Hoe gaat het hier ruim een jaar later.

Na ruim een jaar wordt het toch wel eens tijd om een blog te schrijven. Afgelopen jaar was een heftig jaar voor ons. Mijn schoonvader lag in het ziekenhuis (zie mijn laatste blog). Hij heeft de hele maand december van 2011 in het ziekenhuis gelegen en pas in het nieuwe jaar is hij naar een verpleeghuis gegaan om verder te revalideren. Eind januari 2012 mocht hij eindelijk naar huis. Hier verliep het herstel erg goed, hij liep iedere dag een blokje om en dat ging goed en hij bouwde weer conditie op. Halverwege maand februari kreeg hij echter weer pijn in zijn voet, het lopen werd moeilijker. Dit leek te komen door een likdoorn onder de voet. Echter bleek dit niet zo te zijn en op 1 maart 2012, hij was net een maand thuis, werd hij weer opgenomen in het ziekenhuis. Zijn vaten in zijn onderbeen zaten weer verstopt. Ik ben naar het ziekenhuis gegaan, waar hij op de mediumcare lag aan allerlei toeters en bellen. Ik heb zijn been gezien en het zag er echt niet goed uit. Hij had ook veel pijn en kreeg morfine, maar dit hielp niet veel. Ze hebben nog al het mogelijke geprobeerd, maar een paar dagen later werd mijn schoonvader's ergste nachtmerrie waarheid. Zijn onderbeen moest geamputeerd worden. Hij had zoveel helse pijnen dat hij zieker werd van zijn been, hij was zoals ze dat dan zeggen beter af zonder been. Hierna begon het lange hersteltraject, eerst is daar de fantoompijn. De wond van de amputatie ging niet dicht en het bleek dat er een bacterie in zat, waarvoor hij antibiotica kreeg. Het heeft zeker nog 2 maanden geduurd voordat de wond dicht was. Eind maart is mijn schoonvader overgeplaatst naar een revalidatiecentrum om daar verder te herstellen. Lichamelijk ging het wel steeds beter, maar geestelijk heeft hij een enorme klap gehad en hij is erg depressief geweest. Het is erg moeilijk om te zien dat een man van 65 jaar die in principe van het leven zou moeten genieten, zo afhankelijk is en daarbij geestelijk zo in de knoop zit. Er zijn dagen geweest dat we kwamen met de kinderen dat hij niet eens met ons sprak, zo zat hij dan in zijn eigen wereld. Gelukkig hebben we dat altijd goed kunnen begrijpen, het is ook niet niks. In mei is hij thuis gekomen wel hulp van de thuiszorg. Hij heeft fysio gekregen en nog steeds. Hulp van maatschappelijk werk en eindelijk in september een onderbeenprothese gekregen. Hier is hij nog steeds druk mee aan het revalideren, want het gaat nog niet makkelijk. Maar hoe ontroerend is het om te zien dat je schoonvader met rollator LOPEND ons huis binnenstapte! Ook hoe wonderlijk Anne-Fleur erop reageerde, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was een prothese. Kinderen nemen dat gewoon aan, denken daar niet verder over na.
Zo fijn dat hij weer op de verjaardag van Anne-Fleur kon zijn en dat we oud en nieuw samen konden zijn.
Op dit moment heeft hij nog een stoma waar hij zo snel mogelijk vanaf wil. Het is de bedoeling dat hij in februari/ maart daar aan geopereerd wordt. Dat wordt allemaal weer spannend, de kans bestaat dat hij weer heel ziek kan worden en er is maar 1 kans om de dunne met de dikke darm te verbinden. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat hij die stoma zat is. Hij kan nl nooit alleen zijn, omdat de stomaplak (zit aan het stomazakje vast) regelmatig loslaat en hij kan het zelf niet vervangen. En het geeft een hoop huidirritatie. We duimen en hopen dat dat goed mag gaan.

Met Anne-Fleur gaat het heel goed. Ze gaat alweer een jaar naar de basisschool en heeft het heel erg naar haar zin. Een hoop vriendinnetjes en lekker eigenwijze kleuterpraat. Dit jaar haar eerste kinderfeestje gevierd, dit was heel erg geslaagd.

Met Daniël gaat het ook heel goed een lekkere peuterpuber met bijbehorende driftbuien, maar ook heerlijke knuffelmomentjes. Hij kletst de oren van je hoofd en soms lekkere kromme zinnen waar ik dan weer om in een deuk lig. Heerlijk, maar ook enorm intensief.

Met mijn hb en mij gaat het ook goed. Helaas kregen wij vlak voor de kerstvakantie te horen dat  het niet goed ging met het bedrijf waar hb werkte, dat zeer waarschijnlijk in januari 2013 het faillissement aangevraagd moest worden. Dat was een enorme klap, omdat hb ook kostwinnaar was. Het heeft ons leventje financieel enorm op zijn kop gezet. Vandaag heeft hij officieel ontslag gekregen en het bedrijf is niet meer. Hij heeft hier ruim 11 jaar met veel plezier gewerkt. Ik heb per direct (per 1 januari) mijn ouderschapsverlof opgezegd en ben weer 20 uren per week gaan werken (ik werkte 16 uren). De bedoeling is dat ik ook een 0- urencontract aanga om invalwerk te gaan doen. Het is en was onze keuze niet. Ik wilde graag de eerste jaren zoveel mogelijk thuis zijn bij de kinderen, maar soms neemt het leven een andere wending en heb je geen keus. Dan moet je. Het is niet anders. Het brengt een hoop onzekerheid voor de toekomst, of we het financieel gaan redden allemaal. We moeten de tering naar de nering zetten. Ik weet zeker dat we dat kunnen en dat het ook ooit goed komt. Wanneer is natuurlijk niet te zeggen en dat maakt het soms moeilijk. Ik bedoel, de banen liggen niet voor het oprapen. Maar we proberen positief te zijn en prijzen ons gelukkig dat we gezond zijn!

Het is een lang blog geworden, ik hoop wat vaker wat te kunnen schrijven.
Liefs X