22 maanden en een beetje

Inmiddels is het 25 juni en ben je al weer 12 dagen de 22 maanden gepasseerd. Volgens mij is het nog niet eerder voorgekomen dat ik pas zo laat een blog voor je schreef. En dat terwijl ik al weer even verlof heb! Je zou toch denken dat we dan genoeg tijd zouden hebben om achter die computer te duiken en een mooi verhaaltje te kunnen schrijven. Maar niets blijkt minder waar. De eerste week van mijn verlof zijn we met jou naar een fotograaf geweest en hebben we een poging gedaan om naar de Apenheul te gaan (helaas was het weer te slecht) en afgelopen week is mama druk geweest voor je babybroertje. Maar nu alsnog dan maar even goed maken!

De afgelopen maand heb jij je vooral heel erg bezig gehouden met je spraak. Je slaapt weer goed, zowel overdag als 's nachts zonder enige trammelant, en dat lijkt je taalontwikkeling ten goede te komen. Of je slaapt zo goed omdat je druk bent met je ontwikkeling, dat kan natuurlijk ook. Toch hebben papa en mama nog wel het idee dat je erg moe bent van de maanden met gespook en zien we maar heel langzaamaan die kringetjes onder je ogen wat minder worden. Ook loop je vooral de eerste twee uur van de ochtend te hangen en te gapen en lijk je niet met veel energie op te zijn gestaan. Al een paar weken denk ik dat je ziek wordt, maar vervolgens gebeurt er niets. 

Ook zijn we er per toeval achter gekomen waarom je op de creche zo slecht sliep. Was mama in de veronderstelling dat je daar ook gewoon je speen kreeg, bleek je gewoon al weken zonder speen naar bed te gaan. En ik begreep er maar niets van, waarom je maar een uurtje, anderhalf hooguit sliep. Waarom je total loss thuis kwam. Maar dat je thuis met gemak 3 uur sliep s middags. Ook zo vaak aangekaart op de creche dat ze er volgens mij helemaal gek van werden en zoiets hadden van '1,5 uur is toch prima?!'. Ja voor andere kindjes misschien wel, maar blijkbaar niet voor jou, als je wit en boos thuis komt, geen eetlust en energie hebt. Plus dat jouw dagen al vroeg beginnen (5:45 is standaard) en je lange dagen maakt op de creche. Nu jij je speen weer hebt, slaap je ook op de creche met gemak 2 uur en kan je misschien eindelijk wat gaan bijtanken voor je broertje zich laat zien en er dan weer veel op je af komt.

Maar je spraak, daar begon ik de vorige alinea mee, dat gaat nu heel hard. Je zinnen worden steeds langer. Je papegaait alles na wat wij zeggen. Moeilijke woorden worden (ook voor anderen) steeds duidelijker verstaanbaar. Zo was een vrachtwagen eerst nog een krahkraa, nu is het vrahgwaa. Maar wat ik het allerleukste vind, je zingt! De hele dag door. Mama komt er dan wel achter dat ze een boel liedjes niet kent die jij zingt, maar gelukkig leven we in een modern tijdperk en bestaat er zoiets als youtube.

Vorig weekend met vaderdag zouden we naar het bos. ' Jaaa bosh!' zei je. 'Oma mee bosh?' Nee oma is thuis, oma gaat niet mee. Maar dat maakte je uiteindelijk niet uit. Dus daar gingen we. Eenmaal bij het bos aangekomen zei je de hele tijd 'Nee bosh, Neeeej bosh!' en je klampte je aan mijn been vast. Je wilde geen stap in het bos zetten. Dus toen zijn we maar weer terug gegaan. Thuis zong je 'mamah laa nie losh'. Ik snapte er niets van. Mama laat niet los? Ik laat je toch nooit los, schat? Tot een bbdinnetje zei dat het een liedje was van Olifantje in het bos. En ja hoor, toen ik het op youtube op zocht begon je te stralen en zong je uit volle borst mee 'mama laa nie looooosh!'. Oooo...... Het is zelfs zo leuk dat je je eigen variant er op maakt, met oma of papa in de hoofdrol. Verder zing je Niiiiijntje! ..... bijhj (kom er bij).... blijh (met je vriendjes reuze blij) ... beeehh (snuffie knorretje en boris beer).. weeeeej (kijk ook Betje is er weeeer).. buite iedeeeen (lekker buiten iedereeeeen)... nieee alleeeeeen (niemand blijft alleen). NIJNTJE!! .... NIJNTJE!! Of hondje waf, poesje mauw, haphap, slokslok, booouwe ehof!

Ik vind dit echt een heerlijke leeftijd met al je gekwebbel en de gesprekjes die we steeds beter kunnen voeren. Toch kan ik ook wel goed merken dat je richting de 2 gaat... Nee!! Alles is nee. Ik moet even herpakken en een nieuwe strategie bedenken. Hoe gaan we hier mee om? Zoals vanmorgen. We gingen naar de creche. Daar had je eerst geen zin in. Helpen opruimen? Nee. Tv uit. Nee. Spelen bij de creche. Nee. In de auto. (wat je altijd heel leuk vindt) Nee. Nou ja okee dan, buiten en in de auto ja dat wilde je dan wel. Maar ja, als we naar buiten gaan, zeker met dit weer, dan doen we een jas aan. Neeeee jas! Je trok dat ding uit mijn handen en smeet het weg. Neeeee! Dus ik vroeg of je niet naar buiten wilde, in de auto. Ja dat wel. Maar dan moeten we eerst een jas aan. Want anders wordt je nat, koud en ziek. Neee!! We hebben wel tien minuten in de gang gestaan. 'Neee jas. Ja buiten.' We gaan niet weg voordat jij je jas aan hebt. 'Gaan niet weg?' Nee, eerst je jas aan. 'Neeee jas!'. Pff.. Doe zelf je jas maar aan. Je pakte je jas, ik dacht nog, mooi! Vervolgens loop je naar de kapstok en hangt je jas op. Uiteindelijk heb ik je maar met grof geweld in je jas gewurmd, maar zat echt te dubben. Voor mijn idee waren er drie opties 1) ik wacht net zo lang tot je begrijpt dat we zonder jas niet weg gaan, maar ja, nu sta ik niet op tijd, maar anders wel. 2) ik ben de baas hier, mijn wil is wet, dus wat er ook gebeurt, die jas gaat aan, dan maar gillen krijsend en schoppend. Maa ja, dat gaat nu een stuk minder makkelijk met een bijna-36-weken-zwangere-buik. Of 3) je gaat zonder jas naar buiten en naar de creche en dan zul je zien dat het nat en koud is. Wat me ook niet goed leek, omdat het me nu totaal niet uitkomt als je ziek wordt en je dan misschien nog wel eens het idee zou kunnen krijgen dat jij je zin had gekregen en de wedstrijd had gewonnen..

Uiteindelijk toch voor optie 2 gegaan, maar ja toen had je ook geen zin meer om in de auto te gaan en maakte je daar een strijd van. En zo gaan we op moment aardig strijdend door het leven. Je weet zo donders goed wat je wil, en wat je niet wil. Afleiden lukt voor even, maar jij bent dan niet vergeten dat je eerst iets anders wilde, dus jij geeft even je aandacht, om vervolgens weer terug te gaan naar dat punt waar je op zat te azen.

Zo was ik van de week schoenen met je aan het kopen. Naast goede schoenen wilde ik voor in de tuin nog een paar van die Crocs achtige dingen. Gewoon voor er bij. Niet om uren op te lopen of voor naar de creche. Er waren blauwe, rode van Cars en roze van Dora (of hello kitty of mega mindy, weet ik het). En wat ik ook probeerde met die blauwe of die rode. Jij moest en zou die roze hebben. In maat 26. Even voor de duidelijkheid, bij het opmeten van je voetjes zat je net in maat 22.. Uiteindelijk zijn we daar zonder roze mega Dora slippers weg gegaan, maar wel met een hoop gekrijs. Thuis keek je nog eens extra in de tas met de goede schoenen om te kijken of daar toch echt niet die roze schoenen uit kwamen.. Maar nee.. Helaas..

En zo kan ik nog wel veel meer situaties opnoemen.

Nog een dikke anderhalve maand en dan ben je echt 2. En wordt je flink in de watten gelegd. Je hebt van papa en mama al een mooie loopfiets gehad waar je zo op weg crosst! We dachten om er een met vier wielen voor je te kopen, zodat je nog niet zo met je evenwicht bewaren hoeft te mieren. Maar in de winkel liep je zo weg op de twee wielige loopfiets. Omdat je wat later in de zomer jarig bent, hebben we je loopfiets nu al gegeven, zodat je er nu al van kan genieten. Maar over 1,5 maand krijg je nog een mooi cadeautje van ons. Je bent zo gek van auto's op moment, dat het ons leuk leek om je een houten autobaan cadeau te doen (Plancity). Eventueel kan daar ook een houten treinbaan op aangesloten worden. En familie kan uitbreiding kopen, van autootjes, tot vrachtwagens en rijbaan. En ze kunnen het zo gek maken als ze willen. Oma heeft ook al een heeeeel mooooi cadeau voor je in petto. Ik ben ook erg benieuwd hoe je dat gaan vinden.

Maar je grootste cadeau is misschien wel je broertje. Die zal er dan ook zijn. En dan zal er heel veel veranderen. Ik weet nu zelfs al niet eens of ik wel toe zal komen aan je 23 maanden blog van 13 juli. Vrijdag 13 juli. In theorie zou je broertje dan geboren kunnen zijn. Dan heb ik twee prachtige zoons, allebei geboren op vrijdag de dertiende. Maar ik denk dat het nog wel wat verder in juli zal worden, voor je broertje komt. We proberen je zo goed als het gaat voor te bereiden op de komst van nog een kindje. Maar het zegt je weinig op moment. Ja de verloskundige, de babyarts, daar wil je wel mee naar toe, maar vooral omdat je weet dat daar een heel mooi keukentje staat en een houten treinbaan. Als we daar langs rijden roep je al 'ats!'.

Gisteren zijn we bij je neefje Daan geweest, hij is van begin mei. Je kijkt dan zo trots en bent zo voorzichtig, dat ik aan de ene kant goede hoop heb, dat je erg blij zal zijn met je broertje. Aan de andere kant ben je ontzettend in de mama-fase op moment en weet ik niet hoe je dat gaat vinden als ik niet mijn handen vrij heb voor je. Want je accepteert het nu niet als ik niet gelijk in de benen kom voor je. Ik probeer je wel uit te leggen dat er over een paar weken nog een kindje bij ons komt wonen en dat dit kindje jouw broertje zal zijn. Dat we genoeg plek en liefde hebben om voor nog een kindje te zorgen. Je zegt dan wel heel lief en overtuigend 'Ja!', maar hoe dat in het echt zal zijn, als het eenmaal zo ver is.. Dat zullen we af moeten wachten.

Mijn liefde voor jou zal in ieder geval niet minder worden, maar met de dag alleen nog maar meer!

Een hele dikke kus voor mijn heel hard zingende, pientere, met een sterke eigen wil, peuterpuberende Dalton!

xxx Mama