Overspannen

En toen was ik overspannen...En dat vind ik heel moeilijk om te accepteren. Net toen ik dacht het gaat weer lekker, thuis en op mijn werk besloot mijn lijf dat het genoeg was! 2 weken terug op mijn werk, alles was aan kant, ik moest nog even een bestelling doen achter de computer en ik sta op van mijn stoel en toen schoot het in mijn bekken/ rug. Ik dacht zelf na een nachtje rust dat ik de andere dag wel weer gewoon naar mijn werk kon. Niet dus, zelfs Anne-Fleur naar school brengen was al een uitdaging, dus heb ik mijn werk gebeld dat het me niet ging lukken en dat ik contact op ging nemen met mijn fysio. Daar kon ik gelukkig dezelfde dag nog terecht en zij constateerde een acute overbelasting. Rust nemen en wat mijn werk betreft licht belasten. Nu werk ik in de gezondheidszorg, dus kun je je afvragen hoe je dat doet 'licht belasten'. Maar goed na het weekend mijn leidinggevende gebeld dat ik halve dagen zou proberen en de rest werken op therapeutische basis. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste dag ging nog, maar ik had en ondersteuning en een stagiaire bij me. De tweede dag kwam ik mezelf behoorlijk tegen, ik was zooo moe en uitgeput en een zere rug dat ik eerder naar huis ben gegaan. Ik was helemaal kapot! De andere dag moest ik weer naar de fysio, de kinderen gingen uit logeren. Dus ik dacht dat moet helemaal goed komen, volgende week weer aan de slag hoor! Kinderen weggebracht en bij de fysio aangegeven dat ik zo vermoeid ben. Zij vroeg toen al of er meer aan de hand was, maar dat wuifde ik weg. Ze adviseerde om meer rust te nemen. Het weekend ook heel rustig aan gedaan, maar ik bleef moe, moe, moe. En de rugpijn bleef. Afgelopen maandag weer mijn leidinggevende gebeld en toen kwam het hoge woord eruit, wat ik eigenlijk niet hardop wilde zeggen. Het gaat niet, ik kan niet meer, ik ben zo moe en mijn lijf wil niet, ik kan zo niet werken. Een heel gesprek gehad en ze zei direct je blijft thuis, je komt niet op je werk en ga eerst maar eens naar de huisarts. Zo vervelend vond en vind ik het, ik dacht dat ik wel sterk was, dat ik alles wel aankon, maar blijkbaar hebben alle gebeurtenissen van afgelopen jaar (jaren) er toch behoorlijk ingehakt. De huisarts constateerde vrij eenvoudig dat ik overspannen ben. Rust moet nemen. Hoe lang het gaat duren dat mag Joost weten. Ik weet het niet, ik heb heel wat gehuild en ik weet ook dat het waar is dat ik overspannen ben. Ik ben gevlucht in mijn werk, voor 200%. Mijn huishouden is een chaos, ik wil van alles doen, maar ik kom er niet toe. Ik ben prikkelbaar, vergeetachtig, slaap onrustig of niet, piekeren en zoooo moe! Ik ben afgevallen door de stress. En net als je denkt het gaat goed, schiet de stress letterlijk in mijn lijf, mijn allerzwakste plek mijn bekken. Het is tijd om pas op de plaats te maken, tijd te nemen voor mezelf. Ik weet dat het moet, maar ik vind het moeilijk om te zeggen: Ik kan het even niet meer aan. Op dit moment is het nog een en al chaos in mijn hoofd, het zal vast mettertijd beter gaan. We moeten maar zien wat de toekomst brengt......