Angsten en vlinders.

Volgens mij kan ik het gewoon niet zo goed, dat hele zwanger zijn. Of misschien ben ik zo getraumatiseerd dat ik denk een volgende oorlog in te plannen. Over bevallingen gesproken; ik weiger er weer drie dagen over te doen. Ik weiger weer te rouwen om mijzelf en mijn baby te vergeten. Ik weiger om nogmaals in een ziekenhuis te bevallen waar men martel praktijken verkiest boven het welzijn en inleven van de patiënt. Maar natuurlijk, vijf jaar later is alles anders maar wat beleef ik alles weer opnieuw. 

Mijn buik en baarmoeder lijken wel een video tape terug te spoelen van mijn eerste zwangerschap. Ik blijf maar denken. Ik vraag haast aan mijn nieren of ze deze zwangerschap alsjeblieft hun werk goed willen doen, ook al worden ze misschien wederom verpletterd door een baby. Maar het allermeest hoop ik kraamweek met een baby aan mijn borst. Het allermeest hoop ik de dagen, uren, minuten na dat er een kind verschijnt uit mijn binnenste volop mee te mogen maken. Niet wakker te worden in de hel. Niet wakker te worden om mij niet te kunnen beseffen dat ik leven heb geschonken. Geen hand aan te willen raken. Geen luier te willen zien. Het wiegje weg te willen laten rijden naar een verre donkere plek om zelf heel hard weg te rennen.

Maar hoe ik na weken vergeten was dat ik mij ooit zo kon voelen. Hoe ik besefte dat de bevalling en kraamtijd helemaal niet op een roze wolk wonen. Zwart was het nieuwe roze en dat was nou eenmaal zo. Hoe de liefde voor dat kleine wezentje mij er weer bovenop hielp. Hoe ik zijn hoofdje in mijn nek als het beste medicijn beschouwde. Dat het kijken in zijn ogen en de realisatie daarbij de enige therapeutische sessies waren die ik nodig had. Niks maakte mij sterker dan zijn fragiele hartje. Als ik ooit had gevoeld wat het betekende om zijn moeder te mogen zijn dan had ik geweten dat het alle pijn meer dan waard was geweest.

Mijn verstand weet dat het nooit meer zal gebeuren, maar als je het van één ervaring moet aannemen is het toch de onzekerheid die wint. Ik kan dit wel. 

Nog vier dagen en de eerste drie maanden zitten er op. Ik weet niet naar wat ik benieuwder ben, naar de baby in mijn buik of naar de liefde van mijn leven als nieuwbakken vader. Ik denk dat ik twee keer opnieuw verliefd zal worden. Als ik eens wist te vertellen, wist te omschrijven hoe het voelt om zijn kind te mogen dragen. Als ik door de stad loop en stiekem denk: `jullie zouden eens moeten weten dat ik het kind draag van de mooiste man op aarde.` 

Een kokhals, een onbeschrijfelijk irritante misselijkheid. Het is mij nieuw. Lekker ongegeneerd eten zit er al maanden niet in. Sigaretten zijn al maanden de deur uit. De zon schijnt, witte wijntjes worden verruild voor een glaasje prik. Dit moet toch te doen zijn negen maanden lang? Toch blijf ik zeuren dat ik er nu zo zin in zou hebben. Ik blijk wederom de zwangere prinses op de erwt. Want moet iedereen niet gewoon een hele grote buiging maken voor een enkele zwangere vrouw? De offers en prestaties zijn groter en langer dan de maanden.

En dan nog de vlinders, de vlinders die ik voor het eerst héél even mocht voelen. Ik wist het zeker, dit was de baby! Ik wil de schopjes, plopjes, hikjes, bewegingen, buik golfen en de baby`s vader hand op mijn buik, en wel héél snel. Ik kan niet wachten. Vlinders in mijn hart, vlinders in mijn buik, een groeiende buik, een overvloed aan liefde.

De liefde overwint het van mijn angsten, de vlinders zijn het bewijs.