3e bezoek cb en andere zaken

Nou het is al bijna een week geleden, maar vorige week dinsdag ben ik weer met Daniël naar het cb geweest. Hij groeit prima, hij woog 5990 gram en is nu 61,3 cm lang. Verder nog de strijd met drinken besproken. De arts adviseerde om toch nog even met de omneo door te gaan en als ik na gebruik 2 weken geen verbetering zie om dan weer over te stappen op de pepti (tegen koemelkallergie). Nou ik ben geen voorstander om steeds van voeding te wisselen dus als ik geen verbetering zie met die omneo dan ga ik eerst naar de huisarts, dat hele consternatiebureau heb ik geen vertrouwen in. Aangezien ze de laatste keer bij Anne-Fleur doodleuk zeiden dat ze te dik is!! Nou bekijk de foto volgens mij valt dat wel een beetje mee. Ze krijgt bijna geen tussendoortjes (ongezonde) en eet ook niet overdreven veel. Ik vond het zo belachelijk en dan ook nog zeggen aan het eind van het gesprek dat IK me er maar niet te druk om moest maken! Nou ja! Wie maakt zich hier druk en hoe creeër je een trauma over eten?! Dus trek me echt niks meer van die lui aan daar. Het is dat ze hun entingen en zo moeten hebben, maar verder???
Om nog even op Daniël terug te komen, hij was verder zo gezond als een vis en hij had het ook prima naar zijn zin daar, steeds lachen enzo, tot die ellendige prikken! Krijsen, maar hij was nu makkelijker te troosten dan de eerste keer.

Verder zijn de nachten hier nog steeds bagger. Ik weet het wij hebben nog geen klagen, het kan nog veel erger. Maar het frustreert me toch wel als je alle verhalen hoort dat beebjes het klokje soms al rond slapen of in elk geval een nacht van minimaal 8 uren. Daar verlang ik zelf ook zo naar. Ik ben gewoon zo moe en daar wordt mijn humeur ook niet beter van. Soms vind ik mezelf ondankbaar, ik heb 2 prachtige kinderen en ik geniet ook echt van ze! Maar het valt me soms zwaar, kindertjes verzorgen, huishouden draaiende houden, werken, er zijn voor je man etc. Ik kom soms zo weinig aan mezelf toe. En ja dat weet je als je aan kinderen begint dat dat naar de achtergrond verdwijnt, maar ik vind mezelf zo naïef geweest dat ik dacht een tweede dat doe ik wel ff erbij. Maar soms valt het me tegen, ik mag het misschien niet zeggen en ik schaam me er eigenlijk ook voor dat ik dat denk. Maar ohoh die vermoeidheid heeft toch veel meer impact dan toen bij Anne-Fleur, dat was maar 1 handenbindertje en kon ik mijn rust in de uurtjes pakken als Anne-Fleur op bed lag. Daar komt ook bij dat Daniël veel minder slaapt overdag, soms slaapt hij maar 2 uurtjes totaal overdag en huilt hij heel veel. Ik vind dat soms moeilijk te handelen, omdat ik dan niet kan thuisbrengen wat er is en voel ik me zo machteloos dat ik hem niet kan helpen. Maar als hij nergens last van heeft dan kan hij zo lief spelen en als ie lacht is het een echte charmeur die momenten zuig ik in me op daar geniet ik dubbel van!
En ach zo zijn er prive ook allemaal stressfactoren, bepaalde ergernissen in de familie wat ook niet meehelpt. Vooral alles wat je zegt op een weegschaal leggen geeft toch spanning.

En het valt me soms tegen dat ik voor veel dingen in het huis en zorg er alleen voor sta. Hb doet wel de kinderen verzorgen als hij thuis is en ik aan het werk, en hij ruimt de keuken wel op en hij kookt regelmatig. Maar een stofzuiger pakken of even dweilen ho maar! Terwijl ik dat al zo vaak gevraagd heb en met de uitleg dat het mij wat ontlast. Ik weet wel hij werkt 40 uur in de week en daarnaast ook nog een eigen bedrijf waar hij soms 's avonds voor weg moet, maar soms valt dat me wel tegen dat hij niet wat meer helpt en dat ik het altijd moet vragen anders gebeurt er gewoon niks. Als ik aan het werk ben dan moet er nog gestofzuigd worden als ik 's middags thuiskom. Ik vind met 3 katten in huis en peuter die over de grond kruipt etc. dat dat gewoon iedere dag even moet. Kijk ik werk ook en op mijn vrije dagen ben ik ook alleen maar bezig met huishouden, ik doe de boodschappen, de was, de strijk, poetsen, ik doe de kinderen in bad, dus het enige wat ik vraag is dat hij dan even stofzuigt. Maar als ik het dan vraag dan krijg ik soms een snauw. Dus ja het valt me soms tegen niet dat ik nou zo'n vreselijke man heb hoor, want hij is daarnaast ook verschrikkelijk lief en gek met de kinderen, maar soms.....

Soms denk ik wel eens dat ik depressief word, maar ik van de kinderen wel heel erg genieten en van mijn hb, het is gewoon dat de vermoeidheid zijn tol begint te eisen.

Nou zo te lezen ben ik weer lekker aan het klagen, dus ik hou op. Het wordt vast ooit beter.