Met pijn in de borst neem ik afscheid

Lieve Ronin,

Een week geleden werd je geboren. Pas een week geleden besloot ik je borstvoeding te geven. De hele zwangerschap was ik aan het dubben en het dubben. Voor jou wist ik dat borstvoeding het beste was, mits mama zich goed voelde. Bij Kyran was het een vanzelfsprekende keus geweest, maar na een traumatische bevalling waardoor mama zich psychisch niet lekker voelde en een baby die alleen maar huilde en waarvan later bleek dat het voor hem fysiek allemaal heel zwaar was, besloot ik bij hem na 6 weken te stoppen. Met pijn in mijn hart.

Omdat ik dat allemaal niet nog eens wilde, ik nu de belangen voor mijzelf, maar zeker ook voor mijn twee zoons, man en hele gezin voor ogen moest houden, besloot ik de keuze pas te maken na de bevalling. Wel of geen borstvoeding.
En toen was je daar! Na een pittige bevallig. Maar ook na een mooie bevalling. Ik wist: ik ging borstvoeding geven. En dit keer ging het lopen. Als een trein.

Maar eenmaal thuis en na de eerste keer aanleggen voelde en zag ik al; dit gaat niet goed. Je doet je mondje niet ver genoeg open. In plaats van een mooie gaap waar mijn ronde tepel in zou moeten, hou jij je mondje meer als een brievenbus, alsof ik een pakje kom brengen. Je schraapt met je onder kaakje en het voelt alsof iemand met schuurpapier over mijn tepels gaat.
En wat mama ook probeerde, samen met de kraamhulp, na een tijdje waren daar de kloven.
Van de verloskundige kreeg ik al Mother Mates, die gaven al flink wat verlichting. Maar echt beter ging het nog niet.
Papa was er helemaal klaar mee, toen mama 's nachts huilend zat te voeden. Maar mama wilde alles geprobeerd hebben. Dus toen de kraamhulp de volgende ochtend kwam, kon ze eerst puinruimen. Mama in tranen, Kyran had al z'n speelgoed uit de kasten gehaald, de ontbijtboel stond nog op tafel en de volgende voeding diende zich al bijna weer aan.
Papa bracht Kyran naar de crèche, mama ging een voeding kolven en ondertussen belde de kraamhulp een lactatiekundige. Toen papa weer terug was kon hij jou gelijk een flesje gekolfde melk geven. Geen pijn aan de borst maar wel met pijn in het hart zag mama het aan. Hoe jij binnen een paar minuten het flesje leeg had. Dat terwijl wij daar samen een kwartier tot twintig minuten over deden. Ja je honger was gestild, maar je mama-honger nog niet..
De lactatiekundige kon er binnen een paar uur zijn. Ze keek mee hoe ik je voedde en inderdaad je deed je mondje niet wijd open. Maar na wat gepiel en de juiste timing zat je dan toch aan de borst en voelde het minder pijnlijk. De lactatiekundige gaf nog wat tips, maar vooral ook zelfvertrouwen en zou vrijdag terug bellen.
Maar inmiddels waren de kloven gaan bloeden en heb jij je eerste vaste voedsel al gehad; korstjes. Bloedkorstjes. Tijdens elke voeding zit je mondje onder het bloed. Akelig om te zien. Vooral ook heel pijnlijk.
Ik probeerde het aanleggen zo goed mogelijk te doen. Als het pijnlijk was, maar weer opnieuw. En opnieuw en opnieuw. Met tranen en kromme tenen gaf ik je voeding. Maar genoot ik van je ademhaling, je warme lijfje tegen mij aan en was het na het pijnlijke aanhappen, tijdens de voeding zelf redelijk te doen. De voeding was goed op gang, ik had een goede productie, jij groeide er op en zat zelfs voor je een week oud was al op je geboortegewicht, je spuugde niet, sliep goed, leek tevreden. Perfect dus. Althans. Bijna perfect. Het doet 'alleen' maar zeer.
Maar na een week was bij mama de rek er uit. De pijn verbeterde niet, de wonden werden niet rustiger.. Zodra de winkels open waren stuurde mama papa er op uit om tepelhoedjes te gaan halen en belde ik ondertussen de lactatiekundige weer. Ze was erg verbaasd te horen dat het sinds haar bezoek alleen maar erger was geworden. Ze gaf aan voorkeur te hebben voor live voeden met tepelhoedjes boven kolven, net als mama. De meerwaarde voor mama zit hem voor haar juist in het contact tussen ons. Maar ook met tepelhoedjes was de pijn niet minder. En daarnaast wist jij niet wat je aan moest met mama's plastic borsten.
Met pijn in mama's hart heb ik besloten om alles nu te gaan kolven en je langzaam flesvoeding te gaan geven. Met een baby en een peuter, papa die snel weer aan het werk zal gaan en het ontbreken van een achterwacht in de buurt, weet ik niet hoe ik het voor elkaar moet boksen om te kolven én te voeden.
Als ik je zie liggen beginnen mijn tranen al te lopen en mijn borsten te prikken. Ik hou je nu maar lekker dicht tegen me aan, want zelfs onze voedingsmomenten zijn nu al niet meer van ons. Zodra jij toe bent aan een voeding geeft papa je de fles en kolf ik alvast voor de volgende keer.
Het doet me verdriet, omdat ik wist, of hoopte dat het deze keer wel zou lukken, geen stress, zelfs de drempel van in het openbaar voeden had ik al genomen. Maar nu moet ik zelfs nog eerder afscheid nemen. Knipte ik een week geleden onze navelstreng zelf door, nu hak ik de voedingsknoop door. Ik weet dat het 't beste is, ik weet dat ik er alles aan heb gedaan, ik weet dat je de eerste melk hebt gehad en ik weet dat ik ben blij dat ik straks, naast de pijn door de blaasontsteking, de pijn aan de onderkant door de baring, de pijn in mijn rug en bekken, de pijn in mijn hoofd van het huilen, geen pijn meer in mijn borsten heb. Dat weet ik allemaal. Maar mijn gevoel... Geeft me wel weer pijn in mijn hart.

Liefs,
Mama