Jongensmama`s VS meisjesmama`s.
Ik betrap mijzelf er steeds meer op dat ik écht een jongensmama ben; ik zie mijzelf al helemaal met mijn nest aan zonen, die mij dan later op handen dragen tot het eind der dagen.
En hoewel ik altijd totaal verbolgen langs de meisjes kleding loop en mijzelf dikwijls afvraag of ik qua kleding geen complete homo van mijn zoon maak, ben ik het gewoon niet. Een meisjesmama. Ik zie mijzelf niet tutten, poppenhoofdjes op een romp naaien en K3 verafgoden. Ik ben geen ballerina`s en bloemen, ik ben treinen en terreur.
Ik ben zelf een vrouwlijk prinsesje en geef een iedere vrouw het liefst een sneer. Want wat is zij zwak en wat wordt zij gedomineerd door de man. Haar wasmand, haar strijkijzer, een slachtoffer. Een puberend meisje, racend op een scooter; schreeuwend, hunkerend naar aandacht. Ik moet er niet aan denken. Het zal vast niet goed zijn, ik en een dochter. Ik zou haar opvoeden tot een splendide femme fatale met een ketting vol gebroken harten, net als haar moeder.
Mijn zoon, de dromer die hij is, hoe ik keer op keer weer vol geluk kan zeggen: `mijn ZOON` en wie weet straks: `mijn ZONEN`. Het klinkt zo stoer en rijk. Ik zie mijzelf met een iets rebelse jongen dit keer. De dromer en de rebel. Aan mijn twee handen, mijn twee jongens. Mijn twee mannen en ik; hun moeder. Ik kan dit beeld niet vaak genoeg schetsen; én ik denk dat het als gegoten zal voelen. Treinen, chaos, blauw, groen, gebroken wielen, tanden door lippen, schaafwonden, landingsbanen, sporen van testosteron en ik als enige vrouwelijke vorm die het weet te handelen. Mijn mannen en ik.
Toch moet ik ook toegeven dat ik veel eerder een meisjesnaam klaar had. Dat een vader dochter band mij tot in het diepst kan raken. Al het spaargeld direct op zou gaan aan al het schattige en ik ook heel graag prinsessen verhalen vertel. Maar ik kan het mij gewoon niet voorstellen, het lijkt mij niet te passen.
Uiteindelijk, hopelijk, misschien over een aantal jaar een derde. Misschien dan, verf ik een vliegtuig roze. Voor nu moet ik alleen nog even wachten op de bevestigende piemel in beeld. Maar voor nu ben ik een jongensmama. Ik voel het aan mijn water.
reacties (0)