Mijn bevallingsverhaal van Anne-Fleur

Dit is mijn bevallingsverhaal van Anne-Fleur wat ik alsnog met iedereen wil delen, omdat dit toendertijd een behoorlijke impact op mijn leven gehad heeft in negatieve en ook in positieve zin (mijn dochter).

Rond de kerst 2007 (bijna 38 weken zwanger) voelde ik mij
ineens zo misselijk, ook hield ik vocht vast en kon ik mijn ringen ineens niet
meer om. Na de kerstdagen moest ik weer op controle komen bij de VK en heb mijn
klachten ook aangegeven. De misselijkheid kwam volgens de VK door de hormonen
en dat vocht vasthouden tja dat hoorde er ook bij. Ze heeft niet eens naar mijn
benen gekeken, ik kon nl mijn laarzen niet eens meer dichtritsen. Ik was te
beduusd en misschien ook al te ziek om daar tegenin te gaan. Het was mijn
eerste zwangerschap dus ik kon het ook nergens mee vergelijken. Bloeddruk was
ook prima volgens haar, overigens is daar al een grove fout begaan. Ik heb
bijna de hele zwangerschap een onderdruk van 60/65 gehad en toen bij die
controle had ik een onderdruk van 85. Die stijging was te veel en had bij de VK
toch wat alarmbellen moeten laten rinkelen. Verder heeft ze mijn urine op eiwit
gecontroleerd (tja controle, na 2 seconden het stripje al aflezen) was volgens
haar niks aan de hand. Wij weer naar huis, tja wat moet je anders. Op
oudjaarsavond voelde ik mij steeds zieker worden, had last van mijn rug (dat
had ik al de hele zwangerschap) alleen is dit achteraf het beruchte bandgevoel
ook geweest. oudjaarsavond en nieuwjaar eigenlijk als in een roes beleefd, ik
weet er dan ook niet veel van, behalve dat ik me hondsberoerd voelde en het
idee had dat ik een zware griep onder de leden had. In de nieuwjaarsnacht kon
ik maar niet slapen, ik had zo'n last van mijn buik en tussen mijn
schouderbladen. Het leek ook in vlagen te komen, ik zat op handen en knieen in
bed, ik wist gewoon niet waar ik het zoeken moest zo'n pijn had ik. Mijn man en
ik zijn rond een uur of 2 naar beneden gegaan en hebben daar de rest van de
nacht doorgebracht, waarbij ik bijna alleen maar over een stoel heb gehangen.
Ook nog begonnen met braken e.d. De volgende ochtend de VK gebeld, we konden
wel even langskomen. Ik had nu een andere en deze zag gelijk dat ik doodziek
was. Ik had eiwitten in de urine (4+), onderdruk was 87 volgens haar dus wel te
hoog. Ik moest gelijk door naar het ziekenhuis. Eenmaal daar werd me gezegd dat
ik me wel erg ziek moest voelen, nou ik vond dat maar een domme opmerking want
in mijn ogen viel dat wel mee, ik dacht zelfs dezelfde dag wel weer naar huis
te kunnen. Zelfs nadat ik een infuus, catheter enzo kreeg omdat ik niet meer
uit bed mocht, vroeg ik nog de gyn wanneer ik die dag naar huis mocht en toen
deze zei dat ik moest blijven totdat ik in ieder geval bevallen was, was ik zelfs
verbaasd. Ik vond het allemaal zo'n poespas, ik had gewoon geen idee!

Toen kreeg ik de bloeduitslagen en had dus PE. Ik kreeg magnesiumsulfaat en dat
heeft voor mij voor een van de meest traumatische ervaringen gezorgd van het
hele ziekzijn. Die bolus die ik kreeg bracht mijn bloeddruk dusdanig omlaag dat
ik helemaal wegzakte en dat ik dacht dat ik doodging, het allerergste vond ik
nog dat ik alleen was, mijn man moest op de gang wachten nl. Ik dacht alleen
maar: "Nu ga ik dood en er is niemand bij me, waar is Pieter nu?!"
Verschrikkelijk alleen voelde ik me op dat moment.

Na een helse nacht van pijn e.d. Ben ik de volgende ochtend ingeleid en op 2
januari 2008 bevallen van een kerngezonde dochter Anne-Fleur, gewicht 3074 gram
en 48 cm lang. KS was geen optie, daar ik dan doodgebloed was op de OK.

Na de bevalling heb ik uiteindelijk HELLP ontwikkeld en knapte ik niet op. Mijn
bloedplaatjes waren zo laag dat er weer bloed geprikt werd en als dat niet
verbeterd was dan moest ik acuut naar de IC. Gelukkig verbeterden toen mijn
bloedwaarden en knapte ik lichamelijk op. Na een week in het ziekenhuis te
hebben gelegen mocht ik naar huis. Toen begon het grote verwerken pas, heb
geestelijk in een heel diep dal gezeten. Ik kon ook na mijn verlof mijn werk
niet hervatten. Ik heb uiteindelijk zelf contact opgenomen met een psycholoog
(qua nazorg vanuit het ziekenhuis gebeurt er gewoon niets) en met EMDR-
therapie ben ik er weer bovenop gekomen. Het heeft
ruim 1,5 jaar geduurd voordat ik erover heen ben gekomen. Ook de lotgenotendag
van de lotgenotehyves in november 2009 heeft mij verder geholpen bij het verwerken. Nu
ruim 3 jaar later kan ik zeggen dat ik weer helemaal de oude ben. Ik heb een
prachtige peuter rondlopen die mij iedere dag weer blij en dankbaar maakt, want
hoe anders had het kunnen lopen en hoeveel lotgenoten hebben hun kindje moeten
verliezen, verschrikkelijk!!