Borstvoeding, Yay of Nay? Deel 2/3: Borstontsteking

Op dag 4 begon ook de stuwing te komen, waardoor eerst mijn ene borst en de volgende dag mijn andere borst opgezet en gespannen begon te voelen. Op zich had ik daar niet zo'n problemen mee. Ik had tijdens de zwangerschap weken rondgelopen met borsten die zo gevoelig waren dat mijn man mer echt niet aan mocht zitten. Dit zou maar een paar dagen duren en vergeleken met de andere problemen die ik had viel dit werkelijk in het niets. Mijn ene borst was ook na twee dagen weer goed. De spanning was eruit en hij deed zijn werk. De andere borst bleef wat langer gespannen en op dag 6 begonnen de melkkliertjes verstopt te zitten. De kraamzorg legde me uit hoe ik die weg moest masseren. Ze hielp mee met masseren en controleerde regelmatig die borst op harde plekken, want de spanning leek niet minder te worden.

Op dag 7 werd ik ziek. Die ochtend hadden we kraambezoek gehad, daarna ging ik op bed liggen. De kraamzorg deed haar controles en ik vroeg haar mijn temperatuur te checken, want ik voelde me niet zo lekker. Ja hoor, ik had koorts. Binnen een uur was ik ook echt goed ziek. Ik werd zo slap dat ik mijn man vroeg in de buurt te blijven als ik naar het toilet moest, want ik vertrouwde mijn lichaam niet. Ik had het gevoel dat ik ieder moment door mijn benen kon zakken. De deur deed ik niet op slot, voor het geval dat. Ik begon te zweten, wist niet hoe ik het had en was binnen no time drijfnat. Daarna kreeg ik het koud, zo koud! Ik trok de dekens over me heen, maar de rillingen gingen dwars door mijn lichaam van achter naar voor en het deed gewoon pijn. Ik trok nog een laag kleding aan.

Ik had alle schijn van een flinke griep. Dit was wat tegenwoordig bedoeld wordt met kraamvrouwenkoorts. Mijn kraamzorg vermoedde borstontsteking. Mij is later verteld dat dit meestal op dag 7 of 8 zijn eerste tekenen begint te vertonen en dat dit de laatste van de 'kwaaltjes' in de kraamweek is. Dit schijnt ook een reden te zijn dat kraamzorg 8 dagen duurt, zodat een kraamhulp het nog aan kan zien komen. Anders waarschuwt ze ervoor, omdat het ook nog wel eens na die periode kan ontstaan.

Mijn kraamhulp voelde een harde plek in mijn borst, maar het was geen schijf zoals zij het omschreef en mijn borst zag niet rood. Ze overlegde met de vk die de volgende dag toch zou langskomen voor een laatste controle en ik moest de nacht door zien te komen met paracetamol, goed masseren en de borst goed warm maken voordat ik A. aanlegde. Wanneer die borst als laatste of helemaal niet aan de beurt was geweest, moest ik hem daarna nog eens goed leegkolven. Dat laatste had de lactatiekundige die we inmiddels gebeld hadden aangeraden. Met die instructies gingen we de nacht in. Het nummer van de vk lag naast mijn bed en mijn man zocht alvast het nummer van de huisartsenpost op.

Ik bleef in bed, ik kolfde, ik maakte mijn borst warm met een warme pamper, maar het mocht niet baten. De volgende dag zette de borstontsteking door. Nu was er wel duidelijk een schijf en ook een flinke rode plek. Ik voelde me ook nog steeds goed ziek en de koorts was niet gezakt. De vk stuurde me naar de huisartsenpost, waar de huisarts ook een borstontsteking concludeerde. Ze legde me uit dat dit door een bacteriële infectie of door een schimmel kon komen. In het eerste geval kun je antibiotica krijgen, maar als het door een schimmel veroorzaakt wordt is dit juist funest, want schimmel houdt wel van antibiotica en profiteert alleen maar van het gebrek aan bacteriën die het kunnen schaden. Om die reden raden ze ook altijd aan de eerste 24 uur aan te kijken of de koorts vanzelf zakt. Bij mij was de koorts echter al langer dan 24 uur aanwezig en verbetering was niet in zicht. Ze vroeg daarom wat ik wilde, het nog even aankijken of een antibioticakuur? Als chemicus neem ik niet graag medicijnen -ik deed al erg zuinig met de paracetamol- maar in dit soort gevallen ben ik vrij simpel. Doe mij die kuur maar!

Die dag en die nacht was A. erg jengelig. Hij was niet tevreden te krijgen, hoeveel we ook probeerde. We wisten niet wat hij had en ook niet wat we moesten doen. Ik had door de borstontsteking indicatie voor twee extra dagen kraamzorg gekregen. De volgende dag werd A. weer gewogen. Was hij de afgelopen dag nog 80 gram aangekomen, nu was hij ruim 50 gram afgevallen! Dat was dus de reden voor zijn jengeligheid. Hij had gewoon honger en ik had niet genoeg voeding voor hem! Met het kolven had ik al gemerkt dat er niet veel meer uit de ontstoken borst kwam, maar ik dacht dat dit hoorde. Ik dacht dat na het aanleggen die borst wel leeg zou zijn en dat die borst ook niet vol zat wanneer het niet zijn 'beurt' was. Ik dacht dat mijn andere borst, waar geen ontsteking zat, het wel over kon nemen. Je kunt immers een tweeling voeden met twee borsten, dus 1 borst voor 1 kind zou voldoende moeten zijn, toch? Wist ik veel dat dit zo niet werkte.

Weer had ik zo'n moment dat ik me flink een waardeloze moeder vond. Mijn kind had honger geleden en ik had niets door! We hadden al flesvoeding in huis. Na die helse nacht waarin ik bijna wilde opgeven wilde ik dat we iets achter de hand zouden hebben voor een noodgeval. Nu kwam dat van pas. We maakte meteen wat bijvoeding klaar. Wat dronk mijn zoon dit gulzig op en wat was hij tevreden daarna! Ik heb het echt moeilijk gehad met het feit dat A. zo afgevallen was en mijn man heeft echt flink op mij ingepraat dat het niet mijn fout was, dat ik helemaal geen slechte moeder ben en dat we nu een oplossing hadden. Ik had die steun echt nodig. Wat heb ik toch een goede vent! Zelfs als ik nu terug denk aan die ene nacht waarin ik mijn kleine man honger heb laten lijden -het voelt nog steeds alsof ik dat gedaan heb- krijg ik weer tranen in mijn ogen. Mijn man blijft hij volhouden dat het niet mijn schuld was en dat alles goedgekomen is. Hij herinnert me er weer aan dat ook babies best een keertje wat minder voedsel overleven en dat het bijvoeden een prima oplossing is voor de situatie. Die rothormonen ook altijd!

Nadat ik met de kuur begonnen was werd mijn koorts eerst hoger. De arts van de huisartsenpost had dit voorspeld. De kuur doodde immers ook goede bacteriën. Maar na 48 uur moest er verbetering optreden. Gebeurde dat niet, moest ik langs mijn eigen huisarts. Na twee nachten voelde ik me een stuk beter. Maar toen ik nogmaals temperatuurde gaf mijn thermometer 40°C aan! Snel belde ik mijn huisarts en ik kon meteen terecht. Hij luisterde naar mijn verhaal maar vond dat ik er toch redelijk uitzag. Ik voelde me ook beter, zei ik, maar de thermometer zei wat anders. Hij nam mijn temperatuur. Bij hem gaf deze onder de 38°C aan. Hij bekeek mijn borst. De rode plek was weg, het harde gedeelte ook. Zijn conclusie: een koortsstuip vanochtend. Hij vond dat ik me beter voelde een heel belangrijk signaal en zei dat ik naar huis kon gaan en uitzieken. Hij zei me pas weer te temperaturen als ik me weer slechter zou voelen. Dat gebeurde gelukkig niet. De borstontsteking was weg en bleef weg.