Lieve Opa

Lieve jongens van mama,

Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Jullie opa, de papa van mama, is een beetje ziek. Al jaren een beetje heel erg ziek. Zo ziek dat hij niet bij de diploma-uitreiking van mama was, niet bij de bruiloft van papa en mama, niet weet dat Kyran geboren is en al bijna 2 is en niet weet dat er een tweede jongetje geboren gaat worden. Opa's hersenen doen het niet meer. Opa heeft Alzheimer.

Al jaren woont opa in een speciaal huis waar meer mensen wonen waarvan hun hersens het niet meer doen. Al weer ruim zes jaar om precies te zijn. Vorig jaar zijn wij een keer met Kyran langs geweest. Wat heel emotioneel was voor mama, maar ook voor papa, want zij konden heel goed met elkaar overweg. Hoe gek is het om te merken dat jij, Kyran, en opa toch wel op elkaar reageerden. Al was het niet dat er een gesprek mogelijk is, of dat opa ons ook maar herkende, toch leek hij tevreden te zijn, even te glimlachen en te voelen dat wij er waren. Ook jij vond het wel leuk, al die rare mensen die daar zaten te eten. Dat toetje leek jou ook wel wat en je mond ging al open. Je begreep niet waarom opa zo knoeide en moeilijk zijn mond open deed. Lekker toch, een toetje?!

Ik weet niet hoe oud je precies was Kyran, ik denk dat je net een jaar was geweest. We wonen te ver bij opa vandaan om regelmatig op bezoek te gaan, dus dat was ook de laatste keer dat we bij hem waren. Hoewel we al jaren strubbelen met de emoties rondom een zieke opa, verdwijnt het soms weer even naar de achtergrond en zo is het weer vol in ons gedachten. Het is soms best wel confronterend, voor mama dan, voor jullie is het nog niet aanwezig. Hoewel ik weet dat er ooit vragen van jullie kant zullen komen. Waarom is er bij oma geen opa? Waarom heeft de andere oma wel een opa? Waar is opa dan?
Soms doet het mama ook wel een beetje pijn. Bijvoorbeeld als de andere oma komt, samen met de gezonde opa, dat mama hem opa moet noemen, terwijl jullie nog een opa hebben. Of als Kyran de foto van zieke opa (die op de kast op zijn kamertje staat) een kusje geeft. Of als ik een deuntje hoor, wat opa kon zingen. Of als ik een man in het zwembad zie, die heerlijk aan het spelen is samen met zijn kleinkinderen, maar die me in een oogwenk even aan opa doet denken en ik me realiseer dat hij dat ook maar wat graag met jullie gedaan zou hebben. Of als ik bedenk dat ik volgende week met verlof ga, het kleine mannetje binnenkort geboren gaat worden en jullie allebei jullie opa niet kennen...

De meeste dagen gaan voorbij. Zoals deze zwangerschap voorbij vliegt, vliegen ook de dagen voorbij dat we er even niet aan denken. Opa leeft 'gewoon' ergens, maar leeft ook ergens niet meer. Verstandelijk weten we dat er ooit een moment komt dat het allemaal definitief zal zijn. Dat opa er echt helemaal niet meer is. En dat we echt voor altijd afscheid moeten nemen. Ookal is hij er nu ook al niet meer. Maar daar staan we niet veel bij stil. Totdat we van oma gisteren hoorden dat het huis waar opa woont had laten weten dat opa niet lekker was geworden. Dat hij erg wit zag en er even geen pols voelbaar was. Hij krabbelde wel weer op. Het hoeft niets te betekenen. Maar zo voelt het moment van definitief afscheid nemen toch weer even dichterbij te komen. En kan het maar zo zijn dat die gekke lieve grijze bourgondische brommende opa na zeker 10 jaar ziek te zijn geweest, er zo maar tussenuit piept. Wel heel confronterend op dit moment om te zien hoe dicht leven en dood bij elkaar liggen.