"Alsof je met 140 km per uur met je kut over het asfalt wordt getrokken"
Zo omschrijft een vriendin van Claudia de Breij de bevalling, in het boek van laatstgenoemde ("Krijg nou tieten - en andere zwangerschapsverschijnselen").
Ben het er niet mee eens. Ik kan me beter aansluiten bij vriendin nr. 2, welke haar weeen omschrijft als: "Alsof er keer op keer op keer een aambeeld op je kruis gegooid wordt".
Hoe dan ook, de eerste omschrijving, komt akelig dicht in de buurt bij hoe ik me nú voel. Wat zeg ik, eigenlijk al sinds eergister. Alsof ik beurs getrapt ben tussen mijn benen, mijn schaambeen helemaal blauw en gebroken is.
Héél soms, als ik stevig menstrueerde, had ik dit gevoel ook, zij het in mindere mate en van kortere duur.
Maar geloof me: Leuk is anders.
Het zal te wijten zijn, denk ik, aan het verweken van de botten aldaar. Er moet tenslotte enige soepelheid gecreeerd worden, om straks een kind uit te kunnen persen dat -tig keer de doorsnee heeft van mijn bijna maagdelijk nauwe edele zone. Het idee alleen al!
Dus voor nu zal ik het moeten doen met het gevoel, dat de plaatselijke ijzersmid zijn breekijzer in mij heeft geplant en zo de boel uit elkaar probeert te trekken. Althans, zoiets dus.
Uhm... help?
reacties (0)