Bevallingsverhaal

Zondagochtend om 02.00. Ik lag, met 40+2 die zondag, al een paar uur in bed en mijn man besloot dat het ook voor hem tijd was om te gaan slapen. Ik werd wakker van hem, dat word ik meestal, maar draaide me weer om en sliep zo weer in. Voor een half uurtje dan, want toen werd ik wakker met een flinke steek in de buik. De pijn trok weer weg, maar even later kwam er nog zo één en nog één. Ik bedacht me al snel dat het heel anders voelde dan die voorweeën en dat dit wel eens echte weeën zouden kunnen zijn.

Gelukkig had ik eerder al 3 weeëntimer apps geinstalleerd. Nu kom ik ze mooi alledrie uitproberen en kijken welke het fijnste vond. Ik lag zo lekker te spelen met mijn telefoon dat het voordat ik het wist gewoon een uur later was. Ik was nog niet heel erg onder de indruk van de weeën, maar als ik de app bekeek zag ik dat ze toch al regelmatig kwamen om de vier tot zes minuten en dat ze 45 tot 65 seconden aanhielden. Maar een eerste bevalling wist ik, ging meestal niet zo snel dus ik maakte me nog geen zorgen. Als mijn man een uur of 3 slaap heeft gehad kan hij best goed functioneren voor een dag. Dat zou dus om vijf uur zijn en nu was het half 4. Ik besloot nog een half uurtje in bed de weeën op te vangen, wat me overigens zeer goed afging, en daarna ben ik opgestaan en op mijn gemak gaan douchen.

Ook na het douchen ging ik vrolijk verder met de timen van de weeën. Nu kwamen ze wat onregelmatige om de 3 tot 10 minuten en ze hielden ook wat minder lang aan. Dat bracht me even in verwarring, maar omdat ze ook heftiger werden besloot ik dat ik om vijf uur toch het een en ander in werking zou gaan zetten. Dus om vijf uur maakte ik eerst mijn man wakker met de mededeling dat hij moest gaan douchen omdat het echte werk was begonnen. Vervolgens belde ik het ziekenhuis die mij vertelde dat ik mocht komen. Als laatste belde ik mijn moeder. We hadden afgesproken dat terwijl ik in het ziekenhuis lag zij in ons appartement mocht blijven zodat ze niet eerst een uur moest rijden voordat ze bij het ziekenhuis aankwam mocht er iets mis gaan. Daar was ze namelijk erg bang voor.

Mijn man schoot niet op. Misschien kwam het omdat ik er zelf allemaal erg rustig onder was, maar hij leek nog niet helemaal te willen geloven dat dit het echte werk was. Hij nam zijn tijd voor het douchen en ging daarna uitgebreid ontbijten terwijl hij achter zijn pc nog even het laatste nieuws doornam. Ik heb zelf nog 2 beschuitjes naar binnen gekregen omdat ik wist dat ik de kracht nog nodig zou hebben. Ondertussen gaf mijn weeënteller aan dat wanneer ik bezig was de weeën onregelmatig kwamen maar als ik rustig zat kwam de regelmaat meteen weer terug. Uiteindelijk zaten we na zes uur in de auto (ik zei nog tegen mijn man: zul je zien dat dit toch niet het echte werk is) en om half zeven lag ik op een ziekenhuisbed waar ik door een verpleger en iemand die hij inwerkte werd aangesloten op een ctg. Nu konden we de weeën ook aan zien komen.

De klinisch verloskundige kwam ook langs met een derdejaars student. Ze keek even van onder een ik bleek al 7 centimeter ontsluiting te hebben. Ondertussen waren de weeën wat heftiger geworden en kon ik ze moeilijker opvangen. Ik vroeg om pijnstilling. Mijn ontsluiting was te veel voor een ruggenprik maar die wilde ik toch niet. Ik wilde het morfinepompje. Dat was blijkbaar niet standaard, maar ze zou met een arts overleggen. Een kwartiertje later werd het infuus aangesloten.

Wat een geweldig spul is dat zeg! Hiervoor verbaasde ik me nog over hoe normaal ik me tussen de weeën door voelde. Wanneer ik geen wee had, voelde ik me prima en had ik het idee dat ik kom rennen, springen, doen en laten wat ik wilde. Maar nu met dat morfinepompje kwam er een geweldige roes over me heen. Ik moest drukken zo'n halve minuut voordat de wee kwam en dat ging me al snel goed af. De pijn van de wee was nog wel aanwezig maar was weer goed op te vangen door bewust te ademen. Maar het leukste van dat spul was nog wel dat ik er helemaal happy van werd. Ik vond ineens de hele situatie lollig en tussen de weeën door lag ik lekker te suffen. Mijn man was al gewaarschuwd dat ik kon ophouden met ademen en dat gebeurde ook een paar keer bijna. Ik vergat het gewoon. Maar daarom was ik ook aangesloten op nog een machine die mijn zuurstofgehalte en ademhaling mat. Eén keer stootte mijn man me even aan om mijn ademhaling weer op gang te krijgen. Ik vond het allemaal wel prima. Ergens in die tijd braken mijn vliezen, of ze werden gebroken. Er staat me vaag een opmerking bij dat de onderste vliezen nog niet gebroken waren (ik wist niet dat je er meerdere had) en dat zij dat gingen doen, maar hoe laat dat was, geen idee. Ik verloor het besef van tijd en voelde me alleen maar leuk. Voor het eerst in mijn leven was ik echt helemaal high.

Toen ook de morfinepomp niet meer genoeg hielp tegen de pijn en ik tijdens een flinke wee niet meer wist hoe ik het had, legde de student verloskunde me uit hoe ik de volgende wee op moest vangen. Ik herkende het van de cursus als een perswee wegpuffen. We waren er dus bijna! De verloskundige kwam terug en om kwart voor 10 mocht ik gaan persen. En toen begon de hel.

Het persen deed niet zozeer pijn maar het kostte me enorm veel energie en het schoot niet op. Ik moest bij iedere wee drie keer proberen te persen en na een half uur was ik uitgeput. Ik vroeg hoe het ging maar uit hun weigering hier op in te gaan maakte ik op dat ik nog niet heel ver was. Ondertussen stonden de verpleger een verloskundige vrolijk met elkaar over het weer te kletsen terwijl ik daar met al mijn kracht lag te persen, aangemoedigd door de leerlingen. Toen ben ik even flink boos geworden. Ik lag daar mijn *&%# best te doen alles eruit te persen wat ik in me had terwijl zij een teekransje aan het houden waren? Dat schoot me op dat moment even in het verkeerde keelgat, vooral omdat het me enorm afleidde en ik steeds gefrustreerder raakte omdat ik niet het gevoel had dat mijn persen wat uitmaakte en niemand me wat vertelde. Dat dit voor hun alledaags werk en dus niet zo bijzonder was betekende niet dat het voor mij ook zo simpel was.

Kwart over tien en ik was uitgeput, maar de baby was er nog lang niet. Na twee keer persen iedere wee vroegen ze telkens of ik ’em nog had, of er nog een derde pers in zat maar ik voelde het niet meer. Ik wist het niet meer. Ik kon niet meer, ik wilde niet meer, maar ik moest. Hij moest er immers toch uit. Ik had het op dat moment niet door maar ze gingen bij stimuleren omdat ik de weeën niet meer goed voelde. Ze waren ook niet helemaal blij dat ik af en toe een perswee wegpufte, maar ik moest wel. Ik had die kracht nodig. Ik kon niet meer. Uiteindelijk heeft het persen 70 minuten geduurd, is mijn blaas met een katheter geleegd, stond de oxytocinepomp op standje 12 en moest er een knip gezet worden voordat mijn zoon ter wereld kon komen. Die oerkracht waar iedereen het altijd over heeft, die heb ik niet gevoeld.

Om 10.52h is onze zoon A. geboren. Hij had in het vruchtwater gepoept (een kinderarts stond al klaar om hem even na te kijken) maar er was niets aan de hand. Mijn man heeft de navelstreng doorgeknipt en het enige wat ik kon zeggen terwijl A. op mijn buik lag was 'wat issie lang!' Ik kon niet geloven dat zo iets groots net uit mijn buik kwam. Met 52cm en 3695 gram was hij niet enorm, maar het voelde zo groot.

De nageboorte verliep volgens mij vrij vlot en de leerling vk mocht, onder toeziend oog van de vk, de 9 hechtingen zetten. Dit duurde hierdoor wat lang maar het kon me niets meer schelen. Ik was uitgeput, helemaal op, klaar. Wat ik wel mooi vond was dat wanneer het hechten bij mij pijn deed (wat gebeurde wanneer de draad doorgetrokken werd), dat A. telkens precies op dat moment even begon te huilen. Het was alsof we even één waren, alsof hij mijn pijn voelde en protesteerde voor ons beide, omdat ik zelfs daar de puf niet meer voor had. Mijn lieve, grote kleine man. Daar was 'ie dan eindelijk. Daar hadden we het al die maanden voor gedaan. Stralend keek ik mijn man aan. Look what we did!