Help! Ik ben mijn baby kwijt!

Lieve Ronin,

De titel van mijn blog zegt het al. Ik ben mijn baby kwijt. Waar is mijn lieve kleine baby gebleven? Morgen schijn je jarig te zijn en ben je al weer 1! Maar waar is het afgelopen jaar gebleven? Je werd gisteren toch geboren? Maar nee, dat is dus toch echt al een jaar geleden. En ondanks dat het voelt alsof je gisteren werd geboren, voelt het ook alsof je er altijd al bent geweest. Je maakt zo'n deel uit van het gezin, je hoort er echt helemaal bij. Ik kan je echt niet meer weg denken!

Terug blikken:

Vorig jaar rond deze tijd zat ik te wachten. Op jou. Maar ik wilde zo graag dat het nog even zou duren voor je kwam. Wilde je nog zo graag voor mij alleen houden. Je zo dicht bij me houden. Je voelen bewegen. Binnenpretjes hebben. Ik wilde dat allemaal nog niet missen. En toch was ik ook wel heel erg nieuwsgierig. Naar hoe je er uit zou zien. Zou je haar hebben, zoals ze op de echo's zagen? Zou je echt zwaar zijn, zoals ze bij die echo's schatten? En zou de bevalling net zo'n hel zijn als de vorige keer? Zou je op mama lijken? Of juist op papa? Waarin zal je op Kyran lijken? Huil jij ook? En ook veel? Zal alles goed met je zijn? Gaan we met borstvoeding beginnen of toch maar gelijk aan de fles? Zal ik net zo veel van jou houden als van je broer? Kan dat? En met die vragen in mijn hoofd viel ik in slaap. Donderdag 2 augustus 2012. Ik ben 41 weken en 1 dag zwanger. Ik had verwacht dat je een kreeft zou zijn. En ik had het wel leuk gevonden als jij op vrijdag 13 juli 2012 was geboren. Net als je broer die op vrijdag de 13e augustus (2010) kwam. Het had gekund. Ik was immers 25 juli van je uitgerekend geweest. Maar jij besloot anders. 

Vrijdag 3 augustus

Rond 1 uur werd ik wakker. Ik herinner me nog dat ik op de wc zat en door het raampje naar buiten keek. Het was volle maan. En in mijn buik was het doodstil. Er gebeurde niks. Je sliep. En er waren in de verste verte geen tekenen van een aanstaande bevalling. Maar het moest toch wel het weekend gebeuren. Maandag moest ik weer bij de gynaecoloog komen en dan zouden we het inleiden bespreken. Maar beter was het, zeker met een zwaarder geschat kind (4,5 kg),om de natuur zelf zijn werk te laten doen. 

Ik keek nog een keer naar mijn buik, en vertrok weer richting bed. Toch maar wat slapen. Al snel voelde ik een trekkend gevoel aan mijn buik. Dat ding was ook zo zwaar. Een enorme punt naar voren die mijn bekken en heupen enorm uit z'n verband trokken als ik lag. Met een kussen onder mijn buik ging het slapen redelijk. Maar ik had nu vast te lang op een zij gelegen. Nog even omgedraaid. En ik viel weer in slaap. Rond 3:30 werd ik wakker. Met dat zelfde trekkende gevoel. En hoe ik ook maar ging liggen, er veranderde niks. Dan maar even naar beneden. En op het moment dat ik overeind kwam en stond dacht ik: ja dit is geen trekkend gevoel van verkeerd liggen, nee dit zijn weeën. En ja inderdaad. Ze waren te timen. Maar er zat wel een lange poos tussen. Dus deed ik maar de was. En nog een. En vouwde wat.

De weeentimer heb ik nog steeds op mijn telefoon staan en de weeën kwamen echt frequent om 5:30. Daarna kwamen ze elke 3-4 minuten. Toen papa en Kyran rond half zeven beneden kwamen keken ze me allebei verbaasd aan. Wat deed ik al beneden? En waarom was alle was gedaan? Ja ik heb weeën! 

Om 8 uur ging Kyran naar de crèche. Vanaf nu heb ik 10 uur en binnen die tijd moet hij geboren zijn grapte ik nog, want we moeten voor 18u Kyran weer opgehaald hebben. Nadat Cees terug was van het kdv belden we de verloskundige. Ik zal nooit meer vergeten dat papa het verkeerde nummer draaide en aan een wild vreemde vertelde dat zijn vrouw weeën had. Haha. Uiteindelijk kwam de verloskundige. Deed ze wat checks en trok ze de conclusie dat de bevalling begonnen was. Yes! 
Ze vertrok weer en ik moest maar wat rusten. Ik weet nog dat ik de olympische spelen keek. En bij elke wee een rondje liep vanaf de bank naar de keuken naar de buitendeur door de keuken weer terug naar de bank en dan was de wee voorbij. Dit was te doen. S middags kwam de vk weer en nu ging ze ook niet meer weg. Bij het toucheren knapten mijn vliezen en daalde je in. Voor mij een heel heet hangijzer en ook even een momentje dat ik volschoot. Maar lang bij stil staan kon ik niet. Want de weeën kwamen nu heel snel. Ik ging dit echt niet lang volhouden. Wat een hel! En toen ik na een uur amper wat was opgeschoten wilde ik echt naar het ziekenhuis! Wat ik ook nooit zal vergeten is eenmaal daar aangekomen, het was net bezoekuur dus zeer druk in het ziekenhuis, er een oude vrouw naar me toe kwam, midden in een wee, om me succes te wensen. 
Nog steeds probeerde ik rondjes te lopen en kneep ik hard in de hand van oma. Want die weeën waren echt niet te doen. Ik moest op bed liggen. Aan het infuus en aan alle andere apparaten. Schiet op met die pijnstilling anders hoeft het niet meer! En inderdaad tegen de tijd dat alles er aan hing had ik 8 cm ontsluiting. En toch duurde het vanaf dat moment nog twee uur. De ontsluiting ging niet helemaal goed. De ene kant was volledig verstreken maar de andere kant niet. Dus op mijn zij moest ik de laatste centimeters doen. En dan moet je na gaan dat ik al vanaf 5 cm persweeen had!! Wat een hel. Maar het ging erg goed en om 16:40 mocht ik persen. Het duurde even voor ik de juiste flow had. Zou het nu weer 1,5 uur duren? Maar nee, na twintig minuten was je daar. Lag je op mijn buik. Wauw!

Op de foto's die ik van de week in je fotoalbum aan het zetten was zag ik dat jij geboren bent als een sterrenkijker. Nooit geweten. Ik zie ook op die foto's dat ik je niet buik op buik kreeg, maar met je rug op mijn buik. En op die foto's zie en voel ik alle emoties die er toen waren. Geluk en blijdschap. Tranen van trots. Trots op jou. Dat jij zo duidelijk en zo in balans ter wereld kwam. Je gaf me de hele zwangerschap al een fijn gevoel, tijdens de bevalling ook. En er na nog steeds. Ik wist ook gelijk dat ik borstvoeding zou geven en je lag ook al gelijk een uur aan de borst. 

Op de foto's in mijn hoofd zie ik weer heel duidelijk hoe je bij me ligt. Pas geboren. De verloskundige doet een klemmetje en een schaar om je navelstreng en zoals we hadden afgesproken knip ik de navelstreng door. Al die tijd zat je in me. Nu wilde ik ook zelf die band verbreken. Ik herinner me dat die navelstreng zo dik was dat er amper een klemmetje om heen kon. En dat ik er amper door heen kwam met de schaar. Wat speciaal!! Jij bent speciaal. 

Nu. 

Nu is het vrijdag 2 augustus. Het is warm. Vorig jaar was het ook warm. Maar niet zo warm als nu. Je ligt te slapen maar ik hoor je af en toe huilen. 
Beneden staat je verjaardagscadeau te wachten en is het huis helemaal versierd. En nu lig ik in bed en vraag ik me af hoe je dat morgen zult vinden. 
Morgen zal ik ook veel rondjes lopen. Maar niet om de weeën mee door te komen. Nee om de gasten voor jou verjaardag van drinken en eten te voorzien!

Je bent een super vent. Je laat me de wereld weer op een andere manier bekijken en ik geniet elk moment van de dag van je aanwezigheid. Ik hou van je lieve dreumes! Ik ga je missen knappe baby.. 

Liefs mama