Zijn we er klaar mee?

Vroeger riep ik dat ik veel kinderen wilde. Ik ben gek op kinderen en het leek me geweldig om er een stuk of 5 rond te hebben rennen. Ik keek met veel plezier naar series als 7th heaven waar een hoop kinderen de familie een bijzondere dynamiek gaven. Ja het was druk, maar er was ook altijd wat te beleven.

Ik wilde ook graag fulltime moeder worden. Het leek me geweldig de hele dag rond mijn kinderen te mogen zijn. Die droom liet ik gaan toen ik besloot mijn vriend ten huwelijk te vragen. Als wij samen zouden blijven en een gezin zouden starten zou ik de kost verdienen en hij voornamelijk met de kinderen thuis zijn.

Dat is iets waar ik pas echt vrede mee kreeg toen ik voor de tweede keer zwanger was en hoorde dat het een dochter zou zijn. Het klinkt misschien stom, maar het voorbeeld dat ik voor mijn dochter ben juist als werkende moeder is iets waar ik enorm trots op ben. Zij zal leren dat vrouwen tegenwoordig keuzes hebben die mijn moeder en zeker mijn oma's niet hadden. Hopelijk zal zij in die keuzes ook daadwerkelijk gelijk staan aan de man, want dat is het gevecht wat ik helaas nog voer.

Nu hebben we dus twee kinderen, een koningskoppel. Mijn zoon wordt 4 in juni, mijn dochter 2 in september. We zijn nog 3 kids verwijderd van mijn ideaal van 5. Mijn man had zelfs 6 kinderen op de agenda staan. En toch komen we daar nu hard van terug. De afgelopen 4 jaar zijn geweldig geweest. Voor het eerst je kind in je armen houden is een gevoel dat met geen mogelijkheid te beschrijven is en de liefde die je dan voelt groeit en groeit maar door. Maar het zijn ook zware jaren geweest en dat is iets wat zowel mijn man als ikzelf toch tegen vinden vallen.

Mijn zoon is de eerste drie maanden een ramp geweest met slapen. Met 9 weken zijn we slaaptraining gaan toepassen. Mijn hart brak toen ik mijn kleine mannetje hoorde huilen maar er niet naartoe moest gaan. Ik heb huilend in mijn man zijn armen gelegen terwijl mijn zoontje krijste. Voor mij leek iedere schreeuw een eeuwigheid te duren. En hoewel ik weet dat het nodig was, hoewel ik weet dat we het juiste hebben gedaan gezien het resultaat voor ons én voor hem heb ik nu nog tranen in mijn ogen als ik eraan terug denk.

Mijn dochter heeft ons juist op dat gebied van 4 tot 16 maanden avond aan avond bezig gehouden. De herinneringen aan de uren dat we met een haar in onze armen rondliepen blijven me bij, maar vooral de tranen van wanhoop wanneer zij niet wilde slapen, het machteloze gevoel als je aan het eind van je latijn bent en niet meer weet wat je moet doen, alleen maar weet dat je morgen weer als een zombie rond zal lopen. De ruzies die het opleverde omdat we beide doodmoe waren en niet wisten wat we eraan konden doen. Ook bij haar hebben we slaaptraining geprobeerd maar bij haar hielp het niet zo. Zij sliep de eerste maanden juist prima, waardoor we er al anders ingingen. Bovendien hadden we toen problemen met de buren, wat niet hielp. Daarnaast leek het op haar ook minder impact te hebben, misschien omdat ze ouder was en dus beter doorhad hoe ze ons kon krijgen.

En dan de peuterpuberteit. Bij beide kids begon die met anderhalf, dat compleet onredelijke gedrag, niet willen luisteren, duidelijk A kiezen en dan compleet over de rooie gaan als hij dat krijgt, omdat hij toch niet meer wil. Of kwaad worden omdat hii niet 'zelf' iets mag doen of omdat de zon niet schijnt. Op bezoek gaan bij vrienden samen met mijn zoon was gewoon niet leuk, want een gesprek kon ik niet voeren. Ik was alleen maar bezig met hem in de gaten houden, zeggen wat hij wel en niet mocht en hem en het huis veilig zien te houden. Met mijn dochter van 20 maanden bevind ik me nu in dezelfde fase. Als je twee seconden niet kijkt doet ze iets waarvan ze heel goed weet dat het niet mag. Zodra je de voordeur open doet klimt ze naar buiten en rent ze zo de straat op. Ik heb een geweldige foto van vorig weekend waarop ze op de grond ligt midden in zo'n peuterbui, dat was ongeveer 5 seconden nadat we die ochtend beneden kwamen. Dan weet ik al dat het weer zo'n dag wordt en als het een werkdag is ben ik echt blij dat ik ze kan overdragen aan mijn man of de opvang.

Natuurlijk waren er dingen die ik geweldig vond. Alle eerste keren waren zo bijzonder -de eerste stapjes, de eerste hapjes, de eerste woordjes. Die zullen mij altijd bijblijven. De herinnering van mijn zoon die op zijn 1e verjaardag niet met zijn handen wilde eten omdat hij net aan het leren was een vorkje te gebruiken  en hij en zij twee neefjes van bijna even oud dus de slagroomtaart met elk een vorkje verorberden is gewoon aandoenlijk. En hoe mij dochter voor het eerst 'papa!' riep toen papa binnen kwam na het boodschappen doen zal ik nooit vergeten. Hoe mijn zoon reageerde met 'jaa! Papa aftrekken' toen een vriend zei dat hij papa van de bank af moest trekken om mee pizza te halen of hoe mij dochter vandeweek mijn man zijn 'duurt lang!' vrolijk kopieerde met 'duurtang!'

Bij mijn zoon was de peuterpuberteit na een jaar eindelijk over en met 3 jaar merkte ik dat ik eindelijk echt kon genieten van hem. Hij kan nog steeds moeilijk zijn, vooral als hij moe is, maar er valt met hem te praten. We kunnen de leukste gesprekken hebben en ik vind het geweldig wat ik hem allemaal kan leren. Tot voor kort dacht hij nog dat wanneer hij groot is, wij klein zullen zijn. Dan zou hij mij mama zijn en zou hij mij naar bed sturen. Nu begint hij door te krijgen dat wij niet meer klein worden, dat zijn opa mijn papa is en kijkt hij uit naar school als hij 4 is. Als hij dan 5 is gaat hij werken, zegt hij.

Het is niet eens zo zeer dat hij een stuk minder moeilijk is waar het aan ligt, want hij kan behoorlijk brutaal zijn of ons compleet negeren als het hem uit komt. Het is gewoon dat hij steeds meer zelf kan, dat ik daadwerkelijk even naar boven kan lopen  zonder hem, dat hij trots alles laat zien wat hij maakt en dat daar ook een enizins logische gedachte achter schuilgaat. Ik vind het heerlijk dat hij een toekomst begint te zien, dat hij droomt over wat hij later wil worden, dat de wereld stukje bij beetje begrijpelijker wordt voor hem. De problemen die hij heeft, die hij verwoordt en de oplossingen die hij bedenkt zijn magisch en soms is het hilarisch om zijn beredenering te horen.

Ik ben duidelijk geen baby/dreumes persoon. Hoe ouder ze worden, hoe leuker ik het vind!

Vroeger keek ik op tegen de zwangerschap. Nu is dat juist hetgeen wat ik nog wel eens zou willen meemaken. Nog een keer die positieve test, nog een keer je kindje voelen, nog een keer die dikke buik en zelfs nog een keer bevallen. Maar toen ik van een collega hoorde dat na 5 jaar eindelijk nummer twee in aantocht was dacht ik 'liever jij dan ik.' zij hebben een schoolgaand kind en krijgen er nog eens de zorgen van luiers, slapeloze nachten en geirriteerde darmpjes bij. Een andere collega kreeg nummer 2 toen nummer 1 anderhalf was. Arme jongen, dan begint de oudste net aan de peuterpuberteit wanneer je eigenlijk van nummer 2 wil kunnen genieten. Toen ik daarstraks een bevallingsblog las dacht ik 'nee dank je, na K voor mij voorlopig geen peuterpuberteit meer. En als ik een baby in een maxi cosi zie liggen denk ik aan alle vrijheid die je de eerste maanden stukje bij beetje kwijtraakt, meer dan je ooit had kunnen indenken.

Heb ik spijt van de kinderen? Absoluut niet! Wanneer ik met mijn bewust kinderloze vriendin praat over de zoveelste vakantie die ze heeft genomen (wat wij niet kunnen betalen want kinderen zijn nou eenmaal duur) vertelt ze over wat ze nu weer gegeten heeft. Dan zie ik voor me de facebook foto's van de bloementuinen die ze daar heeft bezocht en denk ik alleen maar aan hoe saai en leeg haar leven lijkt en weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt om mijn grootste wens ooit, die van het moederschap, te gaan verwezelijken. Ik zou mijn kinderen voor geen goud willen missen. Ik houd enorm van ze. Ze houden me een spiegel voor, maken me tot een beter persoon, geven invulling (en drukte) aan mij leven en vullen ons huis met gezelligheid. Dat is niet te kopen met het geld van tinki (two incomes, no kids). Maar nog 3 kinderen? Nee dank je. Stukje bij beetje krijgen wij de komende jaren onze vrijheid weer terug en daar kijken we echt wel naar uit!