Te snel...

...eigenlijk net als de bevalling gaat het allemaal té snel. Voor ik het wist lag ze op mijn buik en voor ik het wist was ze al een maand uit. Ik doe nog niet veel meer dan genieten van haar, me ervan bewust dat ze een enorm bijzonder geschenk is. Mijn dag is geheel voor haar en toch glipt de tijd door mijn vingers. De eerste dagen zaten haar kleertjes nog ruim, mouwtjes en broekspijpjes werden en slag omgerold. En nu? Dat pakje van die eerste dag zit strak, precies pas, kan nog niet, maar misschien eigenlijk al niet meer... Maar ik kan het nog niet wegleggen, niet nu al... Het doet me gewoon pijn als ik eraan denk dat ze dat dan nooit meer zal dragen, dat ze er al "te groot" voor is. En ik weet het, er hangen al zoveel prachtige jurkjes in de kast, zoveel andere lieve pakjes, maar dat eerste... dat kan ik nog niet missen...

Ze is zo lief, zo mooi, zo makkelijk... Ze slaapt al redelijk door. Tussen negen en tien 's avonds de laatste borst en dan 's morgens tussen vijf en zes pas weer de eerste. Ik krijg dus ook al heel wat slaap, al sliep ik tijdens die nachtvoedingen ook half en half verder. Ze lacht naar me, een lach waar ik helemaal van smelt, tranen van in mijn ogen krijg. En ze geniet van alles, of het nu haar badje is, mee onder de douche, drinkend aan mijn borst of in de box of kijkend naar de mobile die ik voor haar gekocht heb.

En dan voel ik me zo schuldig... dat ik zo schrok toen ik zwanger bleek te zijn, dat ik niet wist wat ik moest, bang was dat ik het niet meer zou kunnen, met zo'n kleintje. Want nu, na al die angsten en twijfels kan ik niet uitleggen hoe enorm welkom ze is! Het moment dat ze op mijn buik lag, dat oh zo herkenbare koppie, echt een zusje van, die oogjes die me zochten, dat mondje dat meteen op zoek ging naar mijn borst, dat moment zal ik nooit vergeten, de rust die me overviel, het besef dat ze onvoorwaardelijk bij me hoort en dat ik alles zal doen wat in mijn vermogen ligt om haar alle liefde en aandacht te geven!

En dan loop ik door het centrum, beantwoord geduldig de vragen, nee, niet de eerste, de vijfde als onbekenden informeren naar de achtergrond van dit kleintje, en dan hoor ik mezelf. Vijf, dat klinkt wel heel veel, maar oh wat ben ik trots op mijn vijftal!