Babykriebels

Ze zijn gearriveerd, de kriebels voor een tweede. Vroeg ik me twee maanden geleden nog af of ik ze überhaupt ooit nog wel zou krijgen, nu weet ik daar het antwoord op: een volmondige JA. A is nu een jaar oud (voor een update over hem, zie mijn profielpagina) en het echte 'baby' is er ondertussen wel af. Of dat besef nou de reden is dat de kriebels er weer zijn of dat het gewoon moeder natuur is weet ik niet, maar ze zijn er in ieder geval.

De kriebels zijn gelukkig niet zo heftig als de vorige keer. Toen kon ik niet wachten tot de datum waarop de anticonceptie zou stoppen. Het duurde me veel te lang. Ik ging allerlei programma’s over zwanger worden en zwanger zijn opzoeken waardoor meteen de angst ontstond dat zwanger raken niet zou lukken of dat ik miskramen zou krijgen en we het vreselijke medische proces in zouden moeten. Ik wilde ook zwanger raken en ik wilde eigenlijk meteen. Iedere cyclu had ik stiekem een heel klein beetje de hoop dat ik toch al zwanger zou zijn, ondanks het gebruik van anticonceptie, zo sterk was dat gevoel. Deze keer merk ik dat ik er veel rustiger in ben. Ik heb al wel uitgerekend wanneer de laatste nuvaring uit gaat en heb mijn man ervan op de hoogte gesteld. Ik schrijf bewust ‘op de hoogte gesteld’ want hoewel we het regelmatig bespreken en we het wel eens zijn op dit gebied, laat hij het precieze moment aan mij over. En het precieze moment is oudjaaravond 2015. Dan gaat de laatste nuvaring de prullenbak in en kunnen we er voor gaan.

De kriebels zeggen dit keer niet zo hard ‘nu, nu, nu’ als eerst. Mijn verstand heeft veel meer de overhand. We willen nog een half jaar wachten. Dan is A. wat ouder en begrijpt hij wat meer. Dan kan hij wat meer zelf wanneer de nieuwe baby komt, mocht ik snel zwanger raken. Dan kunnen zijn spullen doorgeschoven worden, kan hij waarschijnlijk in een groot bed en kan zijn ledikantje voor de nieuwe aanwinst gebruikt worden. Dan is de peuterpubertijd begonnen in plaats van dat deze nog op de agenda staat en hopelijk weten we er dan al enigszins mee om te gaan.

Maar ik ben er wel duidelijk mee bezig. Ik vergelijk vooral wat gaat komen met wat was. Ik vraag me af of mijn cyclus weer een korte 22 dagen zal zijn, met rond dag 8 mijn eisprong. Ik vraag me af of ontpillen weer 2 rondes gaat duren. De vorige keer kostte het ons 6 rondes om zwanger te raken. Ik vraag me af of dat nu weer is. Je hoort wel eens dat het sneller gaat wanneer je eenmaal bevallen bent, maar volgens mij geldt dit alleen de eerste maanden na de bevalling. Ook ken ik het verhaal van een vrouw die bij de pogingen voor een tweede de medische molen in moest, waarbij ze te horen kreeg dat het feit dat ze één kind via de natuurlijke weg hadden gekregen al een klein wonder was en ik vraag me af of wij ook in zo’n situatie zouden komen. De kans is klein, maar niet onmogelijk. Ik vraag me af of wij nog een gezond kindje mogen ontvangen. Ik ben zelf met een aangeboren hartafwijking ter wereld gekomen en heb daardoor een verhoogde kans op een baby met een hartafwijking. We worden in ieder geval extra goed gevolgd.

Ik vraag me af of deze zwangerschap hetzelfde zal verlopen als de vorige. Zwanger zijn is absoluut niet mijn hobby –meer een noodzakelijk kwaad- maar mijn lichaam heeft het de vorige keer zeer goed gedaan. Ik had overal last van, maar alles in zeer milde mate. Maar die vermoeidheid was echt slopend. Tot ieders verbazing heb ik de 40 weken gewoon gehaald (door mijn hartafwijking had ik ook verhoogde kans op vroeggeboorte) en aan de metingen die gedaan zijn is af te lezen dat mijn hart heel goed standgehouden heeft, ondanks al die extra liters bloed die het rond moest pompen, die voeding die het moest delen, de hormonen die het te verduren kreeg en het extra gewicht wat het mee moest sjouwen. Ik ben nog nooit zo trots geweest op mijn lichaam, die dat toch allemaal maar even voor elkaar heeft gekregen ondanks die handicap, en ik hoop dat ze bij een volgende zwangerschap net zo goed stand mag houden.

Ook fantaseer ik al over hoe ik het de omgeving wil vertellen. Soms denk ik 'dit keer wacht ik wat langer voordat ik het vertel', maar soms vraag ik me af waarom ik dat zou doen. Door veiligheidsomstandigheden moet ik het op mijn werk sowieso zo snel mogelijk vertellen, dus waarom vrienden en familie laten wachten? Ik bedenk me dat ik het mijn man dit keer wat anders vertel dan de vorige keer, of wellicht wil hij er nu wel bij zijn als ik de test doe. Ik fantaseer over hoe we het A. gaan duidelijk maken, over hoe het zal zijn als de kleine er straks is en wat ik met A. kan doen om de overgang voor hem zo makkelijk mogelijk te maken. Ik denk na over de borstvoeding die de vorige keer niet zo goed ging en vraag me af of het nu beter mag gaan. Ik heb al bedacht dat ik een elektrische kolf wil kopen en een fatsoenlijke draagdoek, maar voor de rest hebben we alles al. En ik laat mijn man weer het eerste pakje uitzoeken, want dat heeft hij voor A. ook gedaan en over dat pakje spreekt hij nu nog. Dat pakje gaf toch een soort van binding voor hem.

En als het lukt, zouden we dan weer een jongen krijgen of een meisje? Of krijgen we er twee? Bij A. was een leeg vruchtzakje te zien, dus hij was bijna een tweeling geweest. We gaan er niet van uit, maar stiekem zou een tweeling me wel heel leuk lijken. Ik hoop dat we weer met 16 weken een extra echo krijgen. Zo niet, dan regel ik een geslachtsecho want ik vind het nu al super spannend. De vorige keer hadden mijn man en ik allebei een andere voorkeur en doordat we het geslacht wisten konden we aan het idee wennen. Dit keer hebben we dezelfde voorkeur. Nu voel ik mij verplicht op babybytes hierbij te zetten dat beide geslachten welkom zijn, anders krijg ik er vast reacties op, dus bij deze. Dan denk ik aan die vrouw die ooit eens vertelde dat de opmerking 'als het maar gezond is' haar pijn deed, want haar kind was niet gezond en dat voelde alsof ze er dan niet van mocht houden. Speciaal voor haar zal ik die opmerking er niet bij zetten. Zo, die clichés achter de rug, dan kan ik verder met mijn blog.

Ik zie er ook wel tegenop. De eerste drie maanden met A. vielen me zwaar en zoals ik eerder zei is zwanger zijn ook niet mijn hobby. Die misselijkheid de eerste weken, de vergeetachtigheid, alles uit je handen laten vallen, later in de zwangerschap niet meer lekker kunnen liggen, niet meer goed kunnen slapen, de jeuk. Ik kan het me allemaal nog voor de geest halen. En die vermoeidheid, die vreselijke vermoeidheid negen maanden lang! Daar zie ik nog het ergste tegenop. Ik had uiteindelijk zo ongeveer alle kwaaltjes die je kan krijgen, maar allemaal in zeer lichte mate. Eigenlijk is de zwangerschap echt super verlopen, maar ik heb er een hekel aan om me niet mezelf te voelen en overal last van te hebben. Neem dan mee het saaie werk wat ik 7 maanden lang zelf bij elkaar moet sprokkelen om mezelf bezig te kunnen houden, en ik zou bijna zeggen dat ik het niet meer doe. Maar ja, de gedachte van nog zo'n klein hummeltje erbij, ons gezin wat uitgebreid wordt met nog zo'n minimensje overheerst nu dan dus toch. En één voordeel, tijdens de zwangerschap heeft deze koukleum het amper koud gehad!

Hoe zou dat minimensje eruit zien, vraag ik mij af. A. heeft mijn huid, haar en ogen, maar zijn vaders neus, mond en thermostaat. Hij heeft het nooit koud en vindt deze warmte helemaal niets, net als papa. Zal een tweede net zo blank zijn of zal die de Aziatische huid en het zwarte haar van papa erven? En hoe zal een tweede zich ontwikkelen? A. kon snel zijn hoofd rechtop houden en zijn eigen gewicht op zijn benen dragen, maar hij rolde pas beide kanten op toen hij bijna 7 maanden was. A. is terughoudend, kiest graag de makkelijke weg in plaats van dat hij risico's neemt om iets nieuws te leren. Als hij iets niet kan, laat hij het voor wat het is en gaat hij wat anders doen in plaats van dat hij blijft proberen. Hij eet alles en slaapt super, wat dat betreft zijn we gezegend. Zou dat met een tweede ook zo gaan, of wordt die moeilijker? Zou het er eentje zijn die niets wil eten, maar voor het eerste jaar los loopt? Ongeacht het geslacht zullen ze de eerste tijd samen op de kamer moeten slapen, want we hebben maar 2 slaapkamers hier. Zou dat goed gaan? En zal A. jaloers zijn of zal hij zijn brusje leuk vinden?

Kortom, genoeg te fantaseren voorlopig. Ik kijk uit naar 2016 wanneer we er weer voor gaan. Nog minder dan een half jaartje wachten voordat we weer gaan proberen. Gelukkig is er met vakantie, verjaardagen en daarna de feestdagen genoeg om me op te concentreren totdat het zo ver is. Maar één ding is zeker: ik heb er zin in!