Ronin

Lieve Ronin,

Eindelijk lieverd, daar ben je dan! Na een zwangerschap van 41 weken en 2 dagen werd jij geboren. Hoe erg we ook naar je uit keken, die zwangerschap was ook heel speciaal en bijzonder. Jij zo heerlijk in mijn buik, warm, veilig, trappelend. Het had van mij nog gerust veel langer mogen duren. Wat genoot ik er van. Ondanks dat het ook zeker niet altijd makkelijk was. Tot 18 weken misselijk, bekkenklachten, een grote broer die ons 3 maanden lang onze nachtrust ontzegde, het overlijden van opa... Ondanks alles, kan ik best zeggen dat ik graag nog even van jou in verwachting wil zijn.
Maar je bent geboren! En hoe:

Al weken dacht ik dat je snel zou komen. Met 36,6 dacht ik echt dat je zou komen. Maar telkens gebeurde dat niet. Harde buiken en oefenweeen verdwenen elke keer toch weer. En ik maar denken dat je te vroeg zou komen, dat je een kreeft zou zijn, een juli kindje. Maar niets werd minder waar. Een leeuw, een augustus baby en flink overtijd, dat ben je!
In de week dat ik 41 weken zwanger van je was, was het nog niet eerder zo rustig in en met mijn buik. Ik dacht dat je nooit zou komen. Ik had controles in het ziekenhuis en de gynaecoloog besloot ie nog een week zelf de tijd te geven, maar ik had niet het idee dat je ooit nog uit jezelf zou komen.

Donderdag 2 augustus. Papa en mama gingen naar bed. Eenmaal in bed zei ik nog tegen papa. Ik ga er uit, maak jij nog even een foto van mijn buik zoals hij nu is? Het kon wel eens de laatste zijn. Eenmaal weer in bed zei ik nog, vannacht begint het. Het is vannacht volle maan. En zo vielen we in slaap.
Rond 1 uur denk ik, werd ik wakker en ging naar de wc. Ik keek naar de maan die op mijn buik scheen. Mijn buik die zo groot en zo rustig was. En dacht aan het kindje in mijn buik, hoe zou het er uit zien? Wanneer zou het zo nieuwsgierig zijn naar ons dat het komt? En zonder weeën stapte ik weer in bed.
Rond kwart over vier werd ik weer wakker en voelde ik een menstruatieachtig gevoel. Ik besteede er weinig aandacht aan, maar ik merkte dat mijn buik zeer deed. Ik dacht aan mijn banden, dat ik te lang in een houding had gelegen en besloot naar beneden te gaan. Al vrij vlug merkte ik dat het menstruatieachtige gevoel veroorzaakt werd door kramp. Kramp met een begin en een einde. Kramp die getimed kon worden. Dus de app op mijn telefoon ging aan. En ja er zat toch al een regelmaat in, ze kwamen en gingen zo om de 7 minuten en duurden een halve minuut. Het was nog prima vol te houden. Papa sliep nog, Kyran was nog lekker vertrokken, dus ik ben aan de was begonnen. Ik zette een machine aan, vouwde de was uit de droger op en ook de was in de machine heb ik nog kunnen drogen en kunnen vouwen. Mijn darmen wilden leeg dus dat nog gedaan en ondertussen werden papa en kyran boven wakker. We hebben heerlijk samen ontbeten en me weeën en tranen zwaaide ik papa en kyran uit, want kyran zou naar de crèche gaan vandaag.
Toen papa om 8 uur terug was belden we de verloskundige. Papa draaide eerst nog een verkeerd nummer en begon te vertellen dat zijn vrouw weeën had. We kwamen niet meer bij! De verloskundige die we eindelijk aan de telefoon hadden was blij om te horen dat het toch allemaal van zelf op gang leek te komen en dat ze de afspraak voor het strippen van die dag kon omzetten in een ander soort bezoekje. Wel was ze verbaasd dat we zo rustig waren. Haha.
Rond 9 uur kwam ze en heeft ze gecheckt of er ontsluiting was. Ja, toch 2 cm en ze zei dat het begonnen was. Ja dat wisten we! Spannend!
Oma zou er bij zijn maar moest eerst nog naar haar werk om vervanging te regelen. Ondertussen ving ik de steeds pittiger wordende weeën op. Ze waren zo vermoeiend. Maar gelukkig zat er een begin en een einde aan en waren mijn vliezen nog heel zodat ik mooi thuis kon blijven. Ik keek wat naar de olympische spelen en tussen de weeën door had ik de kans om even een paar tellen weg te dutten. De weeën zaten in m'n buik maar ook in mijn rug maar liepen gelukkig niet in elkaar over, zoals dat wel bij kyran was. Daardoor was het niet op te vangen zo heftig. Mede door de gebroken vliezen en een niet ingedaald kindje mocht ik toen ook niet lopen. Nu liep in rondjes door het huis en de tuin en waren de weeën zo redelijk te doen.
Rond twaalf uur was oma daar en een uur later kwam Judith weer langs voor controle. Ik had wat bloedverlies, waarschijnlijk een deel van mijn slijmprop en 3-4 cm ontsluiting, maar nog steeds geen ingedaald kindje. Een kleine teleurstelling. Ik hoopte dat dit door de weeën wel zou gebeuren. Ik zou weer van het bed overeind komen, voelde een plop, een steek en riep Au! Judith en papa keken me vragend aan. Mijn vliezen zijn gebroken zei ik. Ik kon nog net naast het bed stappen waar ik inderdaad wat vruchtwater verloor, maar lang niet zo veel als toen bij Kyran. De weeën vlogen me ineens om mijn oren. Judith checkte nog even maar papa en zij konden het eigenlijk zo al zien: tijdens het breken van de vliezen daalde je in!! Ik huilde want dat was een genomen horde! Yess!! Wel was t vruchtwater iets gekleurd maar na wat opgevangen te hebben bleek het helder. Niet gepoept dus!
De weeën kwamen nu zo snel en heftig dat ik het nog drie kwartier heb vol gehouden thuis. Maar toen om 2 uur bleek dat al dat werk voor een krappe centimeter ontsluiting er bij had gezorgd raakte ik een beetje in paniek. Dit kon ik niet! Hoe doen andere vrouwen dat toch?! Ik had ook het idee te moeten persen.
Om 14 u besloot ik naar het ziekenhuis te willen. Ik hoopte dat de weg er heen wat verlichting zou geven, wat bij kyran zo wel werkte, maar nu niet. De krachtige weeën bleven (natuurlijk). Eenmaal in het ziekenhuis heb ik naar de afdeling gelopen, ondertussen weeën opvangend. Ik herinner me een oude vrouw die me veel succes wenste terwijl ik daar al puffend en in oma's hand knijpend een wee stond te verwerken. Mens rot op! Dacht ik, maar heb me ingehouden. Ik zag onderweg allemaal mensen kijken. Ja ik zag er niet uit. Maar hallo, ik was aan het werk! Ik was aan het bevallen!
Op de verloskamer liep ik rondjes in de hoop zo goed met de weeën om te kunnen gaan, maar ik vond het erg zwaar. Toen bleek dat ik op 5-6 cm ontsluiting was blijven hangen besloot ik voor pijnstilling te gaan. Dit betekende wel dat ik medisch zou bevallen en judith de controle hit handen moest geven, maar het feit dat ze er bij zou blijven gaf me rust. Ook het personeel, nu alleen een verloskundige en een verlleegkundige, geen heel peloton zoals bij kyran, gaf me een goed gevoel. Ze deden alles heel rustig en beheerst. Vertelden alles, gaven me zelfvertrouwen en niet het gevoel dat ik me niet moest aanstellen.
Ondanks dat ik sceptisch was over de remifentanil door de ervaring van de vorige keer besloot ik het er toch op te wagen. Ik wilde wat en wel nu! Maar wat duurt het dan nog lang voor ze eindelijk alles aangesloten hebben. Nog even, dacht ik en het hoeft al niet meer. Schiet nou op!!
Ik aan de ctg, bloeddrukmeter om mijn arm, een knijper op mijn vinger. En toen moest dat gebeuren waar ik trauma's aan oer heb gehouden bij de bevalling van kyran: jij moest een dopje op je hoofd om je hartslag te meten. Toen ben ik bij kyran van voren naar achteren ingescheurd bij 5 cm ontsluiting doordat ze er bij kyran niet bij konden komen, omdat hij niet was ingedaald. Nu deden ze het heel rustig en voelde ik er gelukkig niets van. Mijn blaas werd geleegd en eindelijk kon de remifentanil in mijn andere arm. Ondertussen kwam er nog iemand bloed afnemen om mijn bloedgroep nog eens te checken waar ik nu nog een blauw ei aan over heb gehouden want ze kon mijn ader niet vinden.
De remifentanil deed z'n werk, maar die persdrang die in voelde klopte wel; want ik had persweeen. En dat bij 6 cm ontsluiting. Wat een pijn!
Om 15:30 lag ik aan de pijnstilling een uur later zat ik op 8 cm ontsluiting. Papa en oma hadden geen handen meer over van mijn geknijp. De verloskundige checkte de ontsluiting en merkte dat ik niet helemaal gelijkmatige ontsluiting had. Een kant was iets minder ver verstreken en door op mijn zij te liggen sou dat weg moeten gaan. Het was lastig om op mijn zij te gaan liggen en om zo de weeën weg te krijgen, maar het lukte. Iedereen aan mijn bed zag dat ik persweeen had alleen al aan de manier waarop mijn buik samen trok.
Om 16:40 werd ik nogmaals gecheckt en ja hoor 10 cm ontsluiting! En daar was weer even een psychische drempel. Judith zag het aan me dat ik even twijfelde. Ja nu moest ik toch echt aan de slag. Ik mocht gaan persen.
Het duurde even voor ik de juiste flow had, maar toen ging het snel. Judith hield de spiegel er bij en bij elke pers zag ik een donker bolletje met haar verder geboren worden. En opeens was daar het hoofdje. Aaaaaaaaauw!!!! De verloskundige uit het ziekenhuis gaf hele goede instructies. Hield het hoofdje elke keer goed tegen. Zei wanneer ik moest zuchten en wanneer ik zachtjes moest persen. Terwijl ik het liefst een flinke pers zou geven om er in een keer vanaf te zijn. Dit was goed zo. Langzaam werd je geboren. Draaide je mijn lijf uit. Ik zag het in de spiegel. Ik voelde het. En zoals in mijn plan stond: ik pakte je zelf aan en hield je tegen mij aan. En daar lagen we. Het duurde voor mijn gevoel even voor je huilde maar dat deed je hoor. Je had op het laatst wel gepoept in het vruchtwater en je was wel wat misselijk maar je deed het goed!
En toen mocht ik de navelstreng door knippen. Dat wilde ik graag zelf doen. Al die tijd had je bij mij gezeten en nu wilde ik ook zelf dat heft in handen hebben en knipte ik onze bloedverbinding door. De navelstreng was erg dik, met moeite ging er een klemmetje om heen. Maar het was prachtig! Ik hoop dat onze band ook erg dik zal zijn!
Een hele tijd lag je bij me. Ondertussen kreeg ik een spuit in mijn been en moest ik nog een paar keer persen zodat de placenta ook geboren kon worden. De schade bij mij viel mee. Een klein scheurtje.
Jij hebt nog een tijd bij me gelegen aan de borst maar eerst wogen ze je. Omdat een wat hoger geboortegewicht geschat werd, was even de vraag hoe hoog het zou zijn. Als je boven een bepaald gewicht kwam, had je moeten blijven in het ziekenhuis en zou de kinderarts je controleren en je bloedsuikers in de gaten houden. Maar je zat nog onder een bepaalde grens, dus mocht je lekker met ons mee naar huis.
Je bent geboren om 17:02. Kyran werd door opa en oma gehaald van de crèche en nadat ze gegeten hadden kwamen ze ons bezoeken in het ziekenhuis. Kyran was in eerste instantie overdonderd. Hij keek beduusd en zorgwekkend. Papa werd tegen de schenen geschopt en hij begon heel zielig te huilen. Tot mama zei dat alles goed was gegaan, dat de beebie er was en dat mama het ook goed maakte. Toen ontdooide hij en zag hij jou. Hij wilde gelijk bij je en je snoepjes en zijn knuffels geven. Hij heeft nog bij ons op bed gezeten en was zo trots! Hij straalde!
Op een gegeven moment gingen zij naar huis. Hebben wij rustig gelegen terwijl jij aan beide borsten dronk. Je werd daarna verder gecontroleerd en gemeten.
De standen: 4350 gram en 54 cm.
Nadat mama had gedoucht en we allemaal weer waren aangekleed zijn we moe, beurs, voldaan, heel positief en trots met jou naar huis gegaan.

We zijn trots op je lieverd en ontiegelijk blij!!
Welkom op de wereld, welkom bij ons!!

Veel liefs van mama die ontzettend van je houdt!