Mijn hemel...

Mijn hemel, ben ik nou nog stééds zwanger?

Het is alweer 2 weken geleden, dat ik bang was dat ik de 36 weken niet eens zou halen. En niet alleen ík, zelfs de verloskundige sprak uit dat ze daar haar twijfels bij had.

En kijk me zitten. Met mijn dikke pokkel op de stoel, af en toe een lelijk hoofd trekkende als er weer een steek opdoemt in mijn onderste. Daar zit ik dan: zwanger te zijn, alweer halverwege week 37 en blogjes te tikken voor Babybytes! Hoe ongelooflijk tegen al mijn verwachtingen in!

Zou ik dan de volgende afspraak bij de verloskundige, maandag aanstaande, soms óók nog gaan redden?

Ik verbaas inmiddels iedereen. Elke dag telefoontjes, mailtjes, berichtjes op mijn hyves... "ben je nou nóg niet bevallen?" Nee, ik zit hier verdorie nog altijd zwanger te zijn!

Lastige aan 'nog steeds niet bevallen zijn' is ook een beetje de timing. Neem vandaag. Vandaag (voor de lezer: gister) kon mijn schoonzusje (die straks op mijn peuter gaat passen als ik beval) niet hierheen reizen omdat ze voor onderzoek in het ziekenhuis moest zijn.
Morgen (voor de lezers: vandáág) is de ex van mijn man jarig, de moeder van mijn lease-kinderen (ik heb een hekel aan het woord stief). Als het is, zij het zo, maar liever toch een andere dag.
Vrijdag zou zowaar eens 'kunnen' , maar zaterdag weer niet, want dan kan mijn broer geen vrij krijgen (en heeft dus schoonzusje geen beschikking over een auto).
Komen we al weer op zondag uit. Zondag zou gewéldig zijn. Zondag is de verjaardag van mijn vader. Een nukkige oude man, die ik in de loop van mijn leven méér en meer ben gaan waarderen. En hij mij.

Hoe dan ook, het zijn gekke dagen. Met elke dag is er dus wel iéts. Misschien voelt de kleine het wel aan, en wacht hij op op een lege agenda mijnerzijds. Dat zou inhouden dat ik in ieder geval weel 38 nog ga halen. Iets dat voor mij eigenlijk niet voor te stellen valt. Het voelt zo ongelooflijk 'klaar' in mijn buik. Klinkt gek he?