Test...1.2.3...test

De dag van mijn NOD- een term die ik inmiddels via de verschillende fora heb opgepikt- is eindelijk daar. Althans, ik denk zo ongeveer daar en dit is de dag waar ik van mijzelf minimaal op moest wachten om te testen. Ik heb vier dagen geleden in bulk zwangerschapstesten van de action opgekocht. Ik heb werkelijk waar het hele vak leeggeroofd en inmiddels liggen er zo’n twintig testen in folietjes in de badkamer op mij te wachten. De ovulatie-testen liet ik voorlopig liggen, die kan ik altijd nog halen mocht het de eerste ronde niet raak zijn. Bovendien voelt dat toch een beetje alsof ik deze eerste poging vervloek met puur pessimisme.

Die ochtend open ik mijn ogen langzaam en voel- zoals elke ochtend- een enorme drang om te plassen. Maar wat vandaag anders maakt is dat ik vrijwel meteen naast mijn bed sta. Op elke andere dag probeer ik wanhopig mijn blaas tot andere gedachten te brengen door nog wat in bed te woelen en mijn ogen dicht te knijpen, maar nu sprint ik met een volle blaas naar beneden om een plastic bekertje uit de kast te grissen. Omdat ik motorisch gezien niet helemaal goed functioneer, kies ik ervoor om mijn test in een bekertje urine te hangen en niet direct in de straal te duwen. Just to be sure. Ik hop van mijn ene been op het andere terwijl ik voor de geopende kast probeer te besluiten welk bont gekleurd bekertje van mijn zoon opgeofferd- en tot officieel test-bekertje gedoopt- wordt.

Niet veel later zet ik een blauw ikea-bekertje op het fonteintje in de wc. Het wc-papier is maagdelijk wit, wat ik beschouw als het startsein voor het testen. Ik scheur het folie van de test open en haal de witte test met roze dop te voorschijn. Ik ervaar heel even weer hoe het is om als een kind een cadeautje te mogen open. Ik heb dezelfde vlinders in mijn buik als die ik vroeger had op 5 december. In mijn borstkast klopt mijn hart inmiddels vol verwachting een tikkeltje sneller en zonder dat ik er erg in heb heeft dat Sinterklaasliedje zich voor de rest van de dag in mijn hoofd vast genageld. Ik haal voorzichtig de dop van de test en doop hem in het vloeibare goud.

Ik zie hoe het strookje vochtig wordt en het testvakje langzaam verkleurd. Niet veel later zie ik onder ‘c’ een duidelijke streep verschijnen. De controle-streep is een feit, nu de test streep nog. Ik leg de test snel- op de kop- weer weg. Ik moet vijf minuten wachten en ongeduldig ijsbeer ik door de gang. Vijf minuten voelen oppeens als een eeuwigheid waarbij de tijd langzaam als dikke stroop voorbij glijdt. Na vier minuten ben ik het zat en ik storm de wc in. Ik gris de test van het wasbakje en ren er mee naar de gang richting het licht. De test is..blanco...Het testvakje tergt me met de afwezigheid van het roze streepje en slechts het maagdelijk witte vakje. Ben ik dan misschien toch een dag te vroeg? Deze test verdwijnt na een half uur- nog steeds even omo-wit- in de prullenbak..

De volgende dag ren ik met een onverminderd enthousiasme naar beneden. Maar deze keer hoef ik er geen test bij te pakken. Mijn wc-papiertje, dat net zo wit had moeten zijn als de test van gisteren, verraad dat het deze ronde niet gelukt is. Ik zucht en zie tot overmaat van ramp dat ik geen tampons meer in mijn mandje heb liggen. Deze heb ik- net als de ovulatietesten- niet durven kopen, bang om het project: 'baby' te verdoemen tot een fiasco. Ik grijp mijn tas uit de woonkamer en duik uit één van de dertig vakjes mijn nood-tampon op. In gedachte verzonken plan ik meteen een tripje naar de winkel voor de nodig toiletartikelen en bedenk me dat als ik dan toch op stap ben, ik ook wel even bij de action kan stoppen voor ovulatietesten.