Practice makes baby

Ik lig doodstil met blote billen in bed. ‘Eigenlijk moet je even met je benen omhoog gaan liggen’ hoor ik naast me. Eigenlijk wel, maar ik besluit dat de duizende potentiele kindjes die op het matras eindigen in plaats van in mij ook niet waardig genoeg zijn; dat zijn geen echte strijders. Uiteindelijk moet er toch een soort natuurlijke selectie plaats vinden, en de zwaartekracht functioneert daarbij als eerste hindernis, de eerste selectieprocedure bij de ballotagecommisie.

Misschien is het wel een beetje beginners-optimisme, tenslotte was het bij ons eerste kindje in één keer raak. Onze zoon was niet gepland, maar een ongelukje kunnen we hem ook niet noemen, daarmee zouden we hem verschrikkelijk tekort doen. Een ‘fantastisch verrassing’ doet meer eer aan het geweldige kind wat we nu hebben en na drie jaar vinden we het dan eindelijk tijd om ons gezin uit te breiden met een tweede (hopelijk) even fantastisch kindje.

We zijn al een maand of twee aan het oefenen. We gebruiken ondertussen al lang geen anti-conceptiva meer en zingen gewoon hele aria’s in de kerk waarbij we netjes blijven zitten tot de allerlaatste noot. Aan de andere kant hield ik mijn vruchtbare dagen niet in de gaten en ons traninigs-regime was wat aan de lakse kant. We oefenden vooral wanneer wij daar zin in hadden, en niet op de momenten die er toe deden.

Tot voorkort. Terwijl we Funda afstruinen opzoek naar nieuwe huizen komen we op het onderwerp: noodzakelijke hoeveelheid slaapkamers en de grote van ons toekomstige gezin. Wild fantaseren we over een volgende zwangerschap waar misschien wel een drieling uit onstaat- we achten de kans erg klein- en dat we dan gewoon in een keer klaar zouden zijn. Tenzij het natuurlijk drie zoons zouden worden want dan kan je mij direct afvoeren naar de PAAZ. Al baby-mijmerend blader ik mijn agenda door en kom tot de conclusie dat we nu- zo ongeveer- vol de coitus zouden moeten bedrijven. Onze paringsdans duurt slechts luttele seconden en bestaat hoofdzakelijk uit een ‘Zullen we dan maar?”. Voor ik het goed en wel besef liggen we boven in bed.

45 minuten later (grapje)....8 minuten later liggen we naast elkaar uit te blazen op bed. ‘Dit is mijn favoriete onderdeel aan kinderen krijgen’ zucht ik sarcastisch terwijl ik inmiddels mijn benen toch iets omhoog hou. ‘Wat? Seks?!?’ Vraagt mijn wederhelft verbaasd en een beetje beteuterd aan mij. ‘Nee! Sperma!’ roep ik snel in een poging mijn eigen onhandige opmerking te minimaliseren, waar ik maar half in slaag. Na dertig minuten vind ik het wel welletjes en ik veeg mijn flamoes af waarbij een aantal trage zwemmertjes het einde van hun korte leven in de handdoek vinden. En met die handeling is het grote wachten begonnen.