Sushi en voor het eerst gepest

'Mama! Heb je sushis meegenomen?' De stem van mijn zoon klinkt enthousiast boven die van mijn man uit. Zodra ik binnenkom wijst mijn driejarige peuter naar mij. 'Dat is mijn mama.' Vertelt hij trots aan onze gast M. Natuurlijk weet M. wel wie ik ben. We hebben elkaar leren kennen toen ik 10 jaar geleden bij mijn huidige werkgever kwam werken. Maar voor een peuter is dat allemaal niet zo vanzelfsprekend.
Zijn aandacht is echter al snel weer getrokken door de witte plastic zak die ik op tafel zet. 'Zitten daar sushis in, mama?' Blijkbaar heeft papa al verteld wat we vanavond eten.
'Nee, sorry, de sushi ben ik vergeten.' Zeg ik, terwijl ik de tas openmaak.
Mijn zoon kijkt even vertwijfeld, maar zodra hij de bekende plastic bakken ziet klaart zijn gezichtje op. 'Daar zitten wel sushis in!' Roept hij enthousiast. 'Kijk M., sushis!'
M. speelt het spelletje mee. 'Maar jij lust toch helemaal geen sushi?' Vraagt hij.
'Echt wel!' Roept mijn zoon en hij rent naar zijn stoel. 'Kun je deze op de grond zetten, mama? Dan gaan we sushis eten!'
Mijn man en zoon houden wel van sushi.

Tijdens het eten wil mijn zoon mijn aandacht. Dat is logisch, want hij is gek op mama en heeft me heel de dag moeten missen terwijl ik aan het werk was. Maar aangezien ik aan mijn andere kant een baby aan het voeren ben kan ik niet altijd meteen reageren. Ik los dat meestal op door hem over zijn dag te laten vertellen. Ik kan wel met hem praten terwijl ik mijn dochter voer. Zo ook vandaag, wanneer ik hem vraag hoe het op de creche was.
Zijn eerste antwoord is 'weet ik niet.' Maar wanneer ik doorvraag komt hij vaak wel los.
'Heb je met andere kindjes gespeeld?'
'Ja.'
'Met wie heb je gespeeld?'
'Weet ik niet.'
'Waar heb je nog meer mee gespeeld?'
Mijn zoon geeft geen antwoord dus mijn man zegt 'De juffrouw zei dat je in de keuken had gespeeld.'
'Ja.'
Ik voel dat er iets is. Normaal zou hij met deze vragen al lang aan het vertellen zijn wat er in zijn hoofd speelt, maar vandaag niet. Ik ben echter al snel weer afgeleid door het geluid van zijn zusje, die ongeduldig op haar volgende hap wacht.
Even later hoor ik mijn zoon zachtjes praten. 'Ik wil vertellen wat ik op de creche gedaan heb, mama.'
Ik draai naar hem toe. 'Oh? Zeg het maar.' Het verhaal is warrig. Van een driejarige kun je geen duidelijk, gedetailleerd, chronologisch rapport verwachten. Hij heeft met autootjes gespeeld, en met Nico. Die naam noemde hij vorige week ook. Maar ik begrijp nu dat hij ook door kindjes in een bak is geduwd en dat hij bang was geweest en dat hij er weer uitgeklommen was. Hij vond het duidelijk niet leuk. Ik vraag nog of de juf toen iets deed, maar zijn antwoord was 'nee.' Ze zal het wel niet gezien hebben.
Mijn hart breekt als ik mijn grote kleine jongen hoor vertellen over de eerste keer dat hij gepest is. Het hoort erbij en op deze leeftijd heeft het vaak nog weinig te betekenen. Ik kan ook niet goed duidelijk krijgen wat er nu precies heeft plaatsgevonden, dus ik heb geen idee wat eraan vooraf is gegaan en of hij zelf misschien ook iets deed wat die kindjes niet leuk vonden. Het ontdekken van hoe je met elkaar om moet gaan gaat met vallen en opstaan, net zoals alle andere vaardigheden. Hoeveel indruk dit incident precies op hem heeft gemaakt weet ik ook niet, want hij gaat snel over op vertellen dat hij ook met de auto gespeeld had en lijkt verder weer vrolijk. Gelukkig maar, denk ik dan.
Wanneer mijn zoon iets erg leuk of juist niet leuk vindt heeft hij het er meestal een paar keer per dag over de dagen erna. Ik ben benieuwd of hij het incident nog ter sprake brengt komende week. Wat er precies gebeurd is zal ik nooit te weten komen en eigenlijk maakt dat ook weinig uit. Het gaat erom hoe hij ermee om gaat. En als hij het er weer over heeft komende week, hoe gaan wij er dan mee om? Ineens is het me duidelijk dat we weer midden in een nieuwe fase zijn beland. Hij is al lang geen baby meer, maar hij lijkt soms nog zo klein! We kunnen hem niet altijd overal tegen beschermen. Hoe helpen we hem uitgroeien tot een weerbaar persoon? Op die vraag gaan we de komende jaren een antwoord moeten vinden.