Morgen uitgerekend

Over enkele uurtjes ben ik precies 40 weken zwanger.

Het voelt weer als een enorme prestatie om mijn kindje te hebben kunnen voldragen en nog steeds rond te kunnen lopen. Nouja waggelen dan.

Het is al een tijdje erg heavy. Met 30 weken was de kleine al gedeeltelijk ingedaald en met 32 weken volledig. Sindsdien heeft de term lopen plaats gemaakt voor waggelen. Omdat ik toch langzamer ben zeg ik meestal ik waggel alvast vooruit. En één van de vaders van een klasgenootje van mijn zoon die niet van mijn zwangerschap afwist (en ik geef toe ik heb een erg onflatterende zwangerschapsjas) vroeg nog afgelopen week of ik soms een enkelblessure had. Toch wel erg komisch.

Voor de rest krijg ik de meest standaard vragen van mensen overal. Of ik het nog wel een beetje trek. En om heel eerlijk te zijn ik vind een praatje nooit erg, maar ik haat het om stil te staan en ik wil echt niet meerdere malen op een dag herhalen hoe zwaar het mij valt. Dus antwoord ik meestal maar met ja hoor, ik waggel nog gewoon door! Dat scheelt al een hoop.

Wat ik wel ontzettend leuk vind is mijn superenthousiaste buurvrouw wiens enige zoon ver weg woont en ze ook nooit oma via zal worden. Wij waren naast haar komen wonen vlak na mijn bevalling zodat ze onze inmiddels bijna 7 jarige zoon echt op heeft kunnen zien groeien en regelmatig stelt ze zich als een soort bonusoma voor hem op. 1 keer in het jaar gaat ze met hem een middagje ergens heen en af en toe heeft ze wat lekkers voor hem. Zo geweldig leuk om te zien. En sinds ze van mijn zwangerschap weet is ze helemaal enthousiast en mij aan het aanmoedigen al vanaf het begin. Echt ieder praatje krijg ik een aanmoedigingskreet van Zet hem op! Nog even volhouden! Ik heb er echt schik in dat ze zich zo betrokken voelt erbij, geweldig!

En dan nu even de eerlijke biecht; Hoe ik mij voel?

Heel erg moe!! Al sinds 4 maanden last van maagzuur waar ik medicatie voor slik en sinds 5 maanden last van bekkeninstabiliteit. Soms kan ik echt amper lopen ervan. Ik moet erg opletten op wat ik doe en dat is heel erg moeilijk. Zo heb ik tot mijn 8ste maand nog geholpen met het mantelzorger voor mijn oma wat zowel fysiek als psychisch toch wel erg zwaar was. Daarnaast hebben er ook andere dingen gespeeld waardoor ik veel zorgen aan mijn hoofd had en nog steeds heb.

Mijn lichamelijke conditie is ook slechter als met mijn eerste zwangerschap waar ik echt verschil in merk. Komt ook nog eens bij dat ik natuurlijk al een zoon heb om voor te zorgen. Tegenwoordig slaap ik ook echt extra als hij op school zit en helpt mijn man ook om mij extra te laten rusten. Dat is nog best lastig, want het heeft lang geduurd eerdat alles klaar was. Ook heb ik voor kostenbesparing gekozen door zelf de geboortekaartjes te maken. En dan niet maken als in ontwerpen op de computer, maar gewoon zelf met kalligrafie schrijven, met goudverf werken en een simpele tekening van onze zoon met een baby in zijn armen (want geen enkele site had een kaartje waar je een plaatje van een grote broer zag als gekleurd kindje, alleen maar overal kindjes met glad haar terwijl mijn zoon een afro heeft (mocht iemand er wel een weten zou dat erg fijn zijn)). Hier ben ik nu net mee over de helft qua werk terwijl er al heel veel uren in is gaan zitten. Ik vind het heerlijk om creatief bezig te zijn en hoop maar dat ik het op tijd af krijg. Helaas zijn er gewoon teveel dingen geweest die eerst gedaan moesten worden waardoor ik nu zo laat hiermee ben. Maar voor de rest is alles gelukkig wel klaar voor de kleine.

Het was prachtig om alle kleertjes te kunnen wassen en opvouwen en dan vooral alle kleertjes die ik van onze zoon bewaard heb. Zoveel herinneringen zitten overal aan. Pakjes die mijn oma gebreid had. Nu gaat dat echt niet meer dus ik koester ze. Ik kan ook niet wachten om onze tweede zoon aan haar voor te stellen. Ze betekend zoveel voor mij en ik ben zo blij met hoeveel onze zoon van haar meegekregen heeft tot nu toe ook al is ze inmiddels enorm snel achteruit aan het gaan.

Dan komt natuurlijk ook het uitkijken naar de bevalling. Ik ben vanwege dat mijn vorige bevalling erg traumatisch voor mij verliep erg lang bang geweest. Dat ben ik nog steeds wel, maar ik kan het wel beter relativeren. Ik heb een goede band met mijn verloskundige en vertrouw hun ook. Ik weet dat ik mijn angst niet weg kan nemen, maar weet dat ik het verleden keer ook gedaan heb zonder enige pijnstilling en er doorheen gekomen ben. Tot nu toe lijkt alles ook goed te zijn met de kleine man dus ik probeer maar gewoon erop te vertrouwen dat het goed zal verlopen.

Daarnaast heb ik met dank aan dingen die verleden keer misgingen mij helemaal voorbereid en volledig laten informeren met betrekking tot borstvoeding en ergonomisch dragen. Ik wil minimaal 1 jaar borstvoeding proberen te geven en daarna afgaan op waar de kleine en ik ons goed bij voelen en het zou prachtig zijn als ik de WHO norm van 2 jaar borstvoeding zou kunnen halen. Ik sta erbij stil dat hier in Nederland het vaak toch wel als iets geks lijkt te worden gezien omeen 1-jarig kindje te voeden. 6 maanden lijkt vaak al een magische grens te zijn met wat ik lees en hoor, maar ik wil mij niet laten leiden door wat anderen ervan vinden. Zolang ik en mijn kleine ons er goed bij voelen wil ik doorgaan en ik heb nu gelukkig genoeg professionele hulp in mijn bereik wat mij ook wel geruststeld. Ook heb ik een prachtige rekbare en geweven draagdoek waarmee ik hoop heel veel draagmomentjes te kunnen hebben (heerlijk voor momenten als verjaardagen dat de kleine niet stiekem door mensen overgenomen wordt als ik mijn oog er niet op hou).

Ik kijk er nu iig erg naar uit om mijn kleine eindelijk te kunnen ontmoeten. Ik riep eerder telkens samen met mijn man dat ik verwacht dat de kleine veel eerder zou komen, maar omdat de maanden december en januari toch vaak erg druk en duur zijn en de maand februari voor mij een veel positiever gevoel gaf hoopte ik wel het tot mijn uitgerekende datum uit te kunnen houden. En aangezien mijn buik nu nog rustig is denk ik wel dat ik kan zeggen dat dat gelukt is haha! Ik heb sinds 37 weken wel af en toe oefenweeën gehad en 5 dagen geleden 5 uur lang wat krachtigere oefenweeën die uiteindelijk niet door gingen zetten dus ik denk wel dat de kleine niet nog al te lang zal gaan wachten. We zullen het zien. Wat zou het heerlijk zijn als het zover is en ik eindelijk mijn kleine kan gaan bewonderen. Onze zoon hebben we beloofd de naam als eerste tegen te zeggen en hij geeft iedere dag de buik allemaal kusjes en knuffels omdat hij er zo naar uitkijkt om eindelijk een broertje te hebben. Vanaf zijn 4de vroeg hij er al regelmatig om, dus ik ben heel benieuwd hoe zijn reactie zal zijn wanneer het eindelijk zo ver is.

Nou ik heb denk ik wel genoeg getypt. Ik ga hier weer even verder met de geboortekaartjes. Gelukkig hebben we het voor nu bescheiden gehouden qua hoeveelheid en strooi ik ze niet rond zoals we met onze oudste zijn geboortekaartjes hadden gedaan. Zo ben ik qua benodigdheden nu slechts 15 euro kwijt XD

Iedereen nog een hele fijne avond!

Xx