Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd

WAARSCHUWING: Deze blog gaat over kinderen in de ergste omstandigheden. Als je daar niet tegen kan, lees het dan niet.

Ik krijg het maar niet uit mijn hoofd, dat bericht van die vrouw in België die 30 jaar cel heeft gekregen voor de manier waarop zij haar zoontje om het leven heeft geholpen. Ik noem het bewust geholpen, want zoals zij het volgens het artikel zag wilde ze hem een zachte dood geven. Mijn man wil er niet over praten en dat is zeldzaam. Hij zei dat hij wenste het artikel nooit gelezen te hebben, dat het hem om de één of andere reden veel meer aangreep dan al die andere artikelen over dit onderwerp. Hij zei dat het hem 4 uur kostte het uit zijn hoofd te krijgen terwijl hij dit soort dingen normaal zo kwijt is. Hij wil het er niet over hebben omdat het eindelijk weggezakt was, maar bij mij zakt het maar niet weg. Ik heb het vrijdag gelezen, het is nu maandag. Al 4 dagen spookt het artikel door mijn hoofd. Misschien dat erover schrijven me helpt er doorheen te komen, want het belemmerde me vandaag gewoon in mijn werk. En dat gaat me te ver.

Ik vraag me af waarom juist dit artikel me niet los wil laten. Met regelmaat lees je over kindermisbruik, kindermishandeling, doodzieke kinderen, ongelukken met kinderen en familiedrama's. De meeste van die artikelen grijpen me wel aan, helemaal nu ik zelf zo'n kleine heb en die ongelofelijk intense band van liefde voel wat je als ouder hoort te voelen voor je kind. Dan wil ik me niet vorstellen dat mijn kind zoiets kan overkomen. Die artikelen blijven een tijdje hangen maar de gevoelens erbij zwakken na een dag of wat ook weer af. Shit happens, de wereld is niet perfect. Er is zo veel leed, maar het één grijpt je meer aan dan het ander. Een beeld van een jochie dat met zijn moeder gevlucht is uit een door oorlog verscheurd land en nu uit vuilnisbakken leeft doet meer dan een bericht over duizenden gezichtsloze doden, want nu gaat het om dat jochie wat je daar op dat beeldscherm ziet. Twee broers die vermist worden nadat pa ze niet thuis had gebracht bij ma. De hele zoektocht inclusief de vreselijke afloop kan ik me nog herinneren en ik weet nog dat ik het vreselijk vond voor die moeder en zo vurig hoopte dat ze haar zoons ongedeerd terug kreeg terwijl ik wist dat die kans  klein was. De onzekerheid en angst die ze had toen ze haar jongens niet thuis had en de helse pijn die ze gevoeld moet hebben toen de jongens gevonden waren. De verhalen hier op babybytes over kindjes die het niet mochten halen raken me ook stuk voor stuk. Het beeld van een kinderrugzakje gevonden bij een neergehaald passagiersvliegtuig... Het gebeurt. Het is vreselijk en je leeft mee, je voelt de pijn, bent met je gedachtes bij de nabestaanden. Je hoopt vurig dat het jou nooit hoeft te overkomen. Je geeft je kleine nog een extra knuffel en het leven gaat toch weer verder.

Bij mij in mijn directe omgeving ken ik te veel verhalen waar het mis ging. Mijn opa zijn eerste kind is na een val van een commode door de klap overleden toen hij nog geen maand oud was. Mijn eigen ouders zijn hun eerste kind na een dag kwijtgeraakt omdat zijn hartje verkeerd aangesloten zat. Mijn tante haar eerste kind is doodgeboren. Mijn nichtje was anderhalf toen ze verdronk in de vijver van de buurman, toen was ik 12. Een collega van mij heeft een miskraam gehad halverwege de zwangerschap omdat het kind compleet verkeerd aangelegd was. Haar laatste zwangerschap is geëindigd in een kindje wat rond de 30 weken in haar buik is overleden. Wiegendood. Ik schrijf dit omdat ik de pijn heb gezien in mijn omgeving. Zelfs 60 jaar nadat het gebeurd is rouwt mijn opa er af en toe nog steeds om. Het moment dat ik hoorde dat mijn nichtje overleden was staat in mijn geheugen gegrift, we zaten aan het avondeten -spinazie met worst, een favoriet bij ons thuis- toen het telefoontje kwam. Ik zie mijn collega nog zo voor me, verloren huilend in de stoel achter een bureau terwijl ze voor haar directe collega's haar verhaal wil doen.

Gelukkig heb ik geen bewuste kinddoding in mijn omgeving meegemaakt, maar ik vind mezelf met beide benen op de grond staan. Ik weet van leven en dood, ik ken de kansen en het verdriet en heb een redelijk zicht op de soms bikkelharde realiteit. Ik heb ooit eens een artikel gelezen over het taboe op de psychologische ontwikkeling die achter een familiedrama zit en als iemand die psychologie een machtig interessant onderwerp vindt schuw ik dat niet. Want iets moet die personen zo ver drijven dat ze besluiten dat het kind beter af is wanneer het niet meer leeft. Dat is het erge, op die enkele 'wraak op de ex'  actie na doden de ouders hun kinderen vaak niet uit haat, maar uit liefde. Op de één of andere manier zijn deze mensen gaan denken dat het leven niet goed is voor hun kinderen en dat ze beter af zijn met de dood. Hoe een persoon in hemelsnaam zo ver kan komen dat ze zo denkt vind ik al moeilijk te bevatten, toch heeft dat enigzins geholpen bij het verwerken van de vreselijke berichten. Het maakt het absoluut niet goed, maar het hielp me wel.

Tot dat bericht van afgelopen vrijdag dus. Zij had al kinderen en kon nog een kind niet aan, schreef het artikel. Zij hield hem verborgen, schreef het artikel. Zij wilde hem zachtjes heen laten gaan, schreef het artikel. Zij heeft hem daarom doodgehongerd, schreef het artikel.

Komt het omdat het kind maar een paar maanden ouder was dan mijn zoon dat juist dit artikel me zo aangrijpt? Komt het omdat toen mijn zoon 5 dagen oud was ik borstontsteking ontwikkelde waardoor hij, bleek de volgende dag, niet genoeg melk uit mijn borsten kreeg en dus honger geleden had zonder dat ik het doorhad? Ik weet nog hoe schuldig ik me voelde toen de weegschaal aangaf dat hij afgevallen was in plaats van dat hij op gewicht was gebleven. En ik weet nog hoe vreselijk ik me voelde toen hij met 4 maanden niet aan de borst wilde maar krijste om de fles omdat hij zo'n honger had en daar kwam tenminste voldoende uit. Zijn het die herinneringen, veroorzaakt door die stomme hormonen die het effect versterken wat dit specifieke artikel op me heeft? Of is het gewoon omdat ik wél begrijp wat die moeder níet begreep, dat dood door ondervoeding één van de meest vreselijke manieren moet zijn om heen te gaan? Hoe kan iemand nou in hemelsnaam denken dat dat een vredige dood oplevert? En hoe kan iemand een onschuldig, compleet afhankelijk wezen geen eten willen geven? De doodsoorzaak was duidelijk volgens het rapport. Dus nu spookt al dagen door mijn hoofd dat beeld van een uitgemergeld jochie van nog geen twee jaar oud, onmenselijke pijn van de honger maar te zwak om nog te huilen om wat hem al die tijd is ontzegd. Als mijn zoon een paar minuten moet wachten op zijn brood is het huis te klein. Wat moet dat kind in hemelsnaam doorgemaakt hebben en voor hoe lang?


Ik snap het niet. Ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij en ik kan het ook maar niet weg krijgen. Ik ga het niet hebben over vergelding voor die vrouw, hoe boos dit artikel me ook maakt. Ze stond onder toezicht van de Belgische jeugdzorg, maar kwam vaak niet opdagen. Dat jeugdzorg blijkbaar niet het recht heeft om in zo'n geval met 'geweld' wat af te dwingen snap ik ook niet. Ik vraag me af of iemand het jochie nog gezien heeft in zijn laatste dagen. Een ondervoeding wordt op een gegeven moment toch zo ernstig dat het zelfs met kleding niet meer te verbergen is? Maar de moeder schermde het kind af. Wist ze dat ze fout bezig was, of was dat ook onder de noemer van bescherming? En hoe kan iemand in hemelsnaam zo ver komen dat je niet begrijpt dat je hulp kan zoeken? Als je weet dat je zelf niet voor jouw kind kan zorgen, waarom moet je dan over gaan tot moord? Welke logica zit daarachter?


Normaal lees ik wel een paar artikelen over een kind wat niet door normale omstandigheden is overleden. Ik hoef niet alles te weten, maar vind het belangrijk realistisch te blijven en te weten wat er gebeurt. Ik hoef niet alle verhalen te horen, maar zo af en toe lezen hoe fout het gaat in de wereld zorgt dat ik nog meer waardeer dat ik in een vredig land woon, met een stabiele gezinssituatie en dat mijn zoon van alle kanten liefde mag ontvangen. Normaal vind ik het belangrijk op de hoogte te blijven van wat me aangrijpt, maar nu niet. Dit artikel, dit ene verhaal, dit zit me veel te veel dwars. Ik wil er van af. Ik wil hier niets meer over lezen en ik wil het uit mijn hoofd hebben, er niet meer over na hoeven te denken. Ik heb het afgelopen weekend geprobeerd weg te zetten, maar het is me niet gelukt. Het zat me vandaag, drie dagen later nog behoorlijk dwars op mijn werk. Vandaar ook dat ik dit schrijf. Schrijven heeft me vaker geholpen ergens overheen te komen. Ik hoop ten zeerste dat het me nu ook helpt dit weer een stukje meer van me af te zetten. Want dat beeld wat ik mezelf inbeeld, van een jochie zo mager en zo hulpeloos, dat helpt me nergens naartoe. Daar moet ik overheen.