Halloooo! Hoort iemand mij?!?

Wat moet ik doen om er voor te zorgen dat ik nu wel serieus wordt genomen? Hoe erg moet iets zijn? Hoeveel verdriet moet iemand hebben? Hoeveel pijn moet er worden gevoeld? Waarom kan men niet respectvol met mijn moederinstinct worden om gegaan? Ik ben toch de spreekbuis voor mijn kinderen?? Zij die het zelf niet kunnen???

Lieve Ronin,

Manneke wat hebben we een gezeur met die voedingen. Eerst al die verdrietige borstvoeding. Daarna ging het even redelijk met flessen, maar toch laat je vaak los en verslik je jezelf. Je klakt ontzettend tijdens het drinken, hebt veel kramp en een moeilijke stoelgang. Halverwege de voeding heb je geen zin meer en laat ik een tijdje de fles staan en met een uurtje probeer ik het weer. En zo gaat het best aardig.

Tot ruim een maand geleden. Je begint te krijsen aan de fles. Je wilt niet drinken. Je voorkeurshouding wordt duidelijker en duidelijker zichtbaar. We gaan naar een osteopaat en er lijkt iets verlichting te zijn. Ondertussen lijk je spruw te hebben en krijgen we eerst Nystatine en daarna dyflucan (schrijf je dat zo?). De tweede behandeling bij de osteopaat raadt ze ons aan om toch ook maar naar een kinderfysiotherapeute te gaan, want een afplatting op je bolletje wordt steeds duidelijker zichtbaar. Zij adviseert ons een kussen voor zij-ligging. De volgende dag zien we al dat je nu alleen nog maar op je niet voorkeurskant ligt als je uit het kussen ligt. Met geen mogelijkheid krijgen we je zo ver dat jij je hoofd draait. Als de Fysio weer komt weet ze nie wat ze ziet. Dit heeft ze nog nooit gezien. Je overstrekt je ondertussen steeds meer en als we je rechtop houden trek je ook steeds krommer, als een hoepel, met je oor naar je schouder. De fysio heeft dit nog niet eerder gezien zegt ze, dat een kindje zo snel van voorkeur verandert. En ook zij weet niet waardoor het komt en verwijst ons hoopvol naar de osteopaat waar we morgen weer heen mogen.
Inmiddels is het ook tijd voor je maandelijkse check-up bij het CB afgelopen dinsdag. Papa is dertig geworden! En joepie; eindelijk tref ik het eens en is het geen consternatiebureau. Ze nemen mijn signalen van het slechte drinken erg serieus. Je kuurtje tegen spruw is afgelopen, en het drinken wordt slechter en slechter. Op moment drink je tussen de 30 en 120 cc per keer en laat je er zo 4-6 uur tussen de voedingen. Je krijst de boel bij elkaar als je moet slikken en op een dag zit je op een krappe 500 cc als we geluk hebben. Met je gewicht van 6,5 kg en 63 cm is dat erg weinig. De CB arts ziet nergens spruw meer zitten dus dat verklaart de problemen niet? Ze overlegd met een andere arts en die stelt voor s middags te komen kijken hoe het gaat tijdens de fles en wat de reden zou zijn van het slechte drinken.
Op moment dat ze s middags aan belt gil je al een tijdje de boel bij elkaar en kan ze zien wat ik bedoel. 1,5 uur is ze aan het observeren geweest en heeft ze gekeken wat je met de fles doet. Je wilt wel drinken maar zodra als je aanhapt verslik je je en begin je te krijsen of je doet niet eens moeite om te drinken en huilt onverstoorbaar. In en in verdrietig ben je. Ook zij ziet dat dit absoluut niet normaal is, maar weet niet wat het wel is. En enigszins teleurgesteld en bedroeft zie ik haar weer vertrekken dat ook zij het niet weet. Wel constateert ook zij dat je ongelovelijk krom trekt en stijf bent. Morgen komt ze weer en ze geeft ons een verwijzing voor een logopediste die eens kan bekijken of er iets met reflexen of spieren is.
Om half drie heb je dinsdag voor het laatst 90 cc gedronken. S avonds hebben papa en mama een ouderavond van Kyran. Als we thuis komen om 21:15 heeft de buurvrouw (die kraamverzorgster is geweest en aan het oppassen was) een kleine 30 cc bij je naar binnen gekregen. Uitgeput van het huilen val je in slaap en kom je pas om 03:00 uur weer. Met een nagenoeg droge luier.
We zingen de nacht uit en bellen de huisarts. Onze eigen arts heeft sowieso geen plek deze week, maar we kunnen vrijdag langs komen. Vrijdag pas?! Zijn ze helemaal?!? Op aandringen konden we vandaag, donderdag terecht, maar dan kregen we wel een vervanger. Ik neem aan dat elke huisarts capabel is dus stem in.
Maar niets is minder waar!! Volgens hem is 500 cc prima voor een kindje van 2 maanden. Hij is over twee dagen drie maanden hoor!!! Leer rekenen! Daarnaast groeit je en spuug je niet. Nee met hypoallergeen niet. Met gewone voeding wel! Je keelamandelen zijn niet vergroot dus niets om ons zorgen over te maken. Ja maar halloooo!! Dit lieve baby'tje gilt en krijst de heleboel bij elkaar als hij moet drinken en als hij horizontaal wordt gehouden.. Met kunst en vliegwerk weet ik vocht naar binnen te krijgen, zoals vannacht rechtop tegen mij aan met de fles achter langs op mijn schouder liggend. Een voeding moet toch een moment van rust zijn? Van geborgenheid? Het moet toch troost bieden? Zo voed je een baby toch niet?!?!
Als we er op stonden wilde hij wel een verwijzing afgeven voor een kinderarts. Om ons gerust te stellen. Nee!!! Deze jongen mankeert iets!! LUISTER NOU!!!
Maar met de verwijzing op zak gaan we naar huis en bellen gelijk het ziekenhuis en de moed zakt me in de schoenen; we kunnen pas over 2,5 terecht. Elke dag voelt te lang, 2,5 week eindeloos ver. Als de huisarts zelf zou bellen was er misschien meer mogelijk. Dus weeeer de huisarts gebeld. Die zag geen medische noodzaak, maar zou het ziekenhuis bellen en ons vandaag terug bellen. Aan het einde van de middag nog steeds niets gehoord. Dus weer gebeld. Is die man naar een spoedgeval maar zou nog voor 17u terug bellen. Om 17u bellen we weer en is de praktijk gesloten :-(

Ik ben zo boos!!
Ondertussen huil je ook steeds meer en harder na de voedingen en ben je ontroostbaar. Je komt heel moeilijk in slaap. Mijn vrolijke mannetje is verdwenen... BOEHOEEEE.

Op mijn werk jank ik alles er uit. Ik spreek af nog langzamer te beginnen met werken en ipv over twee weken al vol aan de bak te gaan werk ik november twee dagen per week, december drie en in januari pas weer vier. Dat is dan tenminste iets!

Morgen mogen we om 9u bij de osteopaat zijn en komt s middags het CB weer langs. Ik tel echt de uren af. Morgenochtend bel ik gelijk de ha en kunnen ze een veeg uit de kan krijgen. Als ze me niet serieus nemen ga ik het ziekenhuis in Groningen bellen in de hoop daar wel een poot aan de grond te krijgen.

Dit komt ons zo bekend voor van het eerste jaar met Kyran en ik laat me niet weer kapot en over spannen maken. Dat niemand naar je luistert. Ze hebben nu echt een verkeerde aan me. Ik blijf altijd beleeft maar ook mijn grens is ooit inzicht. Je laat een zuigeling toch niet uitdrogen? En zo'n pijn hebben?

Arme Kyran krijgt ook ontzettend veel mee. Zei gisteren zelfs tegen z'n broertje: Nonin drinken! NU! Mama drietig..
Ook hij raakt weer aardig oververmoeid want hij krijgt door het gehuil ook de nachtrust niet die hij nodig heeft...

Ik hoop snel op een oplossing voor mijn lieve kleine knappe mannetje. Gelukkig heb ik t CB al aan mijn zij. Dat is al heel wat! Hopelijk stuurt opa van boven wat geluk en is dit snel voorbij.

Ik hou zoveel van je lieverd, tot aan de hemel en weer terug.

Xxx mama