Huilen voor de kast.

Mijn kast, mijn allerliefste, mooiste, kledingkast; parel van mijn verschijning, omhulsel van mijn dag. Ik haat je.

Ik doe en deed niets liever dan mijn ochtend kleuren met een leuke outfit; weer of geen weer, schoolplein of een ochtend vrij, treinreis of in de auto; mij zul je nooit gehuld zien in een matching fleece joggingspak, een spijkerbroek zonder model met Uggs of een witte legging met birckenstocks en als ik zeg nooit, dan bedoel ik; alleen als ik maat potvis heb bereikt ga ik voor die ene uitzondering. Zo was zwangerschap één in de laatste weken een waar pyjama feest; met een bijna 5 kilo zware baby in mijn buik stond een strik zelfs niet mooi, geloof mij. De modeflater die ik toen sloeg was uiteraard compleet geoorloofd; een potvis valt niet te kleden, laat staan een ontplofte, zeikerige en vooral geïrriteerde. Wat was ik blij toen ik al gauw weer in mijn vertrouwde maat 34 paste, wat was ik blij toen ik weer een marathon kon lopen op mijn pumps en weer in mijn all stars paste zonder dat mijn enkel inclusief gehele voet eruit werd geperst door de gezellige opéénhoping van vocht.

Twee maanden geleden bestelde ik wel overwogen en véél te dure designers spijkerbroek; het mocht vond ik, want elke vrouw heeft recht op én een little black dress én een veel te dure spijkerbroek die jaren mee gaat. Hoge taille broeken, maxi rokken, witte blousjes van kant met knoopjes; ik had mijn lente kast al helemaal gereed, ik kon mijn geluk niet op toen ook nog eens die mooie spijkerbroek door de brievenbus gleed. Ik pakte de spijkerbroek wat bedenkelijk uit het plastic; zon, zee, strand, de illusie. Kon ik niet multi denken? April was de maand van de liefdesbaby, al ik niet durfde te dromen dat het zo snel zou mogen gaan, ik zou dit alles toch nooit gaan passen? Dan wel nu, maar niet straks. Ik dacht weer even terug aan zwangerschap één en bekeek wat foto`s; tot week 22 paste ik mijn eigen broeken nog. Wat ben ik nu toch een oppervlakkige trut, al moet ik mij verplicht hullen in vuilnis, voor een gezonde zwangerschap en baby draag ik 9 maanden kaplaarzen.

De dag van nu; bijna 8 weken zwanger, ik stond huilend voor de kast;  geen broek die past; als ik een hoge taille broek aan trek schiet ik denk ik nog net niet naar de maan, knopen gaan niet dicht en als ik het probeer schiet de knoop eraf met de snelheid van een kogel. Blousjes gaan niet meer dicht, mijn borsten zijn nu niet alleen van steen maar veroorzaakte mogelijk ook de oerknal of nog iets veel ergers. Met lief ben ik jammerend naar de stad gegaan; ik wilde die Prénatal écht nog niet in hoor! Dat is toch net de C&A of Miss Etam voor zwangere? Tierend liep ik de Prénatal ook weer uit; dit wil ik niet! Dit kan ik niet hoor! Tot ik een paar straten verderop in een etalage een heel lief babykleedje zag liggen, een brok in mijn keel, aldaar niet het constante (nadelige) fysieke besef maar ook weer even het emotionele besef; onze lieve liefdesbaby groeit in mij! Ik gaf mijzelf een peptalk; lieve grote broer Elias heeft het huisje al comfortabel gemaakt, de wonderen der natuur, ik mag ze meemaken en ik liep lachend weer naar huis. Thuis ben ik zorgvuldig het internet op gegaan en mijn zwangere lente en zomerkast is bijna compleet; ik weet niet uit welke werelddelen ik allemaal pakketjes verwacht; maar de traan maakt plaats voor een tevreden lach; wat is dit heerlijk simpel en wat had ik het te doen met mijzelf.

Fysiek gaat het zo-zo, ik word niet alleen misselijk van de ochtend, een enkele geur en de uren maar nu ook van de kleur geel. Emotioneel gezien kan ik misschien wel de bedenker zijn van de atoombom, wel ja, de hormonen, die doen zijn werk fantastisch. Maar voor ik vergeet; elke avond vier handen die jou denkbeeldig vasthouden, omarmen, liefkozen en hopelijk over een paar dagen een mooi levend kindje op dat ene scherm; daar kan geen broek en overvolle kledingkast tegenop, echt niet.