Bijna-ontzwangerd-blog
Lieve Ronin gisteren al weer 8 maanden bij ons, die blog zal ik ook een dezer dagen schrijven. De tijd gaat zo hard en inmiddels zou je bijna ontzwangerd moeten zijn en alles op de rit moeten hebben.
De kindjes doen het echt geweldig. Ontzwangerd voel ik me ook wel. Toch voel ik me op het moment verre van goed. De klap van interen op geen reserves lijkt nu te komen. Veel hoofdpijn. Moe moe moe. Alle onderzoeken blijken geen aanwijsbare reden te kunnen geven voor het moe zijn. En zo overtuigd als ik vorige week voor de uitslag was dat het echt niet tussen mn oren zit, zo zeker ben ik nu toch niet meer. Ik ben zo aan het twijfelen en piekeren geslagen. En heeft de "geen uitslag" me eigenlijk nog meer uitgeput. Als er niks uit blijkt, dan moet ik blijkbaar toch ergens iets veranderen. Maar ik zie niet meer hoe ik dat moet doen.
Het is momenteel ook druk op het werk en het lijkt me allemaal weer door de vingers te glippen. Murphy zit achter me aan. Het voelt of ik er geen controle meer over heb en alles fout gaat. Dinsdag avond ook even helemaal ingestort. Met manlief gegekeken of we andere werktijden kunnen hanteren en ik misschien minder kan gaan werken, maar z'n baas ziet dat niet zitten.. Dus helaas. Nu kijken of we op andere manieren rust in kunnen bouwen, want het gaat zo niet goed en ga helaas weer erg richting een burnout. Daar waar ik zo zeker van was dat dit het nu niet is en zou worden...
M'n schoonouders vonden dat ik misschien aan rouwverwerking moest denken. En inderdaad, toen mijn vader overleed en ik hoogzwanger was, heb ik maar 4 weken de tijd gehad om het overlijden van m'n vader een plek te kunnen geven, en me daarnaast ook nog voor te bereiden op de bevalling. En dan heb ik nog geluk dat Ronin 1,5 week te laat kwam en mijn weeen die ik met 36 weken al had niet doorzetten. Daarna bevallen en veel opstart problemen gehad. Veel huisarts bezoeken, osteopaat, ziekenhuis, apotheek en wat allemaal nog meer. Maar ik voelde me toen een heel stuk beter dan nu. Ik vraag me dan ook af of daar het probleem zit. Wel vreemd dat die zelfde mensen die rouwverwerking opperen, nooit vragen hoe het nu is. Een belangrijk persoon in je leven verliezen en (bijna) tegelijk een heel belangrijk persoon in je leven krijgen is zo dubbel. Het leven loopt nu ook "gewoon" door. Er is niemand van dichtbij die ook maar vraagt hoe dat nu is. Aan de andere kant ben ik ook niet zo'n prater en durfen mensen dat misschien ook niet te vragen. En misschien met de verjaardag van mijn vader over 2 weken dat het allemaal wel weer erg leeft. Maar toch heb ik niet echt het idee dat daar nou een groot probleem zit.
Nu toch maar vroeger naar bed, wat ik erg lastig vind omdat ik een avondmens ben en dan eindelijk energie krijg om dingen te doen. Meer tijd voor mijzelf pakken. De dagen in het weekend om en om uitslapen. En dat dan ook echt volhouden. Maar hoe verleidelijk is het als een peutertje bij je komt en zegt, mama ik heb zoooo lekker geslapen, om dan niet een dikke knuffel te geven en mee naar beneden te gaan. Mijn tijd met de jongens is al zo spaarzaam, dat ik ook van hun optimaal wil genieten. Ik voel me daarin vaak erg verscheurd. Ach en ik geniet op moment wel heel erg van ze, alleen voel ik mijzelf gewoon niet fijn. Binnenkort lekker een dagje samen met manlief er op uit, het is alleen nog een kwestie van een datum prikken, en er heeft zich ook oppas in de buurt aangediend die 's avonds zou kunnen, dus misschien komt daar dan ook eindelijk wat tijd en aandacht voor elkaar.
Nu nog wat hogere temperaturen om er lekker op uit te gaan. Ronin die goed moet gaan zitten, dan kunnen we lekker op de fiets er op uit. Wat heb ik daar zin (en behoefte) in!
Hopelijk is dat voldoende om me weer happy te voelen!
Wel gaf vanmorgen mijn weegschaal weer een iets positiever resultaat en ben ik al 7 kilo kwijt! Ik pas weer wat meer oude kleding, mijn hoge laarzen gaan weer dicht.. Nog genoeg te gaan, maar misschien ga ik me daardoor ook wel happier voelen!
Zo, dat zijn we weer kwijt. Dank!
reacties (0)