16 weken

Een klein voorschotje alvast, maar morgen echt 16 weken! Reden om vandaag al een blog te schrijven is het prachtige geluid van een kloppend hartje!

Afgelopen vrijdag (4-2) hadden we 's avonds een afspraak staan bij de verloskundige. Dit maal hadden we een andere verloskundige dan de vorige keer. Een jong, maar prettig iemand. Ik ben zo blij met deze praktijk! Eindelijk kregen we de labuitslagen van mijn bloed. Mijn bloeduitslagen waren allemaal goed. HB was 8,4. Suikerwaarden waren 5,2 nuchter en 2 uur na het drinken van een overheerlijk suikerdrankje (blagh!) 6,2. Bloedgroep 0 positief (maar dat wisten we natuurlijk al), maar rhesus C negatief. Dat betekent dat we bij 27 weken nog een keer bloed moeten laten onderzoeken. Maar ach, bij Kyran wisten we niet eens van het bestaan van die rhesus C dus kan me er nu ook nog niet druk om maken. Dat doen we straks wel (of niet natuurlijk). Nog even bloeddruk gecontroleerd en die was ook keurig (130/72).

Op naar het luisteren van het hartje! "Kijken of hij het nog doet!" grapte ik. Maar zo makkelijk was het nog niet om die kleine spruit van ons te beluisteren. Ze bleef maar porren met het ding in mijn buik, en mijn hartslag kwam elke keer mooi uit. Maar ja, we kwamen voor die kleine.. Dat ik leefde wist ik wel. Ja! zei ze, in de verte hoorde ze de hartslag, maar het was ook weg voordat ze ja kon zeggen. Ik had dus helemaal niets gehoord. Plopjes, veel plopjes, ja die hoorde ik wel. Beweging volgens haar. Maar ja, we hadden pas een half uur geleden ons avondprakkie achter de knoop zitten. Dus waren het niet mijn darmen? Op de een of andere manier zit die argwaan naar medici er toch flink in bij mij. Ik heb weinig vertrouwen in de medische wereld. Dat is nét iets te vaak beschaamd. En daar moet de vk onder lijden, ondanks dat ze heel prettig is. O.a. Kyrans hartje maakte de bevalling problematisch, en ook mijn vader lijdt aan hartfalen. Dus wie zegt mij niet dat het bij dit kindje fout zit? Ik was immers pas zwanger toen Kyran de 5e ziekte kreeg. Risicovol voor zwangere vrouwen.. Pfoee, daar kwamen de doemscenario's. Niet doen, niet doen!

Omdat de vk nog in opleiding was voor haar echoscopiepapiertje, mocht ze niet de echoapparatuur er bij pakken. Maar, ook al had zij het luid en duidelijk gehoord, voor ons gevoel mochten we dinsdag terug komen. Dan zou haar collega kijken of ze het kon vinden, en als het weer niet lukte, kon zij wel met behulp van de echo gaan kijken.

En vandaag was het zo ver. 7-2 om 11:15 kon ik terecht. Omdat ik er tussen gepropt moest worden, kon hubbie niet mee. En ik was echt als de dood dat ik een slecht nieuws gesprek alleen moest gaan verwerken. Ze zei: kom gelijk maar liggen, we gaan niet langer wachten. Ik kijk wel even met een echo. En ja hoor, gelijk een kloppend hartje te zien. Geluid aan, ja hoor, ook perfect te horen! Ze zei al dat ze medisch verder niets mocht bekijken nu. Maar ze liet wel even de baby zien. Het ruggetje zag er al zo mooi uit! Helemaal gaaf, oogjes, handjes gezien. En opeens dacht ik een uitsteekseltje te zien. Oo, zou het een jongetje zijn?! Maar ze bewoog snel de echo weg en toen keken we in het gezichtje. Misschien was het dus wel zijn neus. Whaha. We wachten nog even rustig tot 7 maart, maar eigenlijk maakt het geen bal uit. We hebben een stoere jongens- en meidennaam klaar liggen. Maar dat mijn kleine spruit het doet, is het belangrijkst. En dat vind ik geweldig!!!

Verder lijkt het ook alsof de klachtjes sinds het weekend een stuk minder zijn. Ik heb niet meer hoeven spugen, hoewel ik me soms nog wel misselijk voel. Ook ben ik nog wel moe, maar voornamelijk pas aan het einde van de dag. Ook denk ik soms de baby te voelen bewegen. Ik kan niet wachten tot ik het nog duidelijker voel! Al hoewel, met zo'n druktemaker, net als Kyran, weet ik nog wel dat het soms ook heel pijnlijk kan zijn.

Voor nu ben ik gewoon heel erg blij! En tja, zoals mijn baas zei, een leven met kinderen is helaas nooit meer zorgeloos...