Het opvoeden is begonnen

Toen A. nog stationair bleef liggen was het leven zo simpel. Alles in een straal de grootte van zijn armpjes moest hij vast mogen houden. Alles wat hij niet mocht hebben hoefden we alleen maar weg te houden. Op de bril op mijn neus na was dit een simpele taak. Toen hij begon te rollen werd het al snel duidelijk dat we nu ook de onderste planken van de boekenkast moesten gaan opruimen. Zijn favoriete hobby werd namelijk alles uit de kasten halen en op de grond smijten. Zodra hij daar mee klaar was, rolde hij zichzelf naar de dichtstbijzijnde kabel om daar eens lekker aan te trekken en op te knauwen. Dat was allemaal nog wel weg te werken.

Nu is hij ruim tien maanden. Hij tijgert zonder enige moeite het hele huis door en trekt zich overal aan op, om dan met zijn maaiende armpjes te kijken waar hij allemaal bij kan. Wederom hebben we het één en ander weggelegd, maar we kunnen niet onze hele woonkamer babyproof maken. In de boekenkast in het schap bij de computer liggen nou eenmaal spullen die ik ook daadwerkelijk bij de computer nodig heb en met al het heen en weer geschuif om de onderste kastjes leeg te maken heb ik geen andere handige ruimte om die spullen te leggen. Hij zal dus moeten leren dat bepaalde voorwerpen off-limits zijn voor hem. Ik heb gecontroleerd wat er ligt -niets wat een ramp is als het toch stuk gaat en niets waar hij zich flink aan kan bezeren- en besloot dat het tijd is voor hem om te leren dat sommige items alleen van papa en mama zijn.

Het kostte ons een kleine week van herhaaldelijk 'A. Nee' op lage toon, en de spullen uit zijn grijpgrage handjes peuteren, maar nu heeft hij door wat 'nee' en 'mag niet' betekenen. Ik kijk hoe mijn zoon zich naar de geliefde schap begeeft. Hij trekt zich op en al snel gaat zijn handje richting een boekje waar hij niet aan mag komen. Zijn vingers zijn er bijna, dan houdt hij ze stil en draait zijn hoofd naar mij. Is mama aan het kijken? Ja, mama kijk. Het handje trekt zich terug zonder dat ik wat hoef te zeggen en hij kijkt nog eens goed naar de andere spulletjes op het schap. Zijn vinger strijkt over de etui, maar ook die mag hij niet pakken. Hij kijk mij nog eens aan, lacht, en focust zich op het schap. Dan lijkt hij mij te vergeten, want zonder pardon gaat zijn hand naar het doosje met brillendoekjes. “A. Nee!” Hij schrikt en laat het los, maar is nog niet klaar met spelen. De plakband is ook interessant! “A...” Weer laat hij los, maar daarna grijpt hij gewoon nog een keer. “A. dat mag niet.”

Ik zucht, pak een pen die hij wel mag hebben en 'ruil' deze voor de plakband. Een hele minuut is hij zoet terwijl hij op de pen kauwt en het ding overal tegenaan duwt. Maar dan wil hij toch weer de plakband hebben. “A, nee.” Zeg ik nog eens streng, maar hij laat niet los, stopt het gewoon in zijn mond. Ik haal de plakband uit zijn hand en haal hem weg bij de schap, zet hem zonder pardon een paar meter verderop op zijn kont op de grond. Hij mekkert een keer dat hij het er niet mee eens is, maar wurmt zichzelf dan op zijn buik en gaat zijn plezier elders zoeken.

Hij weet goed wat nee betekent, maar wil echt alles onderzoeken, precies zoals het bij deze leeftijd hoort te zijn. Bij opa en oma trekt hij zich ook op aan de tafel. We leggen wat speelgoed op tafel voor hem waar hij mee mag spelen en uitgebreid bekijkt en probeert hij alles. Met alles slaat hij op de tafel en alles gaat in de mond. Nadat hij uitgebreid zijn speelgoed uitgeprobeerd, geproefd en geslagen heeft vindt hij het tijd om verder langs de tafel te lopen. Daar staan dingen die hij niet mag hebben. Oma wil alles meteen buiten zijn bereik zetten, maar opa vindt dat hij moet leren dat hij niet overal aan mag zitten.

Eerst is het colablikje aan de beurt. “A. Nee.” Zeg ik en hij trekt zijn handje terug en kijkt naar mij. Ja, mama houdt je in de gaten. Prima, volgende item. De kurken onderzetter. “A. Mag niet.” Zegt mijn vader. A. laat alweer los. Zo staan er nog een stuk of 6 items die niet voor baby's bedoeld zijn. Telkens laten we hem weten dat hij er niet aan mag zitten. Of het komt doordat hij in een vreemde omgeving is of doordat er zoveel voorwerpen zijn om te proberen weet ik niet, maar één keer zeggen dat het niet mag lijkt hier genoeg. Hij probeert het bij ieder item, maar accepteert ook telkens dat het niet mag. Dan komt hij weer uit bij zijn speelgoed. Hij is net zo voorzichtig in proberen als bij de verboden spullen was, maar wanneer hij merkt dat wij niets zeggen grijpt hij de speelgoedtelefoon gretig vast. “Ja, daar mag je mee spelen.” zeg ik op enthousiaste toon die niets lijkt op de eerdere 'nee'. Met glimmende oogjes kijk hij me aan voordat hij het ding hard op de tafel ramt.

Ja ja, het opvoeden is begonnen. Misschien ben ik van een oude stempel, waar nee ook gewoon nee betekent, maar hij is nog veel te jong om te begrijpen waarom iets niet mag en ik weiger de hele dag door te gaan onderhandelen met een baby, of straks met een peuter om iets wat hij niet mag hebben te ruilen tegen iets wat hij wel mag hebben. Er is voldoende wat hij wel mag hebben, alleen de spullen uit dat ene schap niet. En hoewel hij toch nog minstens vier keer per dag probeert of het nu dan wel mag en of het wel kan als mama niet kijkt, vind ik dat hij het voor een baby van 10 maanden uitstekend doet. Deze mama is tevreden met het eerste opvoed resultaat!