Huilen als een klein kind

Ik heb je met een half gebroken hart achter gelaten op de creche vanmorgen. Ik ben echt nog een hormonenbom. Want dacht je nou dat er iets mis was op de creche? Nee hoor:

Na twee heerlijke dagen thuis, gingen we vanmorgen weer samen op pad, op naar de creche. Zodra jij je fles op hebt, vraag ik je altijd: "ga je mee in de auto?" en dan lach je altijd van oor tot oor. Ik stop je heerlijk warm in de zak van de maxi cosi, doe mijn jas aan en we gaan op pad. De auto is al zo vertrouwd voor je. Vanaf de achterbank hoor ik allemaal geluidjes komen: prrr, gaga, mmm. Of een luide gaap, want vaak ben je dan ook wel toe aan je slaapje. Glimlachend stuur ik ons dan over de vele rotondes van de wijk tot aan de creche. Daar krijgt Marijn een flinke lach van je. Daarna loop ik met je naar je eigen groep, die nog helemaal donker is. Vandaag zijn er zo weinig kindjes dat jullie op de maatjesgroep spelen. Maar voor jouw rust mag jij lekker op het slaapkamertje slapen van de groep waar dus niemand is. Ik leg je daar in bed, samen met je popje en je doekje. Je kijkt me aan, met nog hele wakkere ogen, "mama, wat fijn dat jij me in stopt", als ik het dekentje strak om het matrasje vouw. Want dat vind je fijn, strak ingestopt worden. Met een brok in mijn keel geef ik je een kus, en nog een en nog een. Ik doe het hekje dicht en pak nog even je handje. Wat lig je daar keurig. Zo lief! Je kijkt me aan en met je ogen zeg je "tot straks mama!". Ik doe het licht op het slaapkamertje uit, ik trek de deur achter me dicht, doe het licht op de groep weer uit en trek ook daar de deur dicht. Op de maatjesgroep waar de babyfoon staat, overleg ik nog even met de leidster en het is gewoon muisstil. Je ligt keurig in je bedje. Je huilde niet. Geen geluidjes. Niets. Ik dacht "Ahh, lieverdje, wat doe je het goed. Wat word je groot!" Stiekem had ik gehoopt dat je een kreetje zou slaan, zou huilen. "Huil even", dacht ik, "dan kan ik je nog even vast houden, nog even knuffelen voor ik weer een hele dag moet werken." Maar nee hoor, je bleef keurig liggen terwijl ik je achter liet op een lege donkere slaapkamer op een lege groep. Snif. Snel loop ik terug naar de parkeerplaats. Ik geef een dot gas. In mijn lege autootje, zonder mooi brabbelend kereltje, rij ik naar mijn werk. Zelfs de radio die ik keihard aan zet kan de leegte niet vullen. Jij ligt daar groot te wezen en mama zit als een klein te huilen in de auto. Gelukkig is het nog donker buiten.