Waar een wil is...
Even een blogje, omdat ik toch weer iets heb wat aan je herinneringenboekje toegevoegd moet worden. (Het zal vast een lang blogje worden, dus als mijn bbdinnetjes geen zin hebben om dit allemaal te lezen, dan is het heel logisch, ik schrijf deze vooral voor jou, kleine lieverd)
Voordat je geboren bent, hebben we al een aantal kleine bevallingen gehad.
1) Je naam:
Eerst al de keuze van de naam. Een meisjesnaam lag al snel voor je klaar. Yrsa zou je zijn gaan heten als je een meisje was geweest. Ik vind het nog steeds een schitterende naam. Maar ja, we hebben al een paar keer heeeeeel duidelijk gezien dat je dat toch echt niet bent, een meisje. Toen we de jongensnaam gevonden hadden, ook wel redelijk snel, bleek dat toch ook zeer snel geen optie te zijn. Optie 2 leek zo leuk niet, maar is nu helemaal te gek! Ik weet nog wel hoe moeilijk die keuze was, maar gek genoeg ben ik nu al lang blij dat we voor optie 2 gaan.
Dat viel al met al best mee, die eerste bevalling.
2) Je kamertje:
Ook die plannen waren al vrij snel uitgedacht, maar ook weer met leuke girly dingetjes. Maar goed, geen meisje, wel de plannen, maar geen mannen over boord. De plannen voor een jongenskamer waren ook snel gesmeed. Eigenlijk zou je nog steeds zo maar een meisje kunnen worden, want een lekker unisex kamertje is het geworden. En al vrij snel stond ook al alles op zijn plek en waren de muurtjes mooi en de aankleding verzorgd. Een nog makkelijkere bevalling, zou je denken. Tot je broer ging spoken en ik van gekkigheid niet meer wist wat ik er aan moest doen en zelfs overwoog je ledikantje weer aan hem te geven. Maar dan was jouw kamertje niet meer in balans! Jouw bedje weg.. Dat maakte het kamertje toch wel compleet. Maar ook toen kwam uiteindelijk een oplossing voor zijn gespook en kon jouw kamertje gewoon in takt blijven. Viel uiteindelijk dus ook wel mee, hoewel deze bevalling fysiek al ietsje zwaarder was (met dank aan je broer ;-) ).
3) Je geboorte:
Na een eerdere heftige bevalling heb ik al in een vroeg stadium van de zwangerschap van jou een geboorteplan gemaakt. Dat gaf me een hoop opluchting en maakte dat ik veel minder gestresst en angstig door de zwangerschap heen ga dan ik van te voren had gedacht. Een natuurlijk antidepressivum lijk je wel. Was ik bij je broer nog erg onzeker, gespannen en bezorgd, nu ben ik aardig relaxt. Zelfs over het feit dat je in stuit ligt, kan ik me nu niet druk maken, terwijl ik bij Kyran al ver voor de 20 weken echo wist dat hij overdwars zou liggen en met een keizersnede geboren zou worden (wat het ook had moeten zijn, maar dankzij een stronteigewijze verloskundige die de gyn totaal negeerde, niet is geworden). Die stress is de hele zwangerschap ook nooit weg geweest.
Bij jou geen stress. Tot opa en oma laatst op bezoek waren. Zij zullen standby staan voor als Kyran opgevangen moet worden, wanneer jouw geboorte zich aan begint te dienen. Toen kreeg ik wel wat spanning; want hoe ging dat er uit zien? Ik moet beneden bevallen en zie het nog niet voor me dat ik lig te kreunen en te gillen als opa en oma ook nog rond lopen. Maar we hebben nou eenmaal een vorm van opvang nodig voor Kyran. Hij kan moeilijk alleen thuis blijven en zichzelf redden. En met vrienden en familie die werken en zeker een uur bij ons vandaan wonen is opvang nog zo makkelijk niet geregeld...
Ik zag mijn thuisbevalling (die ik nu zoooo graag wil en die voor mijn gevoel heel makkelijk kan) al in duigen vallen. En ik was al bezig om mij mentaal voor te bereiden om toch naar het ziekenhuis te gaan (poliklinisch dan wel, wat ik echt heel graag wil voorkomen gezien onze eerdere hel). Maar... gelukkig heb je nog een rustig en helder nadenkende andere oma en had die zo'n simpele oplossing, dat ik snel weer gekalmeerd was. Dat ging dus ook nog vrij vlot.
De vierde en vijfde bevalling zijn in gang, maar lijken gevoelsmatig niet zo snel te verlopen. En dat terwijl mijn gevoel mij al door deze hele zwangerschap heen loodst, lijkt het me nu wat in de steek te gaan laten. Ik ben zo intuitief deze zwangerschap en heb zoveel vertrouwen, dat ik er zelf versteld van sta. Ik zei zelfs tegen papa, dat zoals ik me nu voel, me nog nooit gevoeld heb. En dat is heel mooi voor iemand die al eerder met een depressie en oververmoeidheid heeft gelopen.
4) Je geboortekaartje:
Oh wat had mama een geweldig idee gevonden voor het geboortekaartje. En je kaartje is ook klaar, daar is niets mee aan de hand. Maar dat extraatje.. Dat extraatje wat ook van ons wordt verwacht, maar wat wij vooral zelf heel graag willen doen. Dat extraatje op Kyrans kaart waren de krasstickers over zijn naam, gewicht, lengte en geboortedatum. Een lot uit de loterij was hij, en met een muntje konden ook anderen een stukje van ons geluk winnen. Ook jij bent een lot en ook met jou zijn we heel gelukkig. Maar jij bent niet Kyran, jij bent ook uniek. Dus voor jou een ander extraatje aan je kaartje. Maar dat extraatje wat we hadden bedacht lijkt wel makkelijk uit te voeren (zij het met een langere voorbereidingstijd), maar niet zo makkelijk te versturen. Grote dozen zijn al gekomen om je kaartje mee te versturen, maar met een flink gewicht waardoor er zeker 3, zo niet 4, postzegels op moeten. En een veel te grote doos voor een heel klein extraatje. Mama en papa zijn dus niet tevreden. Maar het idee is zooooo leuk. Ik kan het maar moeilijk los laten. Een ander extraatje heb ik al weer bedacht hoor, geen probleem, maar blijft toch altijd minder leuk dan je eerste idee. En dat eerste extraatje is niet uit mijn gedachten te krijgen. En aangezien mama een sterke wil heeft (je broer heeft het niet van een vreemde), zal het nog wel uitgewerkt gaan worden, maar de vraag is even: hoe? Misschien wel als leuk kraamgeschenkje. Deze bevalling is dus nog even gaande.
5) Je voeding:
Tja... Waar zal ik eens beginnen. De afgelopen dagen heb ik zitten denken en denken en denken (daar is je moeder goed in, zucht). Wat ik nou wil. Ja, wat IK nou wil. Daar is je moeder niet zo van, van wat zij nou graag wil. Maar ik moet zeggen dat het ook aardig wat vruchten af kan werpen als je moeder zich fijn voelt en dus even haar zin een keer voor laat gaan. Je zin door duwen lijkt soms egoistisch, maar vaak is mijn zin wel dusdanig onderbouwt, dat het niet verkeerd is om die soms toch eens door te zetten (doe ik dat niet, en luister ik naar je soms ietwat eigenwijze vader, dan zit je dus met 50 mega grote dozen in huis, die je niet gaat gebruiken).
Afin. Nu mijn verlof in de buurt komt, en daarmee ook jouw bevalling, ga ik toch nadenken over de tijd nadat je uit mijn buik bent. Een grote dagtaak: voeding. Wat wil ik nu? Borst of fles?
Koste wat kost heb ik bij je broer getracht borstvoeding te geven. Maar oh oh wat een drama's. Na maanden van gehuil bleek dat zijn bevalling dusdanig zwaar was geweest, dat zijn nek en schouder ontwricht waren en dat daarom aanhappen pijnlijk was (in welke houding dan ook). Daarom was het onrustig drinken, te weinig drinken en dus vaak komen omdat hij wel honger had. In combinatie met reflux en maagzuur wilde hij dus lekker vaak drinken. Wat kort gezegd niet helemaal ten goede kwam van de gezelligheid in huis, laat staan van de (psychische) gezondheid van je moeder. Tel daar bij op dat ik constant het gevoel had dat ik faalde, dat ik het allemaal niet kon en dat ik onzeker was om in het openbaar te voeden, waardoor ik amper het huis uit kwam. En omdat je pas "mocht" kolven na zoveel weken (werd mij door cb, vk en kraamhulp op het hart gedrukt), dacht ik dat dus niet te mogen en heb ik heel lang live proberen te voeden. Wat dus niet wilde. Eindsom: stress en een mislukte borstvoeding.
Ook al ben jij duidelijk je broer niet, grijp je toch terug naar ervaringen uit het verleden en heb ik zoooo geen zin in weer zo'n periode. En wil ik juist voor mijn mannen (voor jou, voor Kyran en voor papa) het beste. En ik denk dat dat vooral een relaxte moeder is. Ik hoop dit keer toch in ieder geval een klein wolkje blauw mee te pikken, al is het maar heel donker blauw. Ik wil niet weer maanden in een inkt zwarte donderwolk zitten. En ik denk dat de vorm van voeding heel veel invloed kan hebben op hoe ik mij voel. Mijn grenzen zijn misschien wat sneller bereikt dan bij anderen, maar ik ga snel over mijn eigen grenzen heen. Ik moet niet zeuren, iedereen kan het, dus ik moet dat ook kunnen. En rekening houdend met hormonen, vrees ik er voor om na de bevalling te lang door te blijven rennen en grens, na grens, na grens, te overschrijden. Ik vrees dat rationeel denken niet aan de orde is na een bevalling. En daarom wil ik graag deze beslissing nu al maken. Ik denk dat het voor ons allemaal heel belangrijk kan zijn dat niet alleen ik, maar ook iemand anders een voeding kan overnemen, zodat ik mijn rust kan pakken wanneer dat nodig is, zodat ik fysiek en mentaal sneller weer voor mijn gezin kan klaar staan.
Voorlopig gaan mijn gedachten nog even heen en weer, neig ik veel naar de fles, maar lijkt het geluk van het mogen ervaren van een succesvolle borstvoeding me ook ontzettend mooi. Een kans, een extraatje, wat ik ons beide niet wil ontnemen.
Ook deze bevalling is nog niet helemaal afgerond.
Maar de echte ECHTE bevalling zelf moet nog beginnen. En van mij mag het nog wel even duren. Ondanks dat mijn bekkeninstabiliteit bijna ondraaglijk wordt en ik steeds minder kan, geniet ik elk moment van jou in mijn buik. Je zit daar zo lekker veilig, je maakt me zo gelukkig, dat ik alleen maar kan denken: blijf nog even bij mij kleine uk, anders wordt je vast net zo snel groot als die andere kleine uk.
xxx Mama
reacties (0)