Borstvoeding, Yay of Nay? Deel 1/3: die pijn!

Zodra je zwanger bent krijg je een legio aan nieuwe onderwerpen om over na te denken. Eén van die onderwerpen is voeding. Ieder mens moet eten, dus een baby ook. Mijn man wilde graag dat ik borstvoeding zou geven en zelf had dat ook mijn voorkeur. Ik besloot dus dat ik het graag wilde proberen, maar lukte het niet, dan zou ik dat ook geen ramp vinden. Met goede moed maar zonder veel voorbereiding ging ik aan de slag.

Zo'n drie kwartier na zijn geboorte lag A. al aan de borst. Dat eerste uur met hem was zo vreemd en er gingen zoveel gedachtes door mijn hoofd dat ik geen idee heb of ik er toen een speciaal gevoel bij had. Ik wist dat binnen een uur aanleggen belangrijk was bij het geven van borstvoeding en was blij dat dit lukte, dat hij dronk, maar als ik meer voelde heeft dat geen indruk op me gemaakt vergeleken bij al die andere emoties die speelden op dat moment. Ik weet nog wel dat zijn eerste poepluier niet echt zwarte teer bevatte. Meneer had al in het vruchtwater gepoept, dus zijn darmen waren al op gang gekomen. Hij liep nu al voor op schema en dat zou de komende dagen aanhouden.

De volgende dag kwam er een lactatiekundige langs in het ziekenhuis. Ik weet niet of dat standaard was of dat ze langs kwam omdat ik daarom gevraagd had. Ik vroeg haar onder andere hoe lang ik hem moest laten drinken. Hij mocht de ene borst leegdrinken en dan mocht te andere borst aangeboden worden. Hoe wist ik dat hij een borst leeg had? Dan zou hij loslaten, informeerde ze me.

Die middag mochten we naar huis, waar een kraamverzorgster even langs zou komen om ons te helpen de eerste nacht door te komen. Die vertelde me meteen iets anders wat borstvoeding betreft. Volgens haar moest ik A. maximaal 15 minuten aan één borst laten drinken en daarna moest hij aan de andere borst gelegd worden als hij nog wilde. Nou, dat begon lekker. Ik wist er helemaal niets vanaf maar had binnen 36 uur al mijn eerste tegenstrijdige advies te pakken! De kraamverzorgster liet me ook zien hoe ik die nacht zelf de kleine aangelegd kon krijgen, want tot nu toe had er altijd iemand meegeholpen. Ze legde het voedingskussen op mijn bed en A. er met zijn rug tegenaan, zodat hij op zijn zij lag. Nu was het voor mij een kwestie van tegenover hem gaan liggen met mijn tepel bij zijn bovenlip, zodat hij aan kon happen. Een kussentje kon zorgen voor de juiste hoogte. Zo zijn we wat borstvoeding betreft de nacht doorgekomen.

De volgende dag kreeg ik een andere kraamhulp en zij zou tot dag 8 blijven. We hadden een heel ervaren vrouw, precies wat we gevraagd hadden en zij wist ook veel van borstvoeding af. Ze leerde me hoe ik A. aan moest leggen, welke houdingen ik kon gebruiken en hoe ik ervoor kon zorgen dat ik mijn handen vrij had. We oefenden zelfs een paar grepen wanneer A. geen honger had, want ik had moeite met een baby die alle kanten op spartelde omdat hij wilde drinken. Deze kraamzorg was echt een heel fijne vrouw die precies kon vertellen wat ik kon verwachten. Ze moedigde me echt aan om dingen te proberen, om te blijven proberen en hielp me handigheid te krijgen in het hele gebeuren. Ook vertelde ze me over voormelk en vette melk, over groene en gele poep, over het groeien van de baby en hoeveel plas- en poepluiers ik kon verwachten.

Ondertussen begon het voeden steeds meer pijn te doen. Ik had tepelkloven gekregen aan beide borsten. Als de kleine aanhapte moest ik een aantal seconden echt de pijn wegpuffen zoals ik bij mijn weeën had gedaan en daarna deed iedere teug die hij nam nog pijn. Het was alsof iemand eerst met een mes in mijn tepel zat te snijden en daarna nog eens met dat mes mijn borst masseerde. En na 10-15 minuten moest die andere borst nog aangeboden worden. Het was een hel en een situatie waar ik absoluut niet op voorbereid was.

Als ik mijn borst weer terug stopte onder een BH of shirtje plakte die tepel vast aan de stof. De eerste keer kwam ik daar pas achter toen A. weer wilde drinken. En als A. wil drinken is het meteen vanuit het niets flink brullen. Ik wist dat ik weer flink pijn zou gaan hebben wanneer hij aangelegd werd, maar nu mijn shirt ook nog eens aan mijn tepel vast zat en ik bang was dat ik dit pijnlijk los zou moeten rukken begon ik, met het gekrijs van een hongerige baby naast me, zelf ook overstuur te raken. Half in paniek heb ik mijn man geroepen, of hij de baby even stil wilde houden, desnoods de kamer uit zodat ik eventjes een minuutje had om mijn tepel te bevrijden. Het was dag 4, de dag van de hormonen die de vrouw dwars gaan zitten, de dag van de kraamtranen.

Dat shirt ging gelukkig vrij makkelijk en zonder pijn los, maar die avond had ik het goed hoog zitten. Ik heb zitten janken op de bank. Ik wilde niet meer. Het deed zo'n pijn. Internet vertelde me dat als het pijn deed, dat je iets verkeerd deed. Blijkbaar deed ik iets goed fout, want ik ging door de grond van de pijn en bij slechts de gedachte dat hij straks weer wilde eten schoot ik al in paniek. Mijn man zag dit en vond dat ik de vk maar moest bellen. Maar wat kon die nou doen? Hij zei dat ze vast vaker dit soort problemen tegen kwam en dat het nummer daarvoor was. Ik weigerde nog een keer, maar was nog steeds zo overstuur dat mijn man eiste dat ik zou bellen. Hier moest iets gebeuren want over twee uur zou A. weer willen en we hadden niets anders in huis. Hij had gelijk natuurlijk, dus belde ik.

De vk stelde me gerust en raadde me aan een kolf te huren. Dan kon ik op mijn gemak kolven en dat aan A. aanbieden met de fles. Ook zou ik kunstvoeding kunnen halen en dat geven. In de stad is om 7 uur echt nog wel een supermarkt open. Ik vond beide opties niets, maar ik moest iets. Ik besloot voor de kolf te gaan en ze gaf me het nummer van een man die deze verhuurde. Met pijn in mijn hart heb ik hem gebeld en we konden deze meteen ophalen. Mijn man gaf me twee paracetamol en ging snel de deur uit, want etenstijd voor de kleine kwam dichterbij en hij zou al gauw drie kwartier weg zijn. Die drie kwartier heb ik alleen maar gehuild. Ik had zo'n pijn en zo'n stress, ik voelde me zo slecht dat het borstvoeden niet wilde lukken. Ik voelde me een mislukkeling omdat ik moest gaan kolven, wat was ik nou voor waardeloze moeder dat ik na vier dagen mijn kind niet eens meer fatsoenlijk gevoed kreeg? Het voornemen dat ik borstvoeding zou proberen en dat het ook goed was als het niet lukte, daar was ik het op dat moment niet mee eens.

Mijn man kwam terug met een kolfapparaat, maar op dat zelfde moment begon A. te huilen. Hij was weer wakker en wilde drinken en wel nu! Ik wist nog niet eens hoe het apparaat werkte, laat staan dat ik wat afgekolfd had en daar was een 4 dagen oude baby die steeds harder begon te krijsen dat hij honger had. Ik denk niet dat er veel vrouwen zijn bij wie dat in de koude kleren gaat zitten. Maar dit keer had ik tenminste een backup. Ik besloot hem nog één keer aan de borst te leggen, nog één keer die pijn door en daarna kon ik voor de volgende voeding kolven. Met dat in mijn achterhoofd werd ik wat rustiger en kreeg ik hem aangelegd. Het aanhappen deed weer flink pijn, maar toen hij eenmaal aan het drinken was, was de pijn ook grotendeels weg. Wat was dat? Mijn borst voelde niet meer alsof het aangevallen werd door een hele messenset. Hij was wel flink gevoelig, maar ik zou het geen pijn meer noemen. Misschien kwam het door de paracetamol, misschien had de stress flink wat natuurlijke pijnstilling aangemaakt, maar deze situatie was houdbaar! Wat een opluchting! Dat aanhappen, besloot ik, daar kon ik nog wel een nachtje doorheen komen als dit het gevolg was.

Ik ben die nacht wel gaan kolven. Op aanraden van de vk kolfde ik na iedere voeding nog een beetje af. Ik had immers nog 3-4 voedingen te gaan voordat de kraamhulp er weer was en zo zou ik wat achter de hand hebben als ik het niet meer trok. Diezelfde site die zei dat je iets fout doet als de borstvoeding pijn doet had wel een artikeltje over kolven, namelijk kolven voor de vrouw die binnenkort weer aan het werk moet. Er stond nergens een artikel over kolven voor de vrouw die het van de pijn niet meer trok. Sterker nog, deze site gaf geen enkel teken dat er vrouwen zouden zijn bij wie de borstvoeding niet helemaal van een leien dakje gaat, ze beschreven alleen de ideale gevallen en hoe geweldig borstvoeding wel niet was en hoe iedereen dat zomaar even prima moest kunnen. Tepelkloven werden beschreven als een fout van de moeder. Heb je pijn? Dan leg je niet goed aan. Eigen schuld, dikke bult. De term 'borstvoedingsmaffia' kwam op deze site helemaal tot zijn recht. Tot de dag van vandaag vermijd ik die 'perfecte' site als ik vragen over borstvoeding heb, ook al is het meestal de eerste hit van google.

Het werd een vreemde nacht met paracetamol, kolven en de nodige tranen. De voeding van een uur of 5 die ochtend kreeg ik A. niet goed aangelegd. Hij wilde maar niet goed happen, dat concludeerde ik uit het feit dat het aanhappen bijna geen pijn deed, dus haalde ik hem steeds weer van de borst. Ik raakte er gefrustreerd van, maar A. bleef dit keer verbazend rustig. Dat zette me aan het denken en ik legde hem nogmaals aan. Dit keer negeerde ik even het feit dat de pijn niets was vergeleken met normaal, maar keek ik naar mijn zoon. En die was tevreden. Die was aan het zuigen en aan het slikken. Als ik mijn borst wat opzij duwde zag ik wit rond zijn mondje. Er kwam dus daadwerkelijk melk uit mijn borst, hij lag goed aan en was aan het drinken! Wederom vroeg ik me af of dit het werk van de paracetamol was, maar ik klaagde niet! Het was nog wel wat pijnlijk, maar niet zo erg dat ik de pijn weg moest puffen. Als dit was waar we uiteindelijk naar toe zouden gaan, dan zou het misschien toch nog lukken!

Mijn man werkt vroeg. Hij vertrekt om half 6 en is rond half 10 weer terug. De kraamzorg kwam dagelijks om 8 uur. Van half 6 tot 8 stond ik er dus alleen voor. En A. besloot een paar minuten voor 8 dat hij weer wilde eten. Hij zat dus aan de borst toen de bel ging. Ik had hem in de rugby houding (zoek maar op als je deze houding niet kent), maar omdat ik deze situatie al aan had zien komen had ik mijn arm onder zijn lijfje gelaten. Voorzichtig tilde ik hem op, terwijl ik mijn best deed zijn hoofdje bij mijn borst stil te houden. Het lukte! Gisteravond zo in de stress dat ik bijna wilde stoppen, en nu liep ik daar gewoon met een kind aan de borst terwijl ik de deur voor de kraamzorg open deed, alsof het allemaal niets was! De kraamzorg was helemaal blij om mij zo te zien. Ze had mijn problemen met de borstvoeding natuurlijk dagelijks meegemaakt en was bang geweest dat ik zou opgeven. Ze vond het geweldig dat ik dit nu zo voor elkaar kreeg. En dat op dag 5! Dat had ze nog nooit meegemaakt. Ze zei dat ik trots mocht zijn op mezelf en dat was ik ook en terecht! De grootste horde had ik overwonnen en voor mijn gevoel was ik met vlag en wimpel was geslaagd!