hier last van?"

Auw. Hoe heftig de spijker op zijn kop. De dokter had het bij het rechte eind: ik heb al járen mijn up's en down's. Waarbij ik de down's altijd 'netjes' heb weggestopt voor de buitenwereld. Op dit moment kon ik niet eens nádenken over de vraag. Het enige dat als een ziedende door mijn hoofd gonste was "Hoe weet die arts dit in 's Vredesnaam?"
De dokter leek mijn gedachten te kunnen raden, en ging verder: "Je wilt weten waarom ik deze conclusie trek? Ik heb me al vaker zorgen om je gemaakt en al eerder een inzinking verwacht. Daar deze steeds uitbleef en ik dus niet overtuigd was van mijn gelijk in deze, ben ik er nooit over begonnen."

In overleg met de huisarts, heb ik verlenging van mijn (snelwerkende) anti-depressiva. Is feitelijk meer een soort 'slaappil'. Ik mocht ook een zogenaamde 'lange-termijn-pil' hebben, maar ik weet uit ervaring (uit mijn jeugd) dat het een aantal weken duurt voordat die werken.
De huisarts liet feitelijk alle beslissingen over het 'plan van aanpak' bij mijzelf. Voor alsnog is dat: tijdelijk een voortzetting van deze medicijnen, zodat ik de rust in mijzelf kan terugvinden. Geen therapie, en elke paar weken terug voor controle.

Na dit gesprek afgesloten te hebben, kwam ook mijn verzakking ter sprake. Zei ik dat eigenlijk al?
Geloof het niet he? Nou bij deze dus: ik heb - hiep hiep hoera- een verzakking te pakken. De ellende begon een halve week na mijn bevalling. De bekende 'plof' in mijn binnenste, gevolgd door een zeer akelig gevoel bij elke beweging die ik maakte. Nog het best vergelijkbaar, met (voor de kenners) een tampon die niet ver genoeg is ingebracht of naar beneden is gezakt. Met dát verschil, dat dátgene dat irriteerde, preciés tegen mijn hechtingen aan zat. Na enkele dagen irritatie (en vraagtekens in mijn hoofd, en vermoedens) ben ik tegen alle adviezen in toch gaan voelen en kijken. En jawel: mijn g-spot is 'voorover geklapt' (hangt voor mijn vagina-ingang) en mijn baarmoedermond hangt op mijn hechtingen (dát was dus dat tampon-gevoel).
Omdat ik nog vloei (ja ja, het zit allemaal érg mee) wilde ik geen onderzoek bij de huisarts. Hoéfde ook niet. Wederom beweest hij zijn waarde: "Ik weet dat jij je eigen lijf goed kent, dus ik neem dit direct van je aan. Heb je iets speciaals, da je denkt dat ik nu voor je kan betekenen?". Ja dus. Ik wilde grag een verwijsbrief voor een bekken-bodem fysiotherapeut. En binnen een minuut had ik die in mijn handen.
Nu is het afwachten. In sommige gevallen, wil een verzakking, met hulp van therapie, namelijk nog wel eens 'vanzelf' wegtrekken na enkele maanden. Daar is mijn hoop nu op gevestigd. Ik wil niet eens dénken aan de gvolgen als dat niet zo is.

Tot zover het verhaal 'dokter'. En verder? Verder gaat het goed. Klinkt absurd nu, maar toch.
Bram doet het geweldig, en groeit als kool. Sannemiek is ondertussen heerlijk aan het peuter-puberen, en is erg lief voor haar broertje. Zodra zijn huiltje over de babyfoon klinkt, roept ze heel enthousiast "Baby!!!".
Mijn man, de brave bast, is de afgelopen 3 weken zonder morren thuis gebleven. Doet zonder klagen allerhande klusjes waar ik om vraag, en heeft een groot deel van de zorg voor de kids op zich genomen. Hij kookt zelfs elke dag! Na dit weekend gaat hij weer rustig aan aan het werk. Nog geen volle werkweek, maar wel elke dag even weg. Zo wordt er een voor mij 'hanteerbare overgang' gecreeerd. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Hoewel ik wel terug verlang naar mijn oude regelmaat, zie ik er tegelijk ook tegenop.
We gaan het meemaken.

(Ja, 't was weer een heel verhaal. Heeft u het einde gehaald? Gefeliciteerd: u gaat door voor de koelkast!)