Mijn baby is een..

Ik had er over gedroomd, gefantaseerd en er op gehoopt. Of eigenlijk had ik mijn toekomst al ingepland; ik word mama van twee zonen en één dochter. Een ieder met een leeftijdsverschil van vier à vijf jaar. Misschien viel er over die derde nog te twisten; want met twee zonen zou ik meer dan gelukkig zijn riep de jongensmama in mij. De namen van mijn twee zoons paste zo uitmuntend perfect bij elkaar; dat ik ze bijna als een tweeling zag. Mijn bijbelse verhaal was af. Ik voelde het.

Gisteren met zijn drieën op de fiets, de geslachtsbepaling, onze toekomstbepaling was slechts een paar minuten verderop. En hoewel ik bloednerveus was, ook omdat ik Elias zo graag zijn broertje gunde en ontzettend verlangde naar zijn vreugde uitbarsting bij het woord `jongetje`, was ik vooral nerveus of mijn kleine baby het wel goed deed.

Het liggen, mijn buik onbedekt, de gel, het echo apparaat; het ging voorbij als in een roes. Het scherm vulde zich met onze liefdesbaby, ik zat op mijn wolk. Baby lag, in een voor mij vrij benarde positie met de billen omhoog en het hoofd diep weggedoken, zich uitstekend leek te vermaken. Muis stil en zo anders als Elias, die liever cirkels leek te draaien in de baarmoeder.

En daar zag ik het, tussen de benen. `Het is een jongen hé? Ik zie het!` `Inderdaad, dit ziet er uit als een jongetje.` Ik gilde, Elias rende rondjes om zijn stoel, de papa liet een traan. Ik wíst het! Ik wíst het! 

Ik heb straks twee zonen, Elias krijgt zijn verdiende broertje en papa wordt vader van zijn zoon. Ik heb de wereld, wij hebben de wereld. De komende vier jaar ben ik omringd door mijn mannen; mijn Franse jongens. Ik weet niet anders, ik wil niet anders. 

Zal hij net zo`n bos met pik zwarte haartjes krijgen als zijn broer? Zal hij net zo intens lekker ruiken? Zo zacht voelen? Weer dezelfde grote bruine ogen krijgen? Zal hij weer zoveel moeite hebben met doorslapen? Zal borstvoeding nu wel lukken? Zal ik eerder bevallen omdat hij ook 9 pond zal wegen? 

Maar voor nu zijn deze vragen niet relevant; ik heb het antwoord op de meest prangende; mijn baby is een `gezond` JONGENTJE. En je kan écht weer net zo verliefd worden als de eerste keer. 

Dus voor een elke zwangere vrouw; luister altijd naar je intuïtie en vergeet de kwaaltjes en zijn voorspellingen. Je hart spreekt altijd de waarheid. 

(Ik ben gelijk wezen winkelen en ik kan met een opgelucht en blij hart verkondigen dat vergeleken met vijf jaar terug de baby jongens mode zoveel vooruit is gegaan. De halve kast ligt al vol. Het is zo zoet en leuk. Mijn enige hekelpunt bij het wederom dragen van een jongetje zou namelijk zijn dat ik mijn tranen zou moeten afvegen met jurkjes, kant en maillots. Maar tot zo ver, ben ik verrassend verbaasd.)