Normaal

Ik vraag me af of meer tienermoeders hier last van hebben... namelijk het gevoel nergens meer bij te passen.

School is voor mij ondanks alles weer begonnen, en ik voel me zo'n buitenstaander!
Met klasgenoten over muziek oid praten lukt me niet echt meer, mijn God, ik weet niet eens wat de nieuwste clips zijn op tv.
Met leraren over huiswerk praten lukt wel, maar ik merk wel dat mijn gymleraar en die van Engels niet goed weten hoe ze met mij om moeten gaan.
Komt het misschien omdat ze nog redelijk jong zijn voor een leraar?

Ik vind het best irritant allemaal. En ik snap hoe langer hoe minder van mijn klasgenoten.
Eerst werd ik gepest omdat ik zwanger was. Nu wordt ik gemeden omdat ik Lucas heb.
Komt het enkel omdat ik nu moeder ben, of komt het omdat hij zo ziek is? k vraag me af of ze wel weten wat hij mankeert. Mijn mentor heeft aan mijn klas uitgelegd wat er aan de hand is... ik denk niet dat het doorgedrongen is.
Zelfs ik snapte niet echt wat het nou betekende. En zelfs nu nog heb ik zoiets soms van... hoe zit dat dan toch?
Mijn ouders en ik kunnen gelukkig altijd terecht bij de kinderarts en de zusters met onze vragen, maar toch...
Ik denk, als wij het soms al niet snappen, hoe kunnen mijn klasgenoten het dan snappen? Zij maken het niet mee.
Zij zitten in het weekend lekker thuis te leren of film te kijken.
Als ik een overhoring heb, dan zit ik mijn woordjes bij Lucas op te dreunen.

Ik hoorde laatst van een vriendin van mij over een vrouw in Engeland die had ook een babytje in een couveuze. Zij is hem boeken gaan voorlezen.
M'n vriendin zei dat het toch iets was, wat dan herkenbaar is voor zo'n kleintje omdat hij in je buik ook je stem heeft gehoord al die tijd.
Dus ik ben dat ook aan het doen.

Ik krijg over een tijdje een geweldige zoon waar alles (hopelijk) weer goed mee gaat, en die op zijn 3de de stelling van Pythagoras al snapt. :-)
Dat zou wel grappig zijn eigenlijk. Nou, eerlijk is eerlijk, van mij hoeft hij helemaal niet slim te zijn. Als hij maar uit die rotcouveuze mag en zelfstandig kan eten enzo.
Zolang hij maar weer gezond wordt en 'heel'. :'(

Ik brand elke avond een kaarsje voor hem bij het Heilig Hart beeld van mijn ouders. En elke zondag in de kerk vragen we of ze kunnen bidden voor zijn herstel.

Ik ben in elk geval wel blij, dat hij binnen een dag na zijn geboorte al gedoopt kon worden. Ik denk dat dat hem gewoon sterkt om te blijven vechten.