Baby loser.

De geboorte van mijn eerste kind kwam als een totale verrassing; alsof de zon een eeuwige schaduw over de aarde drapeerde. Ik dacht dit ik het wel even zou doen, een baby voldragen, een baby baren en het met twee net gekleide moederarmen omarmen. Ik verdronk in mijn slaap. Wat een illusie. 

De boekjes en folders met de vrolijk lachende tandloze aliens in een wippertje, wit gepolijste Amerikaanse glimlachen van de zogenaamde nieuwbaken moeders en de blije doos die mijn interieur als een granaat verblijdde. De moeders die hun verhaal deden in de velen tijdschriften alsof zij na elke zin een stukje poep hapte, ik kreeg er de kriebels van. Bij het woord `babyshower` werd ik misselijk en duizelig. Een babyshower zou mijn leven voorgoed veranderen, alsof ik gedoopt zou worden in een luierpak met lekkende flessen. Er zou vast luidkeels gezongen worden: `jouw leven is over, geen weg meer terug voor jou.` Ik at nog een stukje moederkoek en knoopte mijn galg alvast om.

Goed, ik vond het (onbewust) maken van een baby héél plezierig maar de ontwikkeling naar een baby ronduit een martelgang. Haast een oplegging, opoffering en ik moest echt een balans vinden in mijn eigen loopgraf.

Alles was een roze wolk, ik moest springen, van die ene wolk naar die andere. Ik moest lachen, mijn buik aaien, de hemel prijzen, de lokale buurt fotograaf inschakelen, Winnie the Pooh op mijn buik laten schilderen, buikbanden scoren met MADE OUT OF 100% LOVE BY PAPA AND MAMA en waggelen als een pinguin met mijn bekkenbodem al hysterisch fluitend in mijn hand.

Ik verdronk in de adviezen, regels en A -merken. Als een hopeloze walvis liep ik rond, ik vond er geen fuck aan. Zwanger zijn is geen zegen; van hoofd tot teen veranderde ik, alles deed zeer. Van het meisje dat ik eens was was niks meer over. Het voelde letterlijk of het dragen van een baby een aanslag was op mijn vrijheid en alles wat ik ooit lief had.

Ik dacht niet écht na over een manier van opvoeden, ik was vooral bezig met overleven. Met het overdenken; want hoe krijg ik deze tientonner uit mijn prachtige onderste zonder kleurscheuren? Hoe worden deze derdegraads biljartballen weer mijn fijne vertrouwde zachte rondingen? Hoe krijg ik dit ronde stuk lap vlees weer tot een strakke solide buik? De bevalling naderde en na het winnen van een oorlog werd mijn eerste kind geboren. Ik was blij het hoofdstuk zwanger eindelijk af te kunnen sluiten en mijn epiloog luidde: `dit nooit meer.` Hoewel ik mij niks meer van de eerste weken kan heugen en mij in een andere wereld waande groeide de liefde voor kind beduidend.

Toen er weer een folder onder mijn neus werd geschoven over de ouders van nu, -een fris geschoren vader met een te diepe V-hals, hurkend naar zijn kale baby terwijl mama in haar veel te roze V&D pyama euforisch naar haar `minions` glimlachte. - het opvoeden van nu, de nieuwe methodes en al zijn doorzichtige verplichtingen, werd het mij te veel. De vrijheid die ik zou moeten voelen na de `verlossende` bevalling, het nieuwe tijdperk dat zou moeten aanbreken na de zwangerschap bleek een leugen. Het bleek allemaal weer een oplegging, opoffering een beperking in mijn vrijheid en een grote knip in mijn persoonlijkheid.

Tuurlijk ik was jong en moeder, maar mijn leven hield nog niet op. Ik was meer dan dat. Ik zou de volledige toewijding en mijn eigen verlangens en leven kunnen combineren. Zodoende leerde ik. Want wat kon mij het schelen dat mijn baby al na anderhalve maand uit logeren ging? Prima, ik had de avond, vrij tot ver na het ochtendgloren, de muziek, een nachtelijke dans en het allerbelangrijkste; een volle batterij. Ik hield niet minder van mijn baby, ik besefte alleen voor het eerst dat hij een niets vervangend deel van mij is. Ik nam hem mee, op reis, naar vrienden, in de trein, in het vliegtuig. Wij verhuisden veel, waren altijd met zijn tweeën of soms met meer. Hij ging voor twee weken alleen met zijn vader op vakantie, ik maakte eindelijk mijn studie af. Hij kreeg chocolade, chips, koekjes, appelsap, dronk uit een fles en heeft tot de dag van vandaag nog af een toe een speen in zijn mond. Het kan mij niet schelen. Ik doe niet aan methodes, alternatieven, richtlijnen, keurmerken en belerende boeken. Ik ben vrij en consequent. De drie R`s staan bij mij voor; Rennen, Ranja en Rust.

Hij is het makkelijkste kind van de wereld. Vermaakt zich met een pen en een dopje. Hij huilt en zeurt nooit. Ik weet niet of ik nu als een wit gepolijste glimlachende zogenaamde nieuwbaken moeder klink, maar het is écht waar. Ik heb niks extreem hard geprobeerd, liet hem soms huilen en soms ook niet. Voelde hem aan, leerde hem kennen en we zijn nu al zo lang één. Hij luistert, plaats mij op een voetstuk en ik draag hem in mijn armen, op armen. Niks is geforceerd, ik laat hem kind zijn, mijn kind zijn, zonder er een medaille voor te willen winnen.

Waar ik hem het meest dankbaar voor ben is dat hij mijn epiloog veranderde met de tijd, met zijn persoonlijkheid en hoe hij mij verwarmde en veranderde. Van `dit nooit meer` naar wederom een zwangerschap. Hij is het bewijs dat, hoe cliché waardig ook; het was het allemaal meer dan waard. Hij is het bewijs dat ik het kan, dat wij het kunnen en dat wij de wereld met één vinger kunnen dragen.

Eerlijk? Ik vind er nog steeds geen fuck aan, dat hele zwanger zijn. Maar met de wetenschap wat er uit voort kan komen en hoe hij mij als persoon heeft verrijkt verschijnt er dit keer toch écht wel een roze wolkje.  

(een nieuwe foto van de hém in dit verhaal op mijn profiel)