18 weken....

Afgelopen vrijdag was ik alweer 18 weken zwanger. Jemig wat gaat de tijd snel. De weken vliegen om! Ben ik minder met deze derde bezig? Volgens mij valt dat wel mee. Ik maak me niet meer om elk pijntje zorgen en ik heb meer rust gekregen in wat komen gaat.

Helaas spelen mijn bekken inmiddels wel weer op. Toch hoor je me niet klagen. Ik ben al 3 weken verder dan toen ik bij Mick een bekkenband aangemeten kreeg. Afgelopen vrijdag de bekkenspecialist bezocht. Dat was geen luxe. Er zat flink wat verschil in mijn bekken. Ze heeft me recht gezet en flink de wind van voren gegeven. Ik moest het toch echt  rustig aan  gaan doen. Wilde ik tenminste een herhaling van de vorige keer voorkomen.

Helaas is rustig aan niet mijn sterkste kant. Ik voel nu ook echt wel pijn, maar het is nog lang niet in verhouding tot wat ik op het laatst bij Mick voelde.
Neemt niet weg dat ik niet graag dat nog een keer zal ervaren.
Het beste was per dag meerder keren 15 minuten te gaan liggen. Tja, dat zie ik me niet doen op de grond in groep 7/8. Ten eerste is dat geen gezicht en ten tweede denk ik niet dat ik ooit nog overeind kan komen.

Ik kan ook echt niet meer op de grond gaan zitten bij mijn kids. Het duurt gewoon 10 minuten eer ik weer overeind sta. Het is niet anders. De therapeute geeft ook aan dat ze het niet kan voorkomen/ oplossen. Ze kan alleen proberen de schade te beperken en mij zo goed mogelijk door de zwangerschap te loodsen.
Ik maak me niet zo’n zorgen erover. Ik weet dat het pijn gaat doen. Daar had ik me al op ingesteld toen we weer probeerden zwanger te worden. Het is een bewuste keuze geweest, omdat de beloning aan het einde zo groot is. Het komt vast goed…



Tegelijkertijd maak ik me wel zorgen om de 20 weken echo. Deze heb ik 8 februari.  Ik ga er vanuit dat alles goed is, maar het kan natuurlijk ook maar zo niet goed zijn. Ik zal de eerste niet zijn bij wie dat het geval is. Of het een jongen of een meisje wordt, maakt me niets uit. Regelmatig wordt me gevraagd of ik een voorkeur heb. Ik bedenk me dan altijd hoe ik verwacht dat de toekomst eruit zal zien.

Ik kan heel goed voor me zien dat er een meisje bij komt. Een meisje met een beschermende grote broer.
Met een zus die haar regelmatig zal vertroetelen. Haar alles wil leren, maar haar ook heel vaak als kinderachtig zal ervaren. Ik zie dan zo voor me dat de deur van Dena’s slaapkamer dicht gaat met daarop een briefje.
Hihihihi
Met de nodige flashbacks uit mijn jeugd kan ik mij het gevoel van die grote en ook van die kleine zus goed voorstellen. (Ik ben niet voor niets de middelste zus)
Mick zal het allemaal wel prima vinden. Die trekt zijn eigen plan en laat zich het hoofd niet gek maken door die kattige meiden. Tot er iemand kwaad zal spreken over een van zijn zussen. Ik denk dat we dan in hem ook een kleine gifkikker kunnen ontdekken.

 Ook kan ik me heel goed voorstellen dat we een tweede knul gaan krijgen. Dena zal het moedertje worden. “Moeder overste” om haar zo maar even te noemen. Ze zal de boel regelen. Ze zal ze allebei beschermen en vooral proberen te vormen zoals zij denkt dat ze moeten zijn. Mick zal er een kameraadje bij krijgen. Twee draken die samen op jacht naar avontuur gaan buiten. Op twee kleine crossfietsjes zie ik ze door de straat heen racen, met een afkeurende blik van hun grote zus, die hun waarschijnlijk bij een groot aantal gelegenheden zal verklikken. Vuurtje stoken, hutten bouwen en natuurlijk voetballen. Meiden zullen stom zijn en samen zullen ze hun grote zus wel aankunnen.

Beide scenario’s lijken me geweldig. Ik heb geen voorkeur. Ik hoop alleen op een goede zwangerschap met een gezond kind aan het einde.
Meer vraag ik niet.

17 weken                                                            18 weken