Ik heb je gezien!

Met mijn hart bonkend in mijn keel, mijn ribben, mijn buik en mijn hoofd verliet ik vannochtend het huis. Ik had nog nooit zo veel zenuwen gekend. Ergens diep van binnen wist ik dat alles goed zat; maar ik durfde en ik kon mij er gewoon niet op instellen, ik denk dat ik zo nu en dan mijzelf bescherm met mijn pessimistische gedrag, dan kan ik mijzelf nog altijd indekken met mijn: `zie je wel, ik zei het toch.` 

Aangekomen bij het echo centrum voelde ik mij ontzettend betrapt tijdens een voor als nog mislukte crime passionele. Waarom? Toen ik verleden week mijn eerste intake had bij de verloskundige vertelde ik haar precies wanneer mijn laatste nederlaag als in menstruatie was geweest, dat mijn aanvalsplan als in lengte van mijn cyclus heel regelmatig was en dat ik dus vrij zeker was van mijn uitgerekende datum. Zij vroeg mij wanneer ik een afspraak had voor mijn eerste echo en ik vertelde haar met een clowns grimas dat ik volgende week mocht komen. 'Oh maar dat is veel te vroeg, dan zie je nog helemaal niets, zal ik het voor je af bellen?' Wat? Veel te vroeg? Is bijna 9 weken te vroeg voor een echo? Mag ik dan misschien even weten of ik uberhaupt wel zwanger ben; en dan wel niet van een dode worm dan wel van een drieling?! Ik vertelde haar dat ik het zelf wel zou af bellen. 

Ik had bedacht mijzelf later dat de garantie van een kloppend hartje meer rust zou geven; niet alleen mij maar ook de vader. Ik zou het de grote broer durven te vertellen en wij zouden de verre  familie iets tastbaars kunnen geven. Buiten dit overtuigende feit betaal ik mij elke maand scheel aan mijn zorgverzekering en had ik wel recht op een cadeautje. Zover werd onze allereerste echo dus bijna een misdaad en deden wij het stiekem en buiten de verloskundige om. 

En precies, wie kwam daar aangefiets toen wij netjes in de wachtkamer zaten te wachten? Mevrouw de verloskundige. D. keek haar recht in haar ogen en fluisterde `BETRAPT` in mijn oor. Oh mijn God, moest zij nou juist vandaag rond 10.00 iets regelen in het echo centrum? Wat doet een vroedvrouw daar trouwens; het is absoluut niet met elkaar verbonden.  Ik kreeg er de zenuwen van en voelde haar corrigerende en vroedvrouwige vragen al aankomen. Wij begingen een misdaad terwijl wij op eens eerste echo wachtte. De ironie.

Gelukkig mochten wij al snel naar binnen en kon het spannende en alles omvattende gedeelte nu beginnen. Licht uit, gel op mijn buik en apparaat erop (niet erin, oh dankjewel niet erin!) 

Daar was je dan lief kleintje, ik zag je gelijk! En wat ben je al groot en wat werd ik tussen al mijn tranen door verliefd op jou. Je vader kneep mijn hand fijn terwijl ook zijn tranen over zijn wangen rolde, zie je wat je in hem los maakt? Hij huilt nooit! Oh lieve kleine liefdesbaby, je bewoog al, je bewoog gewoon al! En bij het geluid van jouw hartje vlogen er miljoenen vlinders door mijn buik. Je bent écht! Ik heb je gezien! Je bent slechts 2 cm maar weet mij al over mijn gehele lichaam te raken; ik wilde dit zo graag, wij wilde dit zo graag. Jij bent daar, in mij en je doet het zo goed. 

8 weken en 5 dagen en uitgerekend op 22 december, ik heb altijd al een kerstkindje willen hebben tussen mijn maria verzameling. Bij 10 weken moeten wij terugkomen voor een betere meting en ik kan nu al niet meer wachten.

Toen ik de deur uit liep zag ik daar de verloskundige achter de deur verstopt. Wat deed zij daar nou nog steeds? Zouden wij zo opgepakt worden? Hield zij het stiekem bij in haar notitieboekje en zou zij haar mobiel stiekem uitzetten tijdens mijn bevalling of zou zij mij gewoon weigeren omdat ik niet naar haar geluisterd heb? 

Het kan mij niet schelen al deal ik 9 maanden met haar bittere gezicht;  ik heb D. nog nooit zo zien stralen en ik staar al uren in alle euforie naar jouw foto`s. Ik heb je gezien! Jij bent er echt! Ik heb je gezien!

(Foto`s van de echo staan op mijn profiel)