Vive la France.

Ik ben nooit echt weg geweest van één bepaald land, al was de zee altijd blauwer aan de overkant en alles wat daar verder was.
Mijn hart lag al van kinds af aan in Oost Europa en ik had nooit echt een specifieke beroepskeuze; ik wilde iets doen met de `dood` en als dit niet zou lukken iets met `mode`of `kunst`. Maar liever ging ik de wereld over zwerven; op zoek naar hém. De hém was een zigeunerman, dit keer wel één met tanden in zijn mond en een voor altijd ontbloot bovenlichaam. Het liefst danste hij mij wakker en speelde hij mij op zijn viool in slaap.
Ik rende naakt door het bos met hém; en onze wereld had geen regels; behalve dat hij mij niet mocht kietelen als ik mijn ogen sloot om even van de altijd schijnende zon te genieten.

Een paar levensjaren later; liftend in een hotpants van land naar land (wist ik veel dat er ook gevaar bestond, ik had toch een zakmes mét scherpe punt?), avontuur na avontuur, verhaal na verhaal, mijn verlangen naar spanning en sensatie brokkelde langzaam een beetje af.
Mijn lichaam was moe, mijn hart was leeg. Ik vond zo veel, maar kreeg niets. Vermoeiend, schreeuwend en hunkerend naar het ideale; ik was onverzadigd, zelfs frambozen limonade smaakte bitter. Ik morste de tijd en dweilde het ontevreden op.

Maar toen; zeven jaar geleden werd ik diep geraakt, zijn pijlen schoot hij recht in mijn hart. Hij wist het juiste te zeggen, mijn wereld te kleuren, zijn taak als man te vervullen.
Hij bleek een Fransman, met een baard en de mooiste tekeningen. Wat verbleven wij graag in het Zuiden van Frankrijk en wat wist ik zeker dat ik daar oud zou worden in mijn gigantische bloementuin. Koffers waren gepakt, afscheid had ik al vier keer genomen, mijn studie liet ik maar even voor het was. Ik ging verhuizen naar Frankrijk.
Niet dus. Er groeide een heel klein lief babytje in mijn buik.
In 2007 leek het alsof het universum een keuze voor mij had gemaakt; je wordt moeder én ik antwoordde hetzelfde universum volmondig JA, ik wil het, ik ben het, een moeder.
In 2008 werd ik voor het eerst moeder; maar liet ik de Franse droom inclusief de man en vader van mijn kind achter mij.
Mijn lichaam was moe, mijn hart was leeg. Ik vond zo veel, maar kreeg niets. Vermoeiend, schreeuwend en hunkerend naar het ideale; ik was onverzadigd, zelfs frambozen limonade smaakte bitter. Ik morste de tijd en dweilde het ontevreden op.

Ik was er niet klaar voor; ik kreeg het niet voor elkaar. De vrijheid drukte en spatte de droom uit één.
Regelmatig werd ik verscheurd door schuld; want de Fransman en zijn baard hadden de zon verlaten voor de regen met de gedachte aan een gezin; maar nog geen jaar later zat hij alleen met een huis op zijn naam en regen voor zijn raam. Hij kwam hier voor de liefde en eindigde met slechts zijn zoon.
Ik was liever alleen met mijn baby, reisde de wereld met hem af; alleen sloot ik de gordijnen wat eerder en proefde ik hoe fijn de regelmaat was voor ons, voor mij.
Tuurlijk passeerde er nog het één en ander de revue, ik probeerde het, maar er had er maar één mijn hart en dat was mijn kleine baby man.

Tot die ene dag; Parijs, een metro station, mijn hart nog nooit zo verloren.
En nee, het was niet het stokbrood, de paturain of de foi gras.
Ik lust het niet en had niet eens trek.
Het is ook niet dat ik mij identificeer met het Louvre of de Eiffeltoren en ik voel mij ook niet verbonden met een enkele croissant.
Mijn ondertussen kleuter had ook niet zijn Franse sporen achtergelaten ergens daar van binnen; al wist ik niet of ik nou een verkeerde keuze had gemaakt toen hij eerder `oui maman` als `ja mama`zei.
Deze Fransman, trof mij later, ouder, met een gevuld hart.
Maar zelfs al was het anders; hij had al mijn onvervulde dromen kunnen vullen.
Ik kan hem niet omschrijven; een levend gedicht, een oneindig vioolspel en bloem die voor eeuwig bloeit en ruikt.
Het lot bracht mij weer in dit land, de sterren leidde mij naar het oneindige en het oneindige voel ik alleen met hem. En nu; de geschiedenis herhaalt zich, maar nee, de geschiedenis vult zich aan.
Het is misschien té overzoet en het slaat kant noch wal; maar dit is mijn bestemming. Zo moest het zijn, voor elke stap een geleerde les.
In 2013, het universum maakte niet alleen zijn keuze en ook wij deden dit heel bewust. Er groeit weer een baby in mijn buik.
Mijn lichaam is verliefd, mijn hart gevuld. Ik vond zo veel, en kreeg nog meer. Vol levenslust, schreeuwend en hunkerend naar het dit; ik ben verzadigd, zelfs frambozen limonade smaakt niet zo zoet. Ik drink de tijd en dweil het niet langer op.

Vive la France en zijn stokbroden.