Hoe lang nog? (37 weken)

Wat een rare week hebben we gehad. Ik dacht dat ik in mijn verlof alle tijd zou hebben om aan het idee te wennen dat er straks nog een mannetje in huis is, dat ik alle tijd van de wereld zou hebben om alle lijstjes af te werken om jou ook een welkom gevoel te kunnen geven. Maar hoe weinig tijd is daar nu nog voor geweest?

Zoals je vast wel gevoeld hebt, is mama erg druk geweest en is er op het moment veel verdriet. Mama's papa is overleden, en ondanks dat ze dacht er op voorbereid te zijn, kwam alles toch wel heel erg hard aan. Wat mij vooral heel zwaar valt, is dat ik op het ene moment bezig ben met de dood en het nemen van afscheid, en aan de andere kant bezig moet zijn met leven en iemand ontvangen. Dat gaat zo moeilijk samen. Jullie zijn zo met elkaar verbonden nu. Ik kan jullie niet los zien van elkaar. Ik kan niet aan de ene denken, zonder ook de ander te zien. Wat had ik dat graag anders gezien. Wat had ik graag allebei jullie eigen moment gegund. Maar het is zoals het is. 

Aan de andere kant is het ook wel mooi om te zien hoe erg je er al bij hoort. Je werd genoemd op de rouwkaart en ook op het lint aan het rouwboeket was de eerste letter van je voornaam aanwezig.

Ik denk dat het goed is als je nog even blijft zitten, zodat we onszelf allemaal nog kunnen herpakken, nog wat bij kunnen tanken, weer het genieten terug kunnen vinden van jou daar in mijn buik. Maar aan de andere kant ben ik ook wel steeds nieuwsgieriger naar je. 

We zullen zien wat jij in petto hebt voor ons! Afgelopen dinsdag (36.6) dacht ik wel even dat je al zou komen. Ik had wat harde buiken, die harde buiken kwamen steeds vaker en gingen steeds meer pijn doen. Ook straalde de pijn uit naar mijn benen. Zo begon het bij Kyran ook. Maar na een paar uur werd alles weer rustig..

En tot nu zit je nog steeds lekker daar in je holletje. Vanmorgen is mama weer bij de verloskundige geweest. Ondanks de drukte en emoties was mijn bloeddruk keurig: 132/61. Jij zit nog steeds bewegelijk boven de bekkeningang, nog wel met je koppie naar beneden. Ze twijfelde een beetje. Je groeit en groeit, waardoor ze het minder goed kon voelen. Maar gelukkig geeft ze haar twijfels toe en neemt ze haar maatregelen (wat bij Kyran wel anders was) en pakt ze dan gewoon haar echoapparatuur er bij om zeker te zien dat jij dus inderdaad met je hoofdje naar beneden zit. Alles prima dus! Je zat lekker met je handjes te spelen en stak nog even je duim op, zo van mama "alles goed hier hoor!". Wel wilde ze voor de zekerheid even dat ik mijn urine liet controleren op een blaasontsteking. Dus dat hebben we ook maar gedaan.

Behalve flink wat maagzuur (de pakjes Malox zijn niet aan te slepen) en een zeer pijnlijk bekken, houdt je moeder nu ook flink wat vocht vast. Er zit geen vorm meer in mijn enkels, ja boomstamvorm. En ben daardoor vorige week van woensdag op donderdag ineens 2 kilo aangekomen. De teller staat nu op +12 kg. Nog best netjes vergeleken bij Kyran. Toen ben ik rond deze tijd maar gestopt met wegen want was ik echt ruim de 20+ wel voorbij.

Nu de rust langzaam weder keert, is het de vraag wat jij gaat doen. Geniet je van de rust en pak je nog even lekker wat tijd in mijn buik, of is dat juist voor jou een reden om ons nu maar eens in het echt hallo te komen zeggen? Ik heb je wiegje in ieder geval opgemaakt. De vluchtkoffer staat klaar en ook voor Kyran is er een tas ingepakt die door de oppas mee gepakt kan worden als hij uit logeren zou moeten. Eindelijk is ook het beschadigde gordijn van je kamertje weer terug en zijn de gordijnen voor de woonkamer ook geleverd. De verkleiner zit weer in de maxicosi en ook de wandelwagenbak zit op de kinderwagen, opgemaakt en wel. Het zeiltje ligt in mama's bed, alleen het kraambed moet beneden nog in elkaar en op klossen. Het enige wat mama ook nog moet doen, is als de wiedeweerga een geboortetens bestellen.

We zien wel wat er op ons af komt. Hoe het op ons af komt. En wanneer het op ons af komt.

Het maakt allemaal niet uit. We houden van je lieverd!

xxxx Mama