Van alle markten thuis

Ik kan luiers verschonen, wasjes draaien, eten koken, schoonmaken, afwassen, .. en dat allemaal terwijl ik met mijn grote teen een baby kietel, met mijn scheenbeen een wildebras behoedt voor een harde val van de tafel waar hij eigenlijk niet op mag klimmen en dat allemaal onder het genot van kinderliedjes die ik zing als een nachtegaaltje. Een stervend nachtegaaltje met keelontsteking dan.

Als ik dat allemaal kan, dan kan ik zeker ook auto's verkopen. Ik bedoel, hoe moeilijk kan het zijn? Je maakt een paar prachtige foto's van je mooie bolide, schrijft er een nog prachtiger verhaal bij over hoe mooi en speciaal de kleur is, niet zilver, niet grijs, maar zilvergrijs, met glans! Je schrijft hoe heerlijk de stoelen zitten en hoe de spiegel precies goed af te stellen is om de achterbank te bekijken, hoe er talloze handige opbergvakjes zijn voor koekjes, luiers en speelgoed. Ook schrijf je hoe je perfect met je rechterhand bij de in je rug schoppende voeten kunt. Oke, voor de zekerheid zet je er nog wat technische taal van het kentekenbewijs bij, echt waar, er zijn mensen die serieus willen weten wat voor brandstof hij gebruikt. Ik heb zelfs de vraag gehad van welk bouwjaar de auto is, kun je het geloven?
Na het stukje onbegrijpelijke getallen en woorden plak je er een leuk prijsje op en gegarandeerd is je auto in no time verkocht.

Eigenlijk werd het me een beetje opgedragen door manlief, ons kleine autootje staat al maanden stil, is meer dan overbodig en ik ben toch bijna de hele dag thuis, wat moet ik anders doen?!

Vol goede moed begin ik met de foto's. Ik zie dat de mooie zilvergrijze kleur helemaal niet glanst. Sterker nog, het is niet meer zilvergrijs, maar zwartgrijs. Een goede poetsbeurt is hard nodig. Ik roep Ferhat en zoek mijn bril, maar mijn bril is nergens te vinden. Hij ligt niet op de kast, niet op het aanrecht en niet in de gang. Hij ligt zelfs niet in de koelkast deze keer, hij is gewoon echt onvindbaar. Gelukkig heeft Ferhat een goed idee en heb ik mijn bril niet nodig. Ik mag mijn ogen dicht doen, hij zal mijn ogen zijn. Hij zal extra goed opletten en mij vertellen waar de straat is, wanneer er iemand oversteekt of wanneer we moeten afslaan. Na dit goede voorstel stappen we voor het eerst sinds lange tijd weer in de kleine auto en gaan op pad. Voor de zekerheid besluit ik toch mijn ogen open te houden.
Ferhat neemt zijn taak uiterst serieus en zegt mij dat ik de spiegels beter moet afstellen, hij ziet helemaal niets zo, hartstikke gevaarlijk! Ik leg hem uit dat de spiegels anders afstellen juist gevaarlijk is, omdat ik dan niets zie en ik moet rijden. We worden het niet eens en al kibbelend rijden we de wasplaats op. Ferhat gooit een euro in de automaat en we pakken de bezems, borstels, hogedrukspuiten en zeeppistolen. Het lijkt wel een schuimparty, we zitten helemaal onder, maar de zilvergrijze auto glanst weer.

We stappen in en rijden terug naar huis voor de fotoshoot met als middelpunt ons zilvergrijze glanzende maatje. Als een ervaren topmodel poseert hij in elke opgedragen positie, klep open, klep dicht, deuren open en dicht, wielen opzij om zijn nieuwe banden te showen.. Niets is hem te gek. Ik plaats de foto's op internet samen met de benodigde informatie en wacht af.

De eerste smsjes komen binnen vijf minuten en zijn teleurstellend. Hoger dan de helft van de vraagprijs wordt er niet geboden. Beleefd antwoord ik elk smsje. Ik bedank voor de interesse, maar geef aan dat ik de geboden prijs te laag vind. Ik begin al spijt te krijgen en verbied mezelf ooit nog een auto te verkopen.
Dan komen de mailtjes en die zijn ook al niet veel beter.
Ik krijg weer een sms, of het soms euro norm vier is? Ik vraag mezelf af waarom iemand die de auto te duur vindt, blijft smsen. Euro norm vier... Al vraag ik zes keer de waarde in euro's, dan moet ik dat toch zelf weten? Gaat die irritante betweter mij een beetje vertellen dat de auto vier keer minder waard is. Geirriteerd antwoord ik dat het vijf is en denk in mezelf 'lekker puh'.

Direct krijg ik een nieuw bericht. Vijf kan niet, vier is het maximum. Hij wil echt graag weten wat de co2 uitstoot is, is het nou euro norm vier of niet?

Oh. Oeps. Ik pak mijn roze/oranje kentekenbewijs en besef me dat ik geen idee heb waar hij het over heeft. Er staat nergens iets over een euro norm, echt helemaal nergens. Beschaamd stuur ik dat ik het niet weet, maar dat hij maar even op de meegestuurde foto van het kentekenbewijs moet kijken. Een minuut later antwoordt hij dat het niet is ingevuld. Hij vindt het jammer, maar gaat verder kijken.

---

Het is inmiddels vijf uur later en ik krijg nog steeds rode wangen van schaamte als ik eraan terugdenk. Ik beloof mezelf dat ik nooit meer een auto ga verkopen en ik prent mezelf in dat ik in het vervolg niet meer zo vlug moet oordelen, maar eerst door moet vragen wat iemand precies bedoelt. Kattig worden kan altijd nog..