Heftige tijd

Tjonge wat een emotionele rollercoaster op het moment hier. Op het moment ben ik meer in het ziekenhuis dan dat ik thuis ben. Vorige week woensdag is mijn schoonvader onverwacht opgenomen in het ziekenhuis. Hij had een acute afsluiting in de bypass van zijn rechterbeen. Nadat ze hier donderdag drains in geplaatst hadden met medicatie met bloedverdunners om de bloedprop op te laten lossen, ging het donderdagavond op de IC helemaal mis. Hij had zoveel pijn, hij gilde het uit!! Ik had hem 's middags nog even gezien en toen zag hij er best goed uit en hij voelde zich ook redelijk. Omdat hij zoveel pijn had hebben ze gelijk actie ondernomen om de vaten te onderzoeken en daar bleek uit dat er een ander bloedvat (een 'b-weg') verstopt zat. Ze zijn de hele avond bezig geweest om het open te krijgen en de doktoren hebben moeten vechten tegen de tijd, anders had zijn been eraf gemoeten. Erg heftig allemaal, gelukkig kon hij weer een beetje zijn tenen bewegen dus dat was weer wat positief. Vrijdag hebben ze weer gekeken en was de bloedprop in de bypass niet voldoende opgelost en hebben ze de drains eruit gehaald. Ze zijn toen bloedverdunners per infuus toe gaan dienen en als zaterdagmorgen zou blijken dat dit niet afdoende was zou een operatie volgen. Zaterdagochtend bleek er nog geen vooruitgang in te zitten, dus het werd opereren. Hij werd om 10.00 's ochtends opgehaald en toen begon het lange wachten. Om 14.45 hebben we maar eens gevraagd wat de stand van zaken was, aangezien we nog steeds niks gehoord hadden. Ze waren nog steeds bezig, om 17.45 hetzelfde. We werden compleet gek, aangezien we weinig informatie kregen over hoe het met hemzelf ging, ook al vroegen we ernaar, dat konden ze ons niet vertellen. Raar, maar de communicatie naar familie was bar slecht. Om 19.30 kregen we eindelijk te horen dat het met hem goed ging, dat hij de ruggeprik had gehad, maar dat ze de bloeddoorstroming in zijn been niet goed konden krijgen en dat ze dus nog steeds bezig waren. Ik zei toen ook nou dan gaat het natuurlik niet goed, anders waren ze niet nog steeds bezig. Krijg je als antwoord, tja meer weten wij ook niet ze zijn alleen nog steeds bezig, daar kun je het dan mee doen. We raakten steeds bezorgder, ook allerlei scenario's passeren door je hoofd. Straks wel amputatie en dan? Dat is nl zijn grootste angst....Om 20.30 kregen we dan eindelijk het verlossende bericht dat ze klaar waren, de chirurg zei dat ze enorm hun best hadden moeten doen, er was nl nog meer verstopt en ze hadden van 3 kleine aders 1 ader moeten maken en die gebruikt als bypass. Dit was de allerlaatste optie, raakt de boel weer verstopt dan moet zijn been eraf. Het is dus al een wonder dat hij zijn been nog heeft.
En nog steeds gaat het niet helemaal goed, het blijft spannend en het blijft afwachten hoe het gaat als hij eenmaal weer moet gaan lopen.
Daarbij komt ook nog dat mijn eigen vader gisteren geopereerd is ook aan een afsluiting in zijn linkerbeen. Gisteren heb ik dus ook weer de hele dag in het ziekenhuis vertoefd, gelukkig lijkt het mijn vader allemaal een stuk beter te gaan en heb dus ook goede hoop dat dat wel helemaal goed komt.
De heren liggen op dezelfde afdeling, de 1 op kamer 3 en de ander op kamer 4. De verzorging was daar al helemaal in de war, omdat ik dan weer wat kwam vragen voor mijn schoonvader en op een ander moment weer voor mijn vader. Tja het is ook een scenario wat niet te verzinnen is en wat ook bijna nooit voorkomt.
Maar goed daarom ben ik weinig hier te vinden, ben iedere dag wel in het ziekenhuis en daarnaast de kinderen zijn er ook.
Heftige tijd, het mag van mij snel voorbij zijn dan kunnen we ons weer richten op leuke dingen!