Intratuin en bram....
Je hoort wel eens van die verhalen... Iedere vrouw kent blijkbaar het beruchte winkeldrama.... ik was me daar echter nog totaal niet van bewust... Tot gisteren dan....
Bramlief was samen met Loek en mama bij Oma op visite. Heerlijk lekker keuvelen, beetje kleuren, beetje openhaardje aansteken, beetje liedjes luisteren, beetje kikker kijken, beetje door de regen heen rennen in de tuin... En stiekem bloemetjes plukken voor als opa terug kwam. Heerlijk middagdutje gedaan, ach wat liep alles toch rustig en tevree. Mamamariek wilde nog even Oma's advies over wat klimtuinplanten. Moederoma heeft tenslotte een geniale tuin, en ons nieuwe tuintje moet nog ingericht worden dus gingen we gezellig (toen nog) met zijn 4tjes op pad. Bram besloot tijdens het rijden zijn gehele liedjesrepertoire aan ons voor te dragen en echt, wat was het toch een dolle boel....
Bij binnenkomst begon het nog gemoedelijk. Oooooohhhh zei Bram bij het zien van een kar met viooltjes, mooie bloemen....!!! Kijk mama, mooie bloemen! Jaja Bram, mooi he?! Bram kreeg de smaak te pakken en begon op een drafje het 1e gedeelte van de intratuin te verkennen. Toen ik hem al eventjes uit het oog was verloren zag ik een onbekende meneer een beetje keurend een paadje inkijken... Ik dacht meteen: Ho, Bram is vast iets ondeugends aan het doen... En jawel. Bram had een pallet met gieters gevonden. Veel mooiere gieters dan de gieter van Bram of mama en niet 1tje, nee wel 20 bij elkaar.... Bram had besloten de gieters te verhuizen, op zoek naar water. Dit hoort er tenslotte in. Al zuchtend was hij dit aan het doen. Bram kan tegenwoordig enorm goed zuchten, als er iets aan de hand is wat niet hoort. Dit komt natuurlijk door de zucht van mama of papa als Brams iets heeft gedaan wat niet kan... Of als we erg moe zijn en iets moeten doen waar we even geen zin in hebben.. (ik zit nu onze zuchten te verantwoorden.. maar ik weet zeker dat alle moeders hier best wat vaker zuchten als voorheen.......) Maar goed, al zuchtend, ondersteund met de woorden: domme gieter was bram met de verhuizing bezig. Ik keek er even een tijdje naar, het zag er immers best grappig uit. En ik had geen zin in grote huilpartijen dus liet ik hem even zijn gang gaan. Na een minuutje wilde ik toch verder en vertelde ik hem dat het tijd was om op te ruimen.... Hm............... Dat ging even goed maar na het opruimen ook daadwerkelijk de speelplaats verlaten zat niet in Brams koppie. Hoppa, daar begon de eerste huil. Natuurlijk geen echte huil, nee Bram zijn aanstelhuil. Aangezien er best wat breekbare spullen in zo'n tuincentrum staan pakte ik hem op en droeg hem onder 1 arm mee richting Oma. Bram hard huilen (niet echt dus, maar wel qua geluid...) en armpjes en benen gingen alle kanten op... Ik dacht nog: Dit is vast van korte duur....
Bij oma aangekomen zette ik Bram weer op de grond, die lief mijn handje vast pakte. Zo, op zoek naar de andere bloemen Bram! We lopen nog geen 10 meter of we komen aan bij het beeldjesassortiment. En gelukkig staat dit alles makkelijk op de grond uitgestalt..... Lekker overzichtelijk zal dat wel zijn.... Bram staat voor het eerst in contact met een tuinkabouter en tja, dat is een wonderlijk ding als je dat voor het eerst mag zien. Op zijn hurken gaat Bram voor de kabouter zitten die inmiddels dus net zo groot als Bram is geworden. (Of bram net zo klein, dat kan ook...) Hejjjjjjjj zegt Bram, en ik hoor al in zijn stemmetje dat hij enorm van plan is om de kabouter niet met rust te laten... Ik ga er naast zitten en leg hem uit dat het een kabouter van steen is. Van steen benadruk ik nog een keertje extra... Van steen en dus heel heel voorzichtig mee zijn Bram! Niet met je handjes aankomen, alleen kijken! Na ja, leg dat maar een kleintje van net 2 jaar uit... Thuis weet Bram heel goed wat wel en niet kan, maar daar zijn wel wat uurtjes training aan vooraf gegaan.... De training: wat kun je wel en wat niet aanraken in de intratuin, hebben we nog niet gedaan... Bram tilt vrolijk de kabouter op en roept: Kijk oma, kabouter!!! Ik schiet snel toe, neem de kabouter van hem over en probeer hem af te leiden.... Opeens weer dat bekende toontje van Bram...: Hejjjjjjjjjjjjjj! Kijk mama, een vis! Hoppa, natuurlijk... Naast tuinkabouters zijn er nog 200 dingen afgebeeld in vrolijk kleurend gesteente, het een nog breekbaarder als het ander.... En nog voor ik hem kon tegenhouden had Bram een vis onder zijn arm... En tegenwoordig heeft Bram erg goed door dat hij dingen nog net iets langer vast kan houden (als het niet mag)) door in ieder geval zo ver mogelijk weg te rennen van mama. Dus daar ging Bram, met vis..... Ik trek een sprintje en onderschep de vis, zo voorzichtig mogelijk... Bram kan namelijk op zulke momenten ook opeens de vis loslaten omdat hij weet dat hij hem niet mag vasthouden.... Ik zet de vis terug en jawel, Bram heeft het grovere geschut ontdekt: de in cement gegoten tractor. En tja, inmiddels in Bram dus lichtelijk opgefokt... Wetend dat niets mag maar er is zoveel moois... en dus verandert langzaam onze lieve gezellige Bram in een klein onmogelijk monstertje.....
Ik sleur hem zo'n beetje van de tractor af en neem hem mee naar de volgende afdeling. Huilen huilen huilen....... En natuurlijk bijna niet vast te houden.... En wat is het volgende mooie wat we tegen komen: de fontein. En niet 1, nee wel 8 op een rij. Acht foeilijke waterfonteintjes, de een nog ingewikkelder dan de ander. Bram wordt stil en bekijkt aandachtig de stroom van het water... Er zitten lampjes bij en dus extra interessant.... Bram snift wat snot weg en wil graag op de grond. Oke, Bram mag op de grond, maar NIETS kapot maken, goed? Ja, beloofd.... Nou, op hoop van zegen dan maar... Bram loopt voorzichtig richting fonteintje en kijkt vragend naar mij zodra hij zijn handje uitsteekt. Oma komt de hoek om en zegt vrolijk: ja hoor Bram, was je handjes maar even lekker! Ik kijk nog wat vertwijfeld maar denk, ach, als hij lekker met water speelt.. wat geeft het... Oma en mamamariek hebben 5 minuten om de planten te bekijken. Ik ga na 5 minuten weer even polshoogte nemen en zie opeens het bordje staan wat bij de fonteintjes is geplaatst: Gelieve niet uw handen te wassen in de fonteintjes. Oei... En bram was zo lief aan het spelen..... Hoe leg je nu een kleintje uit dat het eerst wel mocht, maar nu opeens niet meer.... Ik probeer het zo normaal en simpel mogelijk uit te leggen... Opeens besluit Bram om richting bloemetjes te rennen... Pakt een bloemetje uit een stelling en gooit hem op de grond. En zo kijkt hij me even heel boos aan.... Ehm, oke...... dit is het moment dat Bram onhandelbaar wordt.....
Vanuit mijn ooghoek zie ik een jong stel (zonder kinderen natuurlijk) verbaasd Bram aankijken, vervolgens lichtelijk afkeurend hun hoofd oprichten en zo ook mij aankijken....SERIEUS, ik kon die mensen wel met een buks neerknallen op dat moment....(ik en agressie is ver te zoeken maar nu was ik echt in alle staten...) Dus ik tegen Bram: Bram,..... dit is niet de bedoeling... Bram doet stout en mama is nu boos . (of iets in die trant...) met de zin erna: En kijk die mensen eens boos naar Bram en mama kijken! Die mensen zijn ook boos Bram... En weet je, ik zei dit natuurlijk totaal niet tegen Bram... Ik zei dit alleen maar zodat ik die mensen liet weten dat ik heus wel door had dat ze zo enorm stom keken.... Weet je wat het is.... Mensen kunnen zo oordelen met hun blik... door enkel alleen maar te kijken.... En het erge is, je leest gewoon van hun gezicht af dat ze denken: Ohoh, wat is dat een slechte moeder, die voedt haar kind heel slecht op en heeft totaal geen controle over haar kind... Waar gaat het heen met de jeugd van tegenwoordig, zie je nu wel, het ligt aan de ouders... het kindje zou beter nu al naar een pleeggezin moeten gaan... Na ja, kijk, dit denken ze natuurlijk niet allemaal... en al helemaal niet in die 2 seconde dat ze je aankijken... Maar zo voelt het verdorie wel.
We hebben een periode gehad dat Bram veel driftbuien had. Verschrikkelijk was dat.... Nu is het een hele tijd echt over geweest. Bram deed geen rare dingen die niet mochten, Bram luisterde voor zover een 2jarig kindje kan luisteren en Bram was gewoon lekker Bram. De periode tijdens de driftbuien was echt een moeilijke tijd... Ik twijfelde enorm aan mezelf....Ik heb een aantal mensen om me heen die ook kleine kindjes hebben en natuurlijk, geen van al die kleintjes hebben driftbuien. Fijn voor hun natuurlijk, ole, maar god, wat voelde (en voel) ik me er toch alleen in staan! Niemand die echt begrijpt wat er gebeurd, en soms denk ik wel eens dat ook mensen om ons heen denken dat we Bram verkeerd opvoeden ofzoiets... Het is echt enorm knokken met zo'n kleine frummel die driftbuien heeft, geloof me... als je niet weet wat driftbuien zijn kun je je er niets bij voorstellen.... Maar onthou: het is voor de mama en papa echt heel vervelend en nee, ze hebben geen driftbui omdat ze verkeerd opgevoed worden of omdat we te makkelijk met ze zijn, of te druk met ze doen of wat dan ook. (Jeetje, ik reageer me hier even enorm af op de mensen met vooroordelen... sorry hoor... maar ik moet het gewoon een klein beetje rechttrekken ofzo....)
Om even het intratuinverhaal af te maken: Ik neem Bram in de houdgreep en probeer zonder blauwe plekken de winkel te verlaten... En gelukkig is een intratuin net zo gemaakt als een IKEA, ja, je moet eerst nog 30 km lopen eer je bij de uitgang bent... En NATUURLIJK kwam ik onderweg een man of 100 tegen die ALLEMAAL (echt allemaal lieve mensen....) naar Bram en mij keken. En geloof me,als ik niet netjes was opgevoed en niet beter wist had ik iedereen een knal voor hun kop gegeven. Weet je.... de driftbuien waren altijd thuis... thuis is het veilig, thuis kun je hem laten uitrazen, thuis kijkt niemand op je vingers en thuis geeft niemand een oordeel over de situatie. Thuis kun je terwijl bram op de grond ligt als je het echt niet meer trekt gewoon even weglopen om een potje te gaan janken, puur omdat je je zo verdomd machteloos voelt... Maar in een intratuin............... En oh ja, er zullen vast een aantal mensen hebben gekeken die dachten: ach wat sneu voor die mama, maar dat zijn er vast maar 2 ofzo. Bij de uitgang vroeg een mevrouw nog aan mij (ik kon haar bijna niet verstaan omdat Bram zo aan het krijsen was alsof ik net zijn been er af had gehakt) of bram 3 jaar was, want dan herkende ze het wel! Ik deed net of het allemaal helemaal niet erg was wat er gebeurde en antwoordde haar dat Bram gelukkig pas 2 was en dat dit dus nog gelukkig een jaar kon aanhouden....
Bij de auto kwam het volgende probleem: Hoe zet je een klein monster in een kinderautostoel.....Het enige antwoord wat een beetje in de buurt komt: Proppen..... Gewoon echt proppen.... Het is te vergelijken met een houten dikke rechte plank die alle kanten op gaat, behalve een knik maakt zodat je zijn beentjes vast kunt houden.... Na 3 keer een hand in m'n gezicht te hebben gehad en 2 minuten later heb ik hem dubbelgevouwen en vastgeklikt. Na een kwartiertje waren we thuis waar de driftbui nog zo'n 20 minuten heeft geduurd.....
Dus.....
Dat was het uitstapje intratuin.....
En denk maar niet dat ik nu nooit meer naar de intratuin ga. Mocht ik gaan, inclusief Bram, dan bind ik hem met ducktape vast aan de buggy, geef ik hem een wafeltje en een pakje drinken en duw ik hem heel hard langs alle prikkelopwekkende attributen. Dan parkeer ik hem voor de afdeling POTGROND en laat ik hem daar mooi staan.
Zo.
Voor de mensen die nog nooit een (echte) driftbui hebben meegemaakt: Mocht je het tegenkomen in de winkel... Je doet de mama of papa een enorm plezier door niet te kijken. Mocht je toch willen kijken, kijk dan in ieder geval niet zo afkeurend... Geef een glimlach en steek een duim op zo van: zet em op mama, je kunt hem wel aan! Dat zou een mama goed doen... Want ik weet zeker dat er nog meer mama's zijn die het heel erg goed doen, dat opvoeden, die ook alles eraan doen om het leven zo goed mogelijk te laten verlopen van zo'n kleintje maar die toch een kleintje hebben met driftbuien. Nee, we zijn geen slechte mama's. nee we kunnen er zelf echt niets aan doen, het zit in het kleintje... En nee, er zijn geen oplossingen voor, en nee het komt niet omdat wij geen grenzen stellen of omdat zoals veel mensen denken, omdat wij niet rustig genoeg met de kleine zijn, omdat we geen rust en regelmaat hebben.. Fuck iedereen die zo denkt want jawel, ook wij zingen lieve zachte liedjes, ook wij knuffelen lief met de kleine op schoot en kijken saampjes kikker, ook wij spelen lief met de kleine op de grond en bouwen grote blokken torens, ook wij zitten samen met onze kleine bellen te blazen in badje..... Dus onthou, we doen ook enorm ons best....
Wat een frustratie he... Maar weet je, als het opeens in het openbaar gebeurd voel je je zo vernederd door de mensen om je heen.... Al die blikken... en nee, je kunt dan niet denken: ach, whatever dat iedereen kijkt... Dat wil je wel denken, dat denk je ook wel maar ondertussen doet het toch verdriet....
Tis me een blogje wel......
Even een klein extra naberichtje: een goede vriend van broerlief is wederom papa geworden, maar van een kleintje die donderdag geboren is met 26 weekjes... Roderick weegt 1060 gram....Enorm heftig, het kleintje leeft maar heeft nog een heel lang weggetje te gaan... En dan maak ik me druk om de driftbuien van Bram.....
reacties (0)