(bijna) 34 weken en (bijna) verlof

Lieve schat van me,

Eigenlijk zou ik op dit moment heel druk moeten zijn met alle eindjes op het werk af werken. Het zijn nog allemaal kleine dingetjes die ik moet doen, die niet veel voorstellen, maar die nog wel gedaan moeten worden. Want vandaag is mijn laatste dag. Mijn laatste werkdag voor mijn verlof. Maar ik kan mijn aandacht er niet bij houden vandaag.

Het voelt zo ontzettend raar. Fysiek heb ik het heel hard nodig, om wat rustiger aan te doen, wat meer te rusten en mijn lijf de kans te geven om zich klaar te maken voor de bevalling en zich aan te passen aan jou, jij die steeds groter groeit en steeds meer ruimte in neemt. Maar aan de andere kant ben ik er nog helemaal niet klaar voor. Met verlof gaan betekent dat jij je toch echt binnenkort gaat aandienen. Dat zou 6 weken moeten zijn, maar dat kunnen er ook 4 zijn, of 8. Maar of het nou 4, 6 of 8 weken is, het is gewoon zo ontzettend snel. En thuis is alles klaar hoor. Althans, alles. Er is een mooie slaapplek voor je, eerst in een wiegje bij ons op de kamer, later in een mooi ledikantje op je eigen kamer, er liggen dozijnen met kleertjes in je kast te wachten, het huis is schoon en wordt schoon gehouden, maar er kunnen nog wel wat dingen gebeuren voor je komt. Zoals het bestellen van een ondersteek, ruggesteun, hoog-laagbed, het maken van de geboortekaartjes, het schrijven van de enveloppen. Maar ach.. dat is allemaal niet zo noodzakelijk.
Maar wat het meest beangstigende is van een naderende bevalling is nog niet eens de bevalling zelf, maar het feit dat jij mijn veilige buik verlaat. Dat je daar nooit meer lekker zal liggen. Nooit meer kan liggen kronkelen en bewegen. Waren Kyran en ik het allebei al snel zat en waren we tijdens de hele zwangerschap verschrikkelijk ongedurig en kon hij niet wachten om te komen, zij het keurig op tijd. Nu ben ik het nog helemaal niet zat. En hou ik jou het liefst zo lang mogelijk bij me. Ben ik er nog helemaal niet klaar voor om jou met de buitenwereld te delen, om jou de buitenwereld te laten ervaren. Volgens mij hebben wij het wel goed zo.
Daarbij komt, had Kyran nog het bijzondere aspect van 'de eerste' te zijn. Jij bent bijzonder omdat je 'de laatste' zult zijn (en nog vele andere redenen natuurlijk). Mijn laatste zwangerschap. Papa is er heel duidelijk in, en mama eigenlijk ook wel (hoewel ze niets uitsluit), dat dit de laatste zwangerschap is. Geen getrappel meer in mijn buik, nooit meer die onderonsjes, nooit meer de verwachting van hoe je er uit zal zien, gewoon weer elke maand ongesteld, momenten dat je je als ouder zorgen maakt, je je kind wel achter het behang kan plakken, nooit geen mooie bolle ronde priemende buik meer, maar gewoon dikkig met vetrollen en hangbuikje. Maar ook dat zal wel wennen. Maar hoe dichter dat in de buurt komt, hoe liever ik wil dat het nog wel even duurt.

Verder heb ik wel ontzettend zin in mijn verlof. Ik ga lekker keutelen in huis. Even lekker alleen. Muziek op standje hard, heel hard, zonder dat iemand er last van heeft. Lekker even neuzen bij ikea, de bouwmarkt, intratuin, zonder opgejaagd te worden door een schema of een hongerig kind. Uren computeren en mijn fotoalbums bijwerken, mijn blogs eindelijk eens printen en bundelen. Ongebruikte kastjes die uitpuilen eens even opruimen. Maar de aankomende week staat eerst in het teken van leuke dingen doen met je broer. Woensdag een dagje samen, boodschapjes doen, naar de kinderboerderij, net waar we zin in hebben. Donderdag een fotoshoot met bolle buik en twee mannen. Vrijdag naar oma en samen met haar naar de Apenheul en zaterdag komt zijn vriendje Sem spelen! We hebben er zin in!

Nog even een update van hoe het bij de verloskundige was gisteren. Samen met papa en Kyran konden we om 17:45 terecht. Kyran vindt het er geweldig. Dan kan hij met de houten trein of het keukentje spelen. Maar zodra de band van de bloeddrukmeter om mijn arm gaat, staat hij met angstige ogen mij aan te kijken en zie ik zijn onderlipje trillen. Bijna zou hij gaan huilen. Als ik naar hem lach en zeg dat het geen pijn doet, lacht hij als een boer met kiespijn. "Nee?". Nee. Mijn bloeddruk was 144/82. Gelukkig dacht hij, nu kunnen we gaan. Maar nee, Lotte wil ook nog wel even voelen hoe je ligt en je hartje luisteren. Wederom staat Kyran me vragend aan te kijken, maar al minder gespannen. Lag je twee weken geleden nog in stuit. Nu lag je met je bips boven aan, je hoofdje in mijn onderbuik. Je billen staken een flink eind mijn buik uit, je beentjes had je rechtvooruit in mijn zij gestoken. Ik heb nog nooit zo'n heuvellandschap gezien. Ik en de verloskundige lagen helemaal in een deuk. Toen het hartje luisteren. Van de doptone word je nog steeds niet blij. Je hebt blijkbaar zoveel ruimte nog dat jij het voor elkaar krijgt elke keer onder dat ding uit te manouvreren, zodat de verloskundige je niet kan vinden. Ja we weten dat je het doet hoor, maar ze wilde je hartje toch wel even wat langer horen. Zodra er een hoop gebonk de kamer in komt, begint hij te lachen en twinkelen zijn ogen. Trots en blij kijkt hij. "Ja! ja!" Staat hij glunderend te roepen. Op het moment dat ik dit typ realiseer ik mij dat dit niet de hartslag van jou was, maar mijn hartslag. Jij draaide er elke keer onder uit. Maar zou het gebonk van mijn hartslag hem zo gerust stellen? Zou dat nog steeds een vertrouwd geluid voor hem zijn? Ook al is dat voor hem al weer bijna twee jaar geleden? Het gaf hem duidelijk een goed gevoel. 
Tot slot heb ik nog even gesproken over de bv. Ik heb daar de laatste tijd wat twijfels over. Afgelopen zaterdag heb ik het al met de fysio en een andere mama van de ZwangerFit cursus er over gehad. Het heeft me, naast de gesprekken op dit forum, al wat rust gegeven. Maar wilde ook bij haar nog aangeven dat ik op dit moment niet zeker ben over mijn keuze. Vooral de angst te lang door te gaan baart mij zorgen. Ik wil het wel gaan proberen, maar niet ten koste van alles door blijven gaan om de bv maar te laten slagen. Ze gaf aan zich erg te herkennen in mijn verhaal, ze heeft ook twee jongens waar de bv bij de eerste niet lukte, waar ze ook te lang heeft lopen aanmodderen. Bij de tweede stond ze er het zelfde in als ik. Ze adviseerde me vooral een kolf en flesvoeding bij de hand te hebben, zodat het de drempel om over te stappen lager is. Dat klink heel gek, maar doordat de drempel zo laag is, neem je hem waarschijnlijk niet. En heb je wel de kans te ervaren hoe het is als de bv wel lukt. Zoals zij ook heeft ervaren. Bij haar tweede ging het toen als een tierelier. Ze wil me absoluut niet dwingen, daar waar een kraamverzorgende en lactatiekundige wel bv zullen aanbevelen. Ze weet hoe ik er na de zwangerschap van Kyran aan toe was. Mentaal. En heeft vooral mijn welzijn en dan dus die van het gezin voor ogen. Ook hebben we het al even snel gehad over het inbouwen van rust gehad na de bevalling. Dat we nu al veel dingen voor kunnen zijn, door er samen over te denken en te praten. Gelukkig doen papa en mama dat heel goed. En anders heb ik nog mijn bb-vriendinnetjes. Papa heeft al lang geaccepteerd dat hij mij soms moet delen en vindt hij het volgens mij maar wat handig dat ik soms bij hen klaag ipv bij hem ;-) Ook ziet hij dat er vaak veel handige en bruikbare tips komen en vindt hij dat ook wel erg fijn. Al met al voel ik me op dit moment ontzettend fijn, zeker met zoveel fijne mensen om mij heen en heb ik echt het gevoel alsof ik de hele wereld aan kan! Mag dat ooit nog veranderen, dan ga ik de blogs van deze mooie zwangerschap eens terug lezen. Dankjewel lieverd!

Wederom weer een lange blog. Mijn gevoel ben ik weer even kwijt, nu nog even aan het werk en dan er voor voorlopig een punt achter zetten. In ieder geval tot oktober/november.

xxx van Mama