Bevallingsverhaal deel II

Onze dochter K. was gezond en wel ter wereld gekomen zoals deel één van de blog beschrijft. Binnen 10 minuten dronk ze aan de borst. Van onze zoon kon ik me van dat eerste uur vooral herinneren dat hij zachtjes huilde iedere keer dat ik pijn had. En aangezien ik toen gehecht moest worden deed hij dat nogal eens. K. deed dit niet. Maar ze huilde wel zodra ze een andere baby hoorde huilen. Ze was nu al duidelijk haar eigen persoon.

K bleef een hele tijd bij me liggen terwijl de verloskundige met de nageboorte begon. Details zijn hier een beetje vaag voor mij omdat ik bezig was met het bewonderen van mijn prachtige dochter, maar ik herinner me wel dat de verloskundige regelmatig zachtjes aan de navelstreng trok om te kijken of de placenta al mee gaf. Dit deed het niet. Ik had wel naweeën en de baarmoeder was hard.

Ergens in deze tijd werd mijn dochter nagekeken en aangekleed en werden er nog wat foto's gemaakt. Een kleine hoeveelheid chocolaatjes en koekjes met muisjes werden langs gebracht en hongerig at ik de chocolaatjes op. Mijn man en de studente waren te druk bezig met K. om mee te snoepen en terwijl ik van een afstand toekeek was ik ook wel blij met de tijdelijke rust.

Ze kwamen ze weer bij mij terug. De verloskundige begon zich zorgen te maken. Na drie kwartier gaf de placenta nog niet mee en ze sprak voorzichtig over de OK. Na het uur wat er voor staat begon de placenta echter eindelijk los te laten en lieten ze het alsnog op de natuurlijke manier uitdrijven. De placenta werd bekeken. Ze waren niet helemaal zeker of deze wel in tact was en er werd besloten een echo te maken om te beoordelen of er nog stolsels in de baarmoeder achtergebleven waren. Ze wisten het niet zeker, maar omdat de OK toch ingrijpend was besloten ze me het voordeel van de twijfel te geven en lieten ze het zoals het was. Ze zeiden me dat ik nog wel wat bloedverlies kon hebben het komende uur. Ik hoefde daar niet van te schrikken, dat was normaal. Met die woorden lieten ze ons achter.

Mijn man en ik konden even genieten van K. De studente hield zich op de achtergrond totdat ik haar vroeg of ze ook even de baby wilde vasthouden. Dat wilde ze wel! Ik vond het prima, want ik had nogal wat last van naweeën, welke best pijnlijk begonnen te worden. En bij iedere wee voelde ik bloed uit mijn vagina lopen. Het voelde als redelijk wat bloed, maar mij was verteld dat het normaal was nog aardig wat na te bloeden. Ik kon me niet meer herinneren hoe het bij mijn zoon twee jaar geleden was gegaan, behalve dat de placenta er toen wel op tijd uit was geweest en er op een handjevol hechtingen na geen complicaties waren. Ik besloot dus de pijn zo goed mogelijk weg te zuchten en tussendoor te genieten van onze nieuwe aanwinst. Ondertussen brachten we ook de familie op de hoogte.

Na een tijdje kwam de verpleegkundige terug. Ze schrok duidelijk van wat ze aantrof. “Je had wel mogen bellen dat je nog zoveel bloedde!” zei ze. Ik weet niet hoe ik reageerde, waarschijnlijk vrij mild, want ik had niet echt een referentiekader van wat veel bloed was en wat weinig was en ik had ook niet bepaald zicht op het gedeelte daaronder. Ze riep meteen de vk. Ergens hier kreeg ik weer een heftige nawee die ik weg moest zuchten en waarbij ik het bloed uit me voelde gutsen. Aan hun reactie zag ik dat het niet goed was. De vk besloot de gynaecoloog erbij te halen en het echo-apparaat werd weer tevoorschijn getoverd want blijkbaar was mijn baarmoeder toch nog niet leeg. Ondertussen waren de naweeën zo heftig en was ik zo moe dat ze simpelweg wegzuchten niet meer lukte. Ik had zoveel pijn bij iedere nawee dat ik het niet stil kon houden. Ze deden verdomme meer pijn dan de gewone weeën!

“Zien we elkaar helaas toch weer.” Zei de gynaecoloog bij binnenkomst. Met de vk samen keek hij nog eens goed. Er zaten inderdaad stolsels die ze eruit moesten halen. Dat werd toch de OK. Stiekem was ik blij dat te horen want de pijn was echt niet meer te houden. Iedere paar minuten schreeuwde ik het uit van de pijn en het enige wat ik wilde was dat die pijn zou stoppen. Ik was inmiddels al ruim anderhalve liter bloed verloren.

De OK werd klaargemaakt voor mij. Ik zou onder algehele narcose gecuretteerd worden. Ergens in mijn achterhoofd wist ik dat er altijd een klein risico aan een algehele narcose zit, maar op dat moment kon me dat vrij weinig schelen. Ik had veel te veel pijn om bang te zijn voor de gevolgen. Ik zou het vreselijke branden van de geboorte nog wel tien keer over willen doen als dat deze pijn zou eindigen en het vooruitzicht dat ik mocht gaan slapen en dat ik wakker zou worden zonder deze pijn was alles wat ik wilde. De voorbereidingen duurde me veel te lang en bij iedere nawee gilde ik het uit van de pijn.

Eindelijk gingen we rijden. Ik zei mijn man nog een keer dat ik van hem hield en van de kleine meid en toen werd ik de kamer uitgereden naar de loopbrug die rechtstreeks naar de OK ging. Tussen de weeën door bedacht ik me dat dit best wel ironisch was. Bij bijna elk bezoek aan het ziekenhuis wees mijn man deze brug aan met de mededeling dat deze brug enkel was aangelegd om rechtstreeks van de verloskamers naar de OK te kunnen en dat hij er anders graag eens overheen had gewild. Hij zou nog jaloers op me zijn.

Het duurde misschien een halve minuut voordat de deur naar de OK opengemaakt werd, maar midden in een wee duurde dit me veel te lang. Het bed werd naast een bed met beensteunen gereden en er stonden een stuk of vier voor mij onbekende mensen van wie enkelen zich voorstelden, maar ik had er geen aandacht voor. Er werd extra gecheckt of ik was wie ze voor zich hadden. Die check kon me gestolen worden. Ik smeekte ondertussen alleen maar om alsjeblieft te mogen slapen. Ze vroegen me of ik zelfstandig op het andere bed kon gaan zitten, maar ik had zo veel pijn dat ik me amper kon bewegen. Dus verplaatsten zij me. Ik werd vast gemaakt aan het bed en mijn benen werden in de steunen gezet. Eindelijk kreeg ik het kapje over mijn mond wat me in slaap zou moeten brengen. Ik vond het lang duren -alles leek een eeuwigheid te duren met de pijn die door de weeënopwekkers nu bijna continue aanwezig was. “Je krijg nu zuurstof,” hoorde ik een zachte mannenstem van achter mijn hoofd zeggen, “en zo dadelijk komt het slaapmiddel. Dit kan wat vreemd ruiken, maar je valt dan snel in slaap.” Met de zuurstof leek de pijn wat weg te ebben. “Hier komt het slaapmiddel.” Ik rook inderdaad een bepaalde geur, maar kan niet meer herinneren wat het was. Vrij snel zakte ik weg.

Langzaamaan kwam ik weer bij. Naast me zat een man achter een computer. Het was rustig in de ruime, steriele kamer. De man vroeg of ik er weer was. Volgens mij stelde hij een paar simpele vragen en toen vertelde hij dat ik in de verkoeverkamer was. Ze zouden me hier een half uurtje laten wakker worden voordat ze me terug zouden brengen naar mijn man. De curettage was geslaagd. Ik was in totaal 2.3 liter bloed verloren, maar mijn baarmoeder was nu schoon. En wat voor mij het belangrijkste was: de pijn was weg! Wat een opluchting!

De eerste tijd zakte ik een paar keer weg. Het was alsof je te vroeg wakker gemaakt wordt uit je slaap. Je lichaam wil eigenlijk nog slapen, maar zelf weet je dat het tijd is om wakker te worden. Doordat ik nog half sliep had ik geen besef van de tijd. De man die naast me zat toen ik wakker werd had zich ondertussen een stukje verderop in een half afgesloten hokje bij een vrouw gevoegd. Wat ik wel mee kreeg was dat er een vlieg in de verkoeverkamer rond vloog. Dit was voor hen een groot probleem, want deze kamer moest steriel zijn. In mijn halve slaap kreeg ik een beetje mee van hun jacht op de vlieg en stiekem vond ik het wel grappig.

Hoe het met de vlieg afgelopen is weet ik niet. Op een gegeven moment was het tijd voor mij om de kamer te verlaten. Mijn man stond mij bij de deur van de verkoeverkamer op te wachten, K in zijn armen. Toen ik hen zag kreeg ik tranen in mijn ogen. De heftigheid van wat er net gebeurd was leek een beetje aan te komen en ik was ineens heel blij dat ik hen nog terug zag. Hoe zou mijn man zich gevoeld hebben? De operatie was blijkbaar vrij snel gegaan, dus ik was maar een uur weggeweest, maar toch. In dat uur kon hij niets anders doen dan afwachten totdat zijn vrouw weer terug kwam. Mijn man is niet iemand die goed weet wat hij met zijn gevoelens aan moet in situaties als deze. Hij houdt er niet van zich allerlei voorstellingen te maken van 'wat als' en achteraf vertelde hij dat hij dit ook maar over zich heen liet komen en probeerde zich niet te druk te maken. We bevonden ons in een derde-lijns ziekenhuis. Hier kwamen de zwaarste gevallen terecht en de artsen hadden dus zeker meer dan voldoende ervaring. Daar vertrouwde hij maar op. Meer kon hij niet doen. Maar aan zijn reactie kon ik zien dat hij opgelucht was me weer terug te hebben.

Mijn ouders hadden al gevraagd wanneer ze langs mochten komen. Ik vroeg mijn man hoe hij daarop gereageerd had. Hij had ze maar even genegeerd. Het leek hem niet slim mijn moeder te vertellen dat ik op de OK lag. Ze zou zichzelf gek maken van bezorgdheid terwijl ze niets kon doen en de procedure vrij routine was. Ik was het helemaal met hem eens dat hij nog niets had gezegd, maar vroeg hem wel haar nu toch te bellen om even persoonlijk uit te leggen wat er was gebeurd en dat ik weer goed en wel terug was.

We verbleven nog even op de verloskamer totdat deze nodig was voor de volgende patiënt. Toen werd ik naar de afdeling gereden waar ik op de kamer kwam bij een vrouwtje die met haar zoontje lag. Later hoorde ik dat ze bevallen was van een tweeling, maar haar dochter was nog te klein om zelfstandig te overleven en lag in de couveuse. Helaas zou moeder de volgende dag waarschijnlijk ontslagen worden uit het ziekenhuis, met zoon maar zonder dochter. Wat moest dat vreselijk zijn voor haar, om haar dochter hier achter te moeten laten. Ze woonde dan wel in de buurt, maar had geen vervoer naar het ziekenhuis met nog een peuter en een kleuter thuis die niet mee mochten naar de couveuse afdeling omdat ze nog niet de juiste kinderziektes hadden doorgemaakt. Ik keek naar mijn dochter en prees me gelukkig dat zij gezond en wel, met een goed geboortegewicht ter wereld was gekomen.

De familie kwam, mijn familie en de zijne. Mijn zoontje was zo trots op zijn zusje. Eindelijk was de lang beloofde baby daar! Hij wilde meteen kusjes geven en aaien. Zo aandoenlijk om te zien! Maar als een echte peuter was binnen vijf minuten zijn aandacht ook weer op en begon hij de kamer te ontdekken en daarna de hal, achterna gezeten door één van de oma's die probeerden hem bezig te houden. Ik deed een paar keer kort mijn verhaal tegen de familie. Mijn zwager merkte nog op dat ik geluk had dat we in 2016 leefden, want 100 jaar eerder zou ik het niet overleefd hebben. Zijn oma (of de moeder van zijn oma?) was uiteindelijk overleden aan bloedingen na de bevalling. Hij bedoelde het vast troostend, maar echt prettig om te horen was het niet.

Het bezoek bleef niet lang. Daar was ik blij om want ik was doodmoe. De dienstdoende vpk vroeg of ik wilde proberen te douchen. Dat wilde ik wel want hoewel ik op een schoon bed gelegd was, was ik zelf nog niet schoon. Ik kon echter door de bevalling en het bloedverlies niet zoveel zelf en ze zou me helpen. Ze zei dat ik eerst moest gaan zitten op de rand van het bed en dan mocht proberen te staan. Dus dat deed ik. Ik ging zitten en duwde mezelf voorzichtig tot staande positie. Dit ging goed voor ongeveer 2 seconden. Toen begon mijn zichtveld zwart te worden. Ik meldde dat en ging weer zitten.

 .

Het volgende moment hoorde ik mijn man vragen “Ben je er weer?” Ik vond dat een gekke vraag. “Uhh, ja?” Hoezo, ben ik er weer? Mijn zicht kwam terug en ik realiseerde me dat ik me in een half liggende positie bevond, in de armen van zowel mijn man als de vpk. Mijn man was lijkbleek, wat knap is want hij is half Indonesisch en dus getint. De vpk keek ook geschrokken en er stonden nog 3 onbekenden vrouwen om mijn bed. Ik bleek een aanval gehad te hebben waarbij ik helemaal schudde. Achteraf vertelde de vpk dat ze eerst dacht dat ik een epileptische aanval had omdat ik zo heftig bewoog, maar dat bleek het niet te zijn. Het was gewoon een gevolg van het bloedverlies. Mijn man had me opgevangen en de vpk had meteen hulp ingeroepen. Ik kon me er niets van herinneren en hoewel ik me zwak voelde, voelde ik me verder normaal. Maar lopen ging hem voor nu nog niet worden. Ik zou op bed gewassen en aangekleed worden.

Dat was gelukkig het laatste incident. Met het bloedverlies van de rest van die dag heb ik in totaal 2.5L bloed verloren. Mijn ijzer gehalte was de volgende dag 4.7. Ik mocht kiezen of ik een bloedtransfusie wilde of niet en heb gekozen dit niet te doen omdat ik weet dat dit later beperkingen kan opleveren. Zo mag je niet met moeders voor moeders mee doen wanneer je een bloedtransfusie hebt gehad en er zijn nog wat van die dingen. Omdat ik op maandag ochtend nog erg zwak was hebben ze me een tweede nacht gehouden. Op dinsdag mocht ik eindelijk naar huis, doodmoe en met een flinke hoeveelheid ijzer pillen voor de komende week, maar ondertussen wel in staat kleine stukjes zelf te lopen. Het avontuur van deze tweede bevalling en de heftige nasleep was eindelijk achter de rug en het herstel kon beginnen.