Voor mijn 26-maanden-oude Kyransan

Lieve Kyransan!

Wat gaat het hard op moment, ik weet niet wat er afgelopen maand allemaal gebeurd is. We kwakkelen zo ontzettend met alles, dat dagen gewoon soms voelen als overleven. Wel weet ik dat je ontiegelijk bij de hand bent. Zo noemt papa je wel eens, Kyransan. Maar toen jij een keer knorrig was en papa je liefkozend 'Kyransan' noemde, riep je boos: 'Kyran niet san!'.

De laatste twee weken zijn best moeilijk voor je geweest. Je hebt weer erg veel moeite met afscheid nemen en dat is gekomen sinds dat mama in het ziekenhuis is geweest voor haar borst. Je ging een extra dagje naar de crèche. Ik heb je alles zo goed mogelijk proberen uit te leggen, maar ik weet niet wat jij snapt en wat je mee krijgt. Je wordt s nachts weer wakker, en wilt dan bij ons in bed liggen, wat je eerst nooit wilde. Je wilt bij mama zijn en kruipt dan ook helemaal in me en tegen me aan. Omdat ik het gevoel heb dat je geborgenheid, veiligheid en bevestiging zoekt, laat ik het nu maar even zo. Voor de rest ben je ook geen knuffelkontje of dat je op een andere manier troost zoekt, dus dan wil ik je hier eigenlijk ook niet mee afwijzen. Als het allemaal weer wat rustiger wordt in huis, komt dat vast ook vanzelf wel weer goed. En zo slapen we tenminste allemaal nog een beetje.
Ook het feit dat je thuis geen middagslaapje meer wilt doen en je van de week ook nog weer een keelontsteking kreeg, helpen niet mee aan de sfeer in huis.
Je bent boos, verdrietig en begint nu ook wat jaloers te worden. Op Ronin die begint te huilen en een fles wil, maar ook op de vaatwasser als mama die uit wil ruimen. Jij wil een op een aandacht en mama niet delen. Van de week toen ik je op de crèche kwam halen zei je zelfs heel kattig en boos tegen je vriendinnetje dat ik jouw mama was. MIJ MAMA! MIJ MA-MA!! Alsof je bang was dat zij met mama mee zou gaan en ik jou op de crèche zou laten.
Gelukkig heb je Toto, je grote vriend, die overal gaat waar jij gaat. Op moment dat ik deze blog schrijf en eigenlijk niet meer weet wat ik moet schrijven, vraag ik je wat we allemaal gedaan hebben. Toto mee!! Roep je. Haha ja toto gaat wel mee.

Ondanks dat je de laatste dagen wat boos en mopperig bent, vind ik dit wel een hele leuke leeftijd. Het praten gaat steeds beter, je kunt dingen vertellen en weet soms nog dingen van een paar dagen geleden te vertellen en soms weet je dingen of doe je dingen waarvan ik niet wist dat je dat kon. Ik heb je in ieder geval niet vertelt of geleerd. Zo had papa je vertelt dat Sinterklaas binnenkort komt en ongeveer nu op de boot is gestapt naar Nederland toe. Toen ik je naar Sinterklaas vroeg zei je gelijk: jaa!! Sintekaas!! Tadootjesss!! (Kadootjes, je kan de k aan het begin van een wordt moeilijk uitspreken, je noemt jezelf ook Tian) maar papa had je helemaal niet verteld dat hij ook kadootjes mee zal nemen. Zo grappig! Ik hoop maar niet dat je een gesprek hebt opgevangen over de Sinterklaascadeautjes die mama wilde gaan kopen of de cadeautjes die inmiddels boven op zolder liggen. Ik moet nu echt gaan oppassen met wat ik zeg!

Je bent erg zorgzaam en netjes. Als mama haar medicijnen op haar broodplankje heeft liggen, pak jij het op, geef je het aan mij en zeg je gebiedend: OP ETEN! Mama, op eten!!
Toen ik laatst zei dat ik eigenlijk nog wel wat wilde drinken, meer hardop denkend dan tegen iemand in het bijzonder, rende jij naar de keuken, pakte een pak appelsap en schonk je zonder te knoeien mijn glas vol. Zo. Op drinken. Mama op drinken!
Als je wel knoeit met je drinken vlieg je naar de keuken voor een doekje en maak je het schoon. Oh oh. Noeit!! Wassen!
Heerlijk hoor ventje!

Wat ik ook heel knap en leuk vind, is dat je door hebt als dingen het zelfde zijn. Dat benoem je dan ook. Zelfde! Zelfde! Roep je dan enthousiast. Mama heeft al weer een tijd geleden een boek voor je gekocht. Speurtocht door het sprookjesbos (oid). Het boek heeft platen met sprookjes en langs de rand van de bladzijden staan voorwerpen die je dan kunt vinden op de plaat. Jij vindt het erg leuk om de 'zelfde' te vinden. Je hebt dan je ene vingertje bij het figuurtje op de plaat en de wijsvinger van je andere hand op het zelfde figuurtje in de rand. Jaa!! Zelfde!! Roep je dan. Ook had papa een doek besteld met een foto van jou er op. Op een gegeven moment zat je op de bank en wees je naar je schoenen en naar het doek. Zelfde!! Riep je. Ja dat klopt. Op de foto heb je dezelfde schoenen aan als die je toen droeg. Echter zie je op de foto alleen de onderkant van je schoenzolen. Ik sta dan echt met open mond te kijken. Je laat me zo vaak verbazen! Heerlijk!!

Voor nu hoop ik vooral dat je maar snel beter wordt. En zelf hoop je dat ook denk ik, want het spuitje met de antibiotica vindt je vreselijk!!

Ik hou van je lieverd,
Xxx mama