Wennen... inderdaad!

Pff… hier zit ik dan, terwijl de tranen nog over m’n wangen biggelen en m’n maag alle kanten opdraait, is Taavi nu wennen bij het kdv en voel ik me behoorlijk beroerd!

Jeetje, wat is dit naar zeg! Hoor helemaal geen gebrabbel, gelach, kindermuziekjes, motor van de swing of geluid van de babyfoon waar ik zijn ademhaling door hoor (hij is verkouden ). Hoor alleen de laptop koelen en het typen van deze blog. Nooit geweten dat het zo stil in huis was.

Mannen hebben het best makkelijk. Zij raken niet gewend aan een leven dat alleen maar in het teken staat van een baby. Zij gaan direct weer aan het werk na de geboorte en weten niet beter hun kind te missen. Maar de vrouwen zijn de eerste weken dag en nacht alleen maar met hun baby bezig. Er is geen moment dat zij hun kleine uit het oog verliezen. En dan ineens… moet je allemaal over laten aan twee wildvreemden?!? Die niet eens alleen maar alle aandacht hebben voor hem, want er zijn nog een heleboel kinderen die aandacht willen. Zo gaat de kleine van 24 uur non-stop mama-aandacht, naar ineens gedeelde aandacht van onbekende.

Wat een stomme week dit zeg. Maandag begon het met die stomme prikjes en eindigt nu met dit?! Nou… nog heel even doorbijten en dan mag ik hem gelukkig alweer halen!