Soms loop ik best wel eens te zeuren, loop ik met mijn handen in het haar. Mama's weten toch altijd alles? Nou ik niet, dan weet ik het allemaal even niet meer. Dan is zijn ritme opeens weer anders, huilt hij zonder dat ik weet waarom, is hij ziek, is hij opeens weer 's nachts wakker, spugen, kramp. Klaag, klaag, klaag. Maar alles waar ik mee loop stelt even niets meer voor.
Vanmorgen kwam mijn collegaatje betraand binnen wandelen. Haar 18-jarige neefje die 1,5 maand geleden succesvol allerlei zware chemokuren en behandelingen had afgerond, had vrijdag het verschikkelijke nieuws gekregen dat de kanker meer dan eerst terug is en... het is niet meer te behandelen.
Wat vreselijk vind ik het voor haar neefje, voor zijn papa en zijn mama, voor haar.. Wat is het toch oneerlijk! Hij zou nog een heel mooi leven moeten hebben, de wereld moeten ontdekken. Ik werd er zo intens verdrietig van. Ook al ken ik haar neefje niet. Ik wil even stil staan bij alle doodzieke kindjes op de wereld.
En bij jou lieve lieve lieve Kyran. Wat ben ik blij dat jij in ons leven bent gekomen. Ik voel me erg bevooroordeeld! Ik hoop dat ik je nooit meer hoef te missen. Wat voel ik me gelukkig met jou! Ik zal er altijd voor je zijn!
reacties (0)