52 rollen behang en een kilo antilachpastilles aub

Liefste kleine-steeds-groter-wordende Dalton van mama,

Nu ik deze blog schrijf lig ik nog in bed, en lig jij heel vredig naast me te snurken. Je bent een beetje ziek, je hebt keelontsteking. En zo rustig en vredig het nu is, zo hectisch en chaotisch zal het binnen een uur zijn. Net als gisteren...

Ik geloof dat ik wel tien kilo afgevallen moet zijn. Jij en je kleine broer hebben mama wat bezig gehouden. Je kleine broertje had moeite met slapen en is praktisch de hele dag wakker geweest. Als hij bijna sliep, verloor hij z'n tuttertje, begon hij te jengelen en liep mama naar boven. Aan het begin van de ochtend vond je dat nog prima. Maar toen jij je beroerder begon te voelen vond je dat toch niet zo fijn, want jij wilde graag tegen mama aan hangen. Dus zodra mama naar boven liep of Ronin een flesje gaf, stond jij te krijsen en te stampvoeten (dat je dat niet zeer deed aan je keel...). Daar schrok Ronin dan weer zo erg van dat hij rechtop in bed zat als hij had kunnen zitten en helemaal overstuur was. Zodra hij rustig was en ik lekker met jou zat. Verloor hij zijn speentje weer en begon het circus van voren af aan. Wat hebben jullie veel en lang gehuild samen. Jullie wisten mama wel gek te krijgen, want op een gegeven moment wist ik niet meer bij wie ik moest beginnen met troosten.

'Helaas' was je niet doodziek meer maar gewoon gammel, en daardoor kwamen je peuterstreken weer volop de kop op zetten. Je had in ieder geval energie om de strijd met het middagslaapje aan te gaan. Je slaapt thuis al een aantal weken niet meer tussen de middag, maar wij zien dat jij jezelf weer over de kop aan het werken bent. Papa en mama zien dus graag dat je gaat slapen, maar zoals met alle dingen die wij graag willen: dat doe jij principieel niet.
Jij bent zo'n dikke wijsneus, en helaas heb je ons vaak genoeg laten merken dat je hartstikke slim bent, dus ik dacht om de 'straf'maatregel maar iets te verhogen. Je kwam niet naar beneden voordat je geslapen had, ookal zou dat betekenen dat je pas de volgende ochtend naar beneden zou komen. Eten doe je ook al weken niet, dus daar hoef ik geen rekening mee te houden. Ik zei je dat je ook geen snoep, koek, chips, ijs of drop kreeg (want daar zeur je wel de hele dag om).
Ik was het zo zat. Ik dacht bij mijzelf als we dan toch een strijd maken om alles, dan maar om het naar bed gaan. Jij blijft boven tot je geslapen hebt en ik ga die strijd hoe dan ook winnen.

Hoe ik weet dat jij donders goed begrijpt wat ik bedoel??
Jij ging acuut liggen, maakte drie snurkgeluiden, schoot weer overeind en zei: zo. Ijs?

Dikke boef dat jij er bent!
Zo doe jij dat ook met je warm eten. Ik heb een keer de fout gemaakt van je te verlangen tenminste je warm eten te proeven. Dát vraag ik je dus noooooit meer. Je nam keurig een hap. En spuugde het gelijk weer uit. 'Zo. Proeft!'
Nu is de regel: Kyran is twee, dus hij eet twee hapjes OP. En dan nog denk je ons te slim af te zijn door of inimini hapjes te nemen, de helft van je lepel te verliezen onderweg van je bord naar je mond, of, nog makkelijker, gewoon bij twee te beginnen met tellen.

Van wie leer je dat?!? En mama moet dan maar consequent zijn? En niet lachen om je streken? Ik ben ook maar een mens en nog een softy ook.
Dus af en toe kan ik je wel achter een dikke laag behang plakken, maar heel vaak moet ik ook mijn hoofd wegdraaien en schiet ik achter mijn hand al proestend in een deuk.

Je bent een lieve, gekke, ondeugende en o zo slimme Dalton.
Gelukkig is je moeder creatief en denk ik dat ik zelf ook zulke geintjes uit haalde, dus weet ik er aardig goed mee om te gaan.

Dikke kus,
Mama

Ps. Toen papa thuis kwam uit het werk was jij gewoon beneden. En niet omdat mama maar toe had gegeven. Nee, ik had die strijd gewonnen. Je bent keurig gaan slapen. Helaas werd je wel humeurig wakker na drie kwartier. Maar als je ziek bent en zo moe, is slapen toch echt de beste remedie, lieve Dalton!