Mijn mini stylist

Al weken ligt het pakje te wachten onderin het middelste badkamer kastje. Al evenveel, zo niet meer weken krijg ik van mijn complimenteuze kleuter te horen dat ik zulk mooi geel met grijs haar heb. Zo bijzonder en het staat me zo goed, wordt me meerdere keren per week lief toegefluisterd.

Ik begrijp dat het modebeeld van mijn kleine vriend in niets lijkt op het modebeeld van 's werelds meest beroemde artiesten en nog minder op dat van bekende stylisten en kappers. Eigenlijk kan ik er gewoon niet meer om heen, ik heb het al veel te lang uitgesteld, het is tijd om mijn haar om te toveren tot een mooie stralende bruine bos, zonder grijze plukken.

Als de hele bende slaapt pak ik het pakje middenbruine haarverf uit het middelste badkamerkastje. Ik trek mijn oudste hempje aan en drapeer zorgvuldig de voor deze taak gereserveerde witte handdoek met bruine en zwarte verfvlekken over mijn schouders, die ik vervolgens met een rode wasknijper onder mijn kin vastklem. Geconcentreerd lees ik de gebruiksaanwijzing en sla zoals altijd het eerste stukje, de allergietest, over. Ik open het flesje en knijp de tube er volledig in leeg, ik draai het flesje weer dicht en begin te schudden. Ik voel de onderkant van mijn flubberige bovenarmen schokkerig meeschudden en wederom besef ik mij dat het geen slecht idee is om eindelijk eens een abbonement bij een sportschool te nemen.

Ik knijp flinke klodders verf in mijn handen en smeer het masserend in mijn weelderige haarbos. Als de tube helemaal leeg is masseer ik de verf nog wat dieper in mijn geelgrijze lokken en dan pak ik een klein, wit, krakend plastic zakje en knoop het zorgvuldig om mijn natte haar. Voor de zekerheid lees ik de gebruiksaanwijzing nog eens door en zie dat de verf twintig minuten in moet trekken. Zoals elke keer vraag ik mij af of ik moet tellen vanaf de eerste pluk of de laatste pluk die in de verf is gezet en zoals iedere keer besluit ik te tellen vanaf het moment dat alle verf in mijn haar zat, dertien voor negen dus. Ik zet de kraan aan en houd mijn rechterhand onder de automatische zeepdispenser. Uitgebreid was ik mijn handen, ik ben vergeten handshoentjes aan te trekken en hoop dat de schade meevalt.

Uiterst charmant ga ik met mijn in plastic gewikkelde haar, pyamabroek en bevlekte cape op de bank zitten. Voorzichtig, want ik wil geen bruine vlekken op de witte bank. Het nepleer voelt koud aan tegen mijn halfblote rug en vlug zet ik de verwarming iets hoger.

Als ik weer lekker zit en onbeschaamd keihard meelach met de flauwe, al honderd keer gehoorde grappen van friend Chandler wordt er aan de deur gebeld. Onnadenkend sta ik op en open de voordeur, manlief is vroeg vandaag. Ik werp een blik in de deuropening, zie de buurman staan en besef me ten volle dat hij op zijn minst moet denken dat er marsmannetjes naast hem wonen. Beleefd als altijd laat hij niets merken en vraagt of wij mee willen doen met het geboortecadeautje voor de baby van een andere buurman en zijn vrouw. Nadat ik heb bevestigd draait hij om en doe ik snel de deur dicht, ik weet zeker dat hij, eenmaal uit het zicht, keihard moet lachen.

Inmiddels is het zeven over negen en loop ik naar de badkamer. Ik ga op mijn knien voor het bad zitten, draai de kraan van de douche open, pak de douchekop en spoel zorgvuldig alle bruine verf uit mijn haar. Dan knijp ik het uit en wikkel er een andere oude handdoek omheen. Ik borstel en fohn mijn haar en werp een blik in de spiegel. Geschrokken kijk ik naar het beeld dat naar mij terugstaart. De hele bovenste rand van mijn voorhoofd is donkerbruin, evenals de helft van mijn oren. In mijn nek zitten grote bruine vlekken en zelfs het puntje van mijn neus is niet gespaard gebleven.

Met een multifunctioneel luierdoekje poets ik zo goed als het kan de viesbruine kleur van mijn huid en na vijf minuten ben ik weer enigszins toonbaar. Ik zie dat het verfflesje een bruinzwarte kring heeft achtergelaten op mijn witte wastafel en pak nagellakremover en alcohol, maar wat ik ook probeer, de wastafel blijft versierd met een mooie zwartbruine circel. Ik kijk of ik mijn nagelriemen enigszins schoon kan krijgen met terpentine. Helaas, ze blijven smerig zwartbruin en ook de vlekken op mijn huid willen niet helemaal weg.
Maar hé, mijn haar straalt je als uit een andrélon reclame tegemoet en dat ook nog in een modebewuste kleur.

Ik zet de verwarming vijf graden lager, draai de voordeur op slot, doe de lampen uit en loop naar boven. Voorzichtig neem ik een kijkje bij mijn slapende monsters en geniet van dit kortdurende rustige moment. Niet veel later stap ik mijn eigen bed in en denk aan mijn kleine stylist, ik hoop dat hij morgenvroeg bereid is zijn afwijkende modebeeld iets bij te stellen..